Έχασα τον άντρα μου στον σεισμό του ’99. Τα παιδιά μου ήταν μικρά τότε και ο άντρας μου δούλευε σε ένα από τα εργοστάσια που έπεσαν. Μικρό κορίτσι σχεδόν τότε, έμεινα μόνη με δύο μωρά και αφοσιώθηκα στο μεγάλωμά τους. Δεν γύρισα να κοιτάξω άλλον άντρα και δεν το λέω με καμάρι, απλά δεν μου έβγαινε.
Τα παιδιά μου μεγάλωσαν, έδωσαν Πανελληνιες πέρασαν και σπουδάζουν σε διαφορετικές πόλεις. Άρχισα κι εγώ δειλά δειλά στα 40 μου να κάνω τη ζωή μου, φίλους, ταξίδια, να κάνω πράγματα και για’ μένα που τοσα χρόνια τα στερήθηκα. Ένα βράδυ σε μια κοινή παρέα γνώρισα τον Σπύρο. Απίστευτη χημεία, φοβερή επικοινωνία, ταιριάξαμε αμέσως. Το μόνο “μελανό” σημείο, η διαφορά ηλικίας. Εκείνος 33 και με επιθυμία για οικογένεια. Του ξεκαθάρισα ότι εγώ άλλα παιδια δεν κάνω, ότι τα παιδιά μου ήταν ήδη μεγάλα στο Πανεπιστήμιο. Είπε εντάξει.
Ζήσαμε δύο υπέροχα χρόνια, οι γιοι μου λάτρεψαν τον Σπύρο και οι γονείς μου. Η μητέρα του είχε εντελώς αντίθετη άποψη, δεν την αδικώ φυσικά κι εγώ μάνα είμαι. Φοβόταν ότι ο γιος της δεν θα της έκανε εγγόνια και το σέβομαι όμως ο γιος της ήταν ενήλικος και αποφάσιζε ο ίδιος για τη ζωή του. Πολλές φορές είχε τσακωθεί μαζί της ώσπου σε έναν καυγά ήρθε να μείνουμε μαζί.
Συζήσαμε για ενα εξάμηνο και ζούσαμε ευτυχισμένοι. Τοσο ευτυχισμένοι που μου έκανε πρόταση γάμου και φυσικά τη δέχτηκα. Όπως κάναμε ετοιμασίες όμως, η διάθεσή του άλλαξε. Ήταν άκεφος, δεν το χαιρόταν, δεν είχε όρεξη για τίποτα, σαν να μην ήθελε τον γάμο. Τον ρώτησα πολλές φορές αν ήθελε να τον ακυρώσουμε και μου έλεγε αποκλείεται οπότε κι εγώ σκεφτόμουν πως είχε άγχος με τις ετοιμασίες και με τη μητέρα του, που δεν μας ήθελε μαζί. Που να’ξερα….
Μια βδομάδα πριν τον γάμο κι ενώ κάνω την τελευταία πρόβα του νυφικού, με παίρνει τηλέφωνο μέσα στα κλάματα. Νόμιζα πως κάποιος έπαθε κάτι. Μου είπε πως δεν μπορούσε να κάνει αυτό τον γάμο, πως κοιμήθηκε με την πρώην του, πως η μητέρα του την ενέκρινε και πως δεν ήθελε να έχει φασαρίες στη ζωή του. Νόμιζα ότι μου έκανε πλάκα. Έβγαλα όπως όπως το νυφικό και βγήκα στον δρόμο, δεν θυμάμαι πως γύρισα πίσω στο σπίτι. Δεν θυμάμαι πώς κάλεσα όλο αυτόν τον κόσμο να ακυρώσω τα προσκλητήρια. Για μέρες ζούσα σαν σε όνειρο, όπως όταν είχα χάσει τον άντρα μου. Μέσα μου βαθιά ζούσε η ελπίδα ότι θα μετάνιωνε. Δεν ξανάρθε κι άλλαξε και τηλεφωνο. Τα πράγματά του ήρθε μια μεταφορική και τα πήρε, εκείνος δεν έκανε ούτε τον κόπο να έρθει ο ίδιος να με αντικρίσει….
Πήγα σε ψυχολόγο για να το ξεπεράσω. Να ξεπεράσω τις ημικρανίες και τη θλίψη και τα γιατί και να αρχίσω να ζω ξανά χωρίς ηρεμιστικά. Πάνω που άρχισα να συνέρχομαι, χθες, εξι μήνες μετά από εκείνη τη μέρα, έλαβα προσκλητήριο για τον γάμο του. Δεν ήρθε να πάρει τα πράγματά του, δεν εμφανίστηκε ποτέ ξανά, κυριολεκτικά εξαφανίστηκε απο τη ζωη μου απο τη μια μερα στην αλλη με το νυφικό στην κρεμάστρα και τωρα μου στέλνει προσκλητήριο γιατί; Για να με πονέσει; Γιατί τί του εκανα;. Ή νομίζει ότι θα πάω και να του ευχηθώ σαν να μην τρέχει τίποτα;
Ειμαι χάλια από χθες και αδυνατώ να το διαχειριστώ.
Προσέχετε πολύ ποιους βάζετε στη ζωή σας και στο σπίτι σας, αυτό έχω να πω.
Δήμητρα Θ.