Με λένε Μαρία -Ελένη και είμαι 51 ετών. Είμαι παντρεμένη 28 χρόνια. Πριν 23 χρόνια, είχα δεσμό με έναν υπέροχο άντρα που ήταν και ο έρωτας της ζωής μου.
Τόσο εγώ όσο και εκείνος είχαμε πολύ ισχυρά συναισθήματα ο ένας για τον άλλο. Περνούσαμε πολύ καλά, κάναμε καλή παρέα και βέβαια, αν με ρωτήσετε, θα ήθελα πολύ να είχα κάνει μαζί του οικογένεια.
Ωστόσο, αν και δεν ανεβήκαμε τα σκαλιά της εκκλησίας, ο γάμος είναι στις ψυχές μας.
Ο ερωτάς μας διατηρείται δυνατός σαν να μην πέρασε μια ημέρα….
Άλλωστε η σπίθα του έρωτα, του σεβασμού και της εκτίμησης δεν έσβησε ποτέ. Θα αποτελεί για πάντα το μεγάλο μου έρωτα και ας μη φοράμε βέρα και ας μην έχουμε παντρευτεί…
Ο γάμος, άλλωστε, γίνεται στον ουρανό και αν έχεις την τύχη να ζήσεις έναν τόσο μεγάλο έρωτα, θεωρώ πως είσαι ένας ευλογημένος άνθρωπος.
Γάμος, γίνεται και χωρίς νυφικό, φαμφάρες και τελετουργικά….
Ήταν και είναι ένας πολύ γαλαντόμος άντρας, τόσο σε επίπεδο συμπεριφοράς, όσο και σε επίπεδο περιποίησης. Πάντα με τα δώρα του, τον καλό του λόγο και βέβαια με εξαιρετικά καλή φήμη τόσο στη δουλειά του όσο και στον περίγυρό του.
Γιατί δεν παντρευτήκαμε;
Γιατί εγώ ήμουν πάντα η δεύτερη στη ζωή του.
Δυστυχώς, δεν το ήξερα μέχρι την ημέρα που παντρεύτηκε. Προφανώς, δεν ήμουν του κύκλου του αν και είμαι και εγώ μια εμφανίσιμη, μορφωμένη και ευπρεπής γυναίκα.
Ωστόσο, δεν ανήκω σε μεγαλοαστική οικογένεια αλλά μικροαστική όπου τα φέρναμε εις πέρας όλα με κόπο αλλά αξιοπρέπεια. Αν και δεν το συζητήσαμε ποτέ ανοιχτά κατάλαβα, από τις πράξεις του, πως ποτέ δε θα γινόμουν πραγματικά αποδεχτή στο περίγυρό του. “Θα ήμουν σαν τη μύγα μες το γάλα”.
Όταν παντρεύτηκε χαθήκαμε για 5 χρόνια.
Εντωμεταξύ και εγώ γνώρισα μέσα από τη δουλειά μου το σημερινό μου σύζυγο και μαζί πορευόμαστε μέχρι σήμερα. Κάναμε μια κόρη και αντιμετωπίσαμε τις χαρές και τις λύπες της ζωής με άψογη συνεργασία και σοβαρότητα. Ποτέ δεν τον ερωτεύτηκα.
Όμως τον αγάπησα και νιώθω πως είναι ο καλύτερος μου φίλος. Αντίστοιχα, πιστεύω πως είναι και τα δικά του συναισθήματα, αν και δεν το συζητήσαμε ποτέ.
Με το μεγάλο μου έρωτα, ενώσαμε και πάλι τις ζωές μας. Ήταν σαν να το αφήσαμε από εκεί που το πιάσαμε. Μπορεί οι ρυτίδες μας να είναι πιο εμφανείς, τα μαλλιά μας, το βλέμμα μας και το σώμα μας να αποδεικνύουν πως δεν είμαστε στην πρώτη μας νιότη.
Όμως η καρδιά είναι πάντα νέα και λαχταρά την αγάπη και το πάθος.
Δεν του κρατάω θυμό που δεν παντρευτήκαμε, ίσως γιατί όταν αγαπάς πραγματικά συγχωρείς. Δε νιώθω, επίσης, πως εξαπατώ το σύζυγό μου. Τον σέβομαι και τον φροντίζω όπως εκείνος εμένα. Πάντα ο ένας θα είναι “βράχος” στον άλλο.
Όμως, η καρδιά μου είναι παντρεμένη με τον αληθινό και ένα και μοναδικό μου έρωτα.
Δε χρειάζεται να πας στην εκκλησία ή στο δημαρχείο για να νιώθεις έτσι.
Η αγάπη δε φυλακίζεται….