Η ώρα του ύπνου είναι μια δύσκολη ώρα για τους περισσότερους γονείς. Έπειτα από μια πολύ κουραστική ημέρα, ειδικά στα μέσα της εβδομάδας, περιμένουμε πώς και πώς τη στιγμή που τα παιδιά μας θα ολοκληρώσουν τη βραδινή ρουτίνα τους και θα ξαπλώσουν ήσυχα-ήσυχα στα κρεβάτια τους. Όταν, λοιπόν, αρχίζουν τα αλλεπάλληλα ‘μαμάααα’ από το παιδικό δωμάτιο, η υπομονή μας αρχίζει να εξαντλείται και σε πολλές περιπτώσεις καταλήγουμε σε φωνές και απειλές. Οι περισσότεροι από εμάς μετά το μετανιώνουμε. Κάποιοι, όπως η παρακάτω μαμά, υποσχόμαστε μάλιστα, ότι την επόμενη ημέρα θα τα πάμε καλύτερα. Γιατί αυτό θα πει να είσαι γονιός: Να προσπαθείς, ξανά και ξανά.
“Προς τον γιο μου,
Το γράφω αυτό ενώ κοιμάσαι. Τα χεράκια σου βρίσκονται σε θέση προσευχής, ακουμπισμένα δίπλα στο αγγελικό σου πρόσωπο. Τα καστανά σου μαλάκια ανακατεμένα, από όλη την ημέρα.
Τρύπωσα στο δωμάτιό σου, γιατί, καθώς καθόμουν στο σαλόνι, χαζεύοντας στο κινητό μου όλα τα νέα της ημέρας, οι ενοχές τρύπωσαν μέσα μου.
Εκνευρίστηκα μαζί σου σήμερα. Σου είπα να ντυθείς και να βουρτσίσεις τα δόντια σου. Έβαλες τη μπλούζα σου ανάποδα και με το ζόρι βούρτσισες τα μισά δόντια και αυτό με θύμωσε. Σου είπα να το κάνεις σωστά.
Καθώς έφευγα για δουλειά, έτρεξες να με αγκαλιάσεις και έριξες το πρωινό σου κάτω και εγώ αντί να σε αγκαλιάσω, άρχισα να καθαρίζω βρίζοντας το πάτωμα. Σου φώναξα να είσαι πιο προσεκτικός.
Έπειτα, καθώς μαγείρευα για αύριο, εσύ γκρίνιαζες και με φώναζες ξανά και ξανά και εγώ σου φώναξα και σου είπα ‘Τι θέλεις επιτέλους;;;’ Τα μικρά ματάκια σου με κοίταξα και μου είπες ΄Συγγνώμη μαμά’ και αγκάλιασες τα πόδια μου σφιχτά. ‘Ήθελα απλά να σου πω καληνύχτα γιατί είμαι πολύ κουρασμένος’.
Παρόλο που σε αποπήρα αμέτρητες φορές μέσα στη μέρα, εσύ το μόνο που έκανες ήταν να μου δείχνεις την άνευ όρων αγάπη σου.
Και εγώ σε αντάμειψα με νεύρα, με ξεφυσήματα και θυμό.
Δεν είναι ότι δεν σ’αγαπώ άνευ όρων και εγώ.
Είναι ότι ξεχνάω ποιος ακριβώς είσαι. Ένα μικρό αγόρι.
Σήμερα είχα από εσένα τις ίδιες προσδοκίες και απαιτήσεις που έχω από τον εαυτό μου. Σου συμπεριφερόμουν σα να είσαι ενήλικας και όχι ο μικρός μου γιος.
Αλλά μου έδωσες ένα μάθημα σήμερα. Η καρδιά σου είναι μεγαλύτερη από το φεγγάρι. Η καλοσύνη σου είναι μεγαλύτερη από τον κόσμο.
Γιατί ακόμα και όταν βιαζόμουν και εκνευριζόμουν και θύμωνα, εσύ ερχόσουν να μου δείξεις την αγάπη σου. Νου έμαθες σήμερα, να δείχνω καλοσύνη και αγάπη ακόμα κι όταν κάποιος δεν την αξίζει. Εσύ, ένα μικρό αγόρι.
Ήθελα να σε ξυπνήσω και να σου πω πόσο λυπάμαι, όμως εσύ μου έμαθες επίσης, ότι οι λέξεις δεν σημαίνουν πολλά χωρίς πράξεις.
Έτσι αύριο, θα είμαι για εσένα η καλύτερη μαμά. Θα παίξω μαζί σου. Θα φάω πρωινό μαζί σου. Θα γελάω όταν και εσύ θα γελάς και κάθε φορά που θα νιώθω εκνευρισμό θα θυμίζω στον εαυτό μου, ότι είσαι απλά ένα μικρό αγόρι.
Το δικό μου μικρό αγόρι.
Και πως και οι δύο αξίζουμε καλοσύνη στις πιο δύσκολες στιγμές μας. Σε ευχαριστώ που μου το έμαθες αυτό.
Με αγάπη, η μαμά σου.”