Είναι δικαίωμα κάθε ανθρώπου να θέλει να είναι στην ίδια φάση με έναν άνθρωπο.
Δεν είναι όμως δικαίωμά του να παίζει με μια οικογενεια.
Ονομάζομαι Κατερίνα μένω στην επαρχία και ειμαι χωρισμενη με μια κόρη 12 ετών.
Λόγω της κλειστής κοινωνίας ήμουν πολυ προσεκτική μετά το διαζύγιό μου να μην δινω αφορμές για σχόλια και πληγωθει το παιδί.
Έτσι ό,τι έκανα ήταν πάντα στα κρυφά και εκτός σπιτιού. Μέχρι που την πάτησα.
Ήρθε πριν2 χρόνια στην πόλη μας ένας νεος επιχειρηματίας από την Αθηνα που αποφάσισε να ανοιξει καφέ. Ξεκίνησα να παίρνω καφέ από το μαγαζί του που ήταν κοντά στη δουλειά μου κι έτσι ερωτεύτηκα τρελλά. Είχε χρόνια να μου συμβεί, δεν μπορούσα να ελέγξω το πόσο γρήγορα πήγαινε η φάση μεταξύ μας. Συμβουλεύτηκα παιδοψυχολόγο για το πώς θα τον γνωρίσω στη μικρή που ήταν 9,5 τοτε και έκανα ό,τι μου είπε. Η μικρή τον συμπάθησε, εκείνος επίσης κι έτσι μετακόμισε σπίτι μας μετά από ένα χρόνο σχέσης. Πίστευα πως η ζωή μου έδινε μια δεύτερη ευκαιρία να κάνω την οικογένεια που ονειρευόμουν, πιο συνειδητα αυτή τη φορά. Χαχα οκ!
Όλα άρχισαν να χαλάνε όταν ήρθαν οι γονείς του επάνω να γνωρίσουν…τη νύφη. Δύο άνθρωποι εντελώς απόμακροι και σνομπ, με κοιτούσαν κι εμένα και το παιδι από πάνω ως κάτω και με ρωτούσαν από την πρώτη κιόλας χειραψία πολύ αδιάκριτα πράγματα όπως πόσα βγάζω, πόσο έκανε το σπίτι μου, σε ποιον ειναι γραμμένο κλπ. Το χειρότερο ειναι που εκείνος δεν τους έβαζε στη θέση τους, αντιθέτως δεν έπαιρνε καμία θέση. Εκείνη τη μέρα μόλις έφυγαν, έγινε ο πρώτος καυγάς και πήραν όλα την κάτω βόλτα.
Ένα μήνα μετά μου άφηνε τα κλειδιά στο πάσο λέγοντάς μου πως χωρίζουμε γιατί “δεν θέλω να μεγαλώνω ένα ξένο παιδί”.
6 μήνες μετά παντρεύτηκε μια άλλη που ήταν ήδη δυο μηνών έγκυος και φρόντισε μάλιστα όλα αυτά να τα ανεβάζει και 50 φορές τη μέρα καθε μερα για να ρίχνει αλ΄τι στις πληγές μου λες και τιου έκανα κατι κακό που είχα παιδί από προηγούμενο γάμο το οποίο ΚΑΙ ΓΝΩΡΙΖΕ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΛΕΠΤΟ. Αλλά Κάρμα είναι και γυρίζει φίλε μου. Άκου τώρα να δεις πως εκεί που δεν ήθελε ξένο παιδί, κατέληξε ξένο το δικό του…που δεν ήταν δικό του…
Αφού έχω πάρει τα ψυχοφάρμακα χούφτες, αφού επί ένα χρόνο βλέπω ειδικό για να μην πέσω στη θάλασσα να πνιγώ γιατί ναι φυσικά και μου στοίχισε φυσικά και ένιωθα προδομένη, φυσικά και το παιδί στενοχωρήθηκε και ρώταγε γιατί έφυγε ο Στέλιος και αν έφταιγε εκείνη και είχα να διαχειριστώ και το παιδί, η γυναίκα του γεννάει. Και 6 μήνες μετά, του λέει “άντε γεια” και του ΄ρχεται και εξώδικο με το οποίο ο βιολογικός πατέρας που φυσικά δεν ήταν αυτός αλλά άλλος, διεκδικεί την πατρότητα του παιδιού. ΓΑΜΑΤΟ;
Πού τα έμαθα αυτά; Απο τον ίδιο που ήρθε γονυπετής στο σπίτι μου και με παρακάλεσε να τον δεχτώ πίσω.
Την κλωτσιά που έφαγε ούτε ο Καραπιάλη σε πρωτάθλημα ποδοσφαίρου.
Όχι επειδή δεν ήθελε χωρισμένη με παιδί, δικαίωμά του θα ήταν.
Αλλά επειδή έβαλε κι εμένα και το παιδί στη διαδικασία να ελπίζουμε και στο τέλος, ένα χρόνο μετά, να θυμηθεί ότι δεν θέλει αυτά τα οποία ο ίδιος ελεγε οτι δεν ήθελε να χάσει απ τη ζωή του.
Εγώ δεν του έκρυψα ποτέ πως είμαι μαμά.
Αυτός όμως μου έκρυψε καλά ποσο μλκας ειναι.
Καλά να πάθει λοιπόν και πολύ το χαίρομαι. Τα παιδια όλου του κόσμου δικά μας είναι όταν αγαπάμε κάποιον.
Όταν όμως αγαπάμε μόνο την παρτάρα μας, τότε δεν είμαστε άξιοι να μεγαλώσουμε ούτε τα δικά μας.
Έλα γεια Στελλάρα και περαστικά!
Κατερίνα