Σάββατο απόγευμα έχω κατέβει στο κέντρο. Μια φίλη μου είχε μιλήσει για τον Νίκο και την ιστορία ζωής που κουβαλά στις πλάτες. Της είχα πει αν μπορούσε να μας φέρει σε επαφή και αν ήθελε να μου μιλήσει και ορίστε που βρισκόμασταν! Μπροστά η φίλη μου και πίσω ακολουθούσε ο Νίκος. Με τα δυο του χέρια έσπρωχνε το αναπηρικό αμαξίδιο μιας κοπέλας , κάτι έλεγαν και γελούσαν, ενώ ένα κοριτσάκι τον κρατούσε από το μπράτσο για να περάσουν τον δρόμο. Η εικόνα και μόνο, ήταν η μισή συνέντευξη που θα μου έδινε….
Συνέντευξη: Κυριακή Χαριτάκη για το Singleparent.gr
-Νίκο καλησπέρα και καλωσόρισες στο Singleparent. Έμαθα ότι είσαι μεγάλη καρδιά!
-Ναι μωρέ καλός είμαι! (γέλια)
-Σοβαρά τώρα, πώς γνώρισες την σύντροφό σου τη Νεφέλη;
-Γνωριστήκαμε στο πρώτο καφέ που είχα. Ήταν ηθοποιός και έκανε πρόβες στο απέναντι θέατρο. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά και εκείνη για μένα και εγώ για εκείνη.Κάναμε αμέσως σχέση πολύ δεμένη και συγκατοικήσαμε από τον πρώτο κιόλας μήνα. Η Νεφέλη και το κοριτσάκι της που απέκτησε εκτός γάμου, έγιναν η οικογένειά μου.
-Δεν σε εμπόδισε δηλαδή η ύπαρξη του παιδιού…
-Καθόλου. Ίσα ίσα που η ύπαρξή της όχι μόνο δεν με εμπόδισε αλλά μου έδωσε και κίνητρο να αγκαλιάσω αυτή τη γυναίκα και τη ζωή της. Τη μικρή τη λάτρεψα κατευθείαν, με θεωρεί πατέρα της και εγώ κόρη μου.
-Συζείτε λοιπόν για πόσο;
-Συνολικά τρία χρόνια οπότε και τη ζήτησα σε γάμο και δέχτηκε.
-Είστε παντρεμένοι δηλαδή;
-Όχι ακόμα. Το διάστημα εκείνο εγώ άνοιγα δεύτερο καφέ και η Νεφέλη ξεκινούσε πρόβες για μια νέα παράσταση πιο μεγάλη. Τα ωράρια μας δύσκολα, τα νεύρα Στον Θεό, τα οικονομικά στον πάτο, αρχίσαν οι καυγάδες και κανείς μας δεν έκανε πίσω. Για 4 μήνες κοιμόμασταν με γυρισμένη πλάτη, σ#ξουαλική επαφή καμία, φτάσαμε να μην λέμε καλημέρα το πρωί που συναντιόμασταν στην κουζίνα. Ένα απόγευμα που γύρισα να ξεκουραστώ από το καφέ, είχε πάρει τα πράγματά της και το παιδί και είχε φύγει. Μου έστειλε ένα μήνυμα που έλεγε ότι με άφηνε, ότι δεν άντεχε αυτή την κατάσταση μεταξύ μας, ότι είχε ερωτευτεί άλλον και δεν ήθελε καμία επαφή. Μετά από μια εβδομάδα την είδα έξω με τον άλλον.
-Πώς ένιωσες;
-Άστο δεν θες να ξέρεις… (είπε βουρκωμένος, με σκυμμένο το κεφάλι)
-Δεν νευρίασες; Δεν ξέσπασες;
-Ναι αλλά δεν την κατηγορώ. Στη θέση της μπορεί κι εγώ να έκανα το ίδιο. Είχα να την αγγίξω 4 μήνες τί να έκανε; Και θύμωσα και ξέσπασα και το παιδί μου έλειπε. Αλλά την έβλεπα ευτυχισμένη και γελαστή και έλεγα ότι εγώ δεν μπόρεσα να την κάνω χαρούμενη ας την κάνει άλλος. Είχε δίκιο, δεν ήμουν καλά εκείνο τον καιρό. Πόσο να μου σταθεί; Κάπου έπρεπε να συνεχίσει τη ζωή της. Και το παιδί δεν γινόταν να μας βλέπει έτσι.
-Ξαναμιλήσατε;
-Ναι πέρασε λίγο ο καιρός και λέγαμε ένα γεια. Η μικρή έπεφτε στην αγκαλιά μου σαν τρελλή όποτε με έβλεπε, δεν έμενε μόνο στο γεια.
-Έκανες άλλη σχέση;
-Όχι. Είχα κάτι περιπέτειες σύντομες μόνο, δεν αφηνόμουν. Δεν μπορούσα να νιώσω το ίδιο όπως με τη Νεφέλη. Η Νεφέλη ήταν και είναι οικογένεια. Κατηγορούσα πολύ τον εαυτό μου και δεν μπορούσα να “ξεκλειδώσω”. Έπινα σχεδόν κάθε βράδυ για να μπορέσει να με πάρει ο ύπνος. Μετά από ένα χρόνο, γνώρισα μια κοπέλα κάπως διαφορετική, μου κέντρισε λίγο περισσότερο το ενδιαφέρον αλλά μετά από ένα μήνα άρχισα να της μιλάω συχνά για τη Νεφέλη και το παιδί και η κοπέλα έφυγε και με το δίκιο της. Ξεκίνησα να πηγαίνω σε ψυχολόγο.
-Με τη Νεφέλη πώς ξανασμίξατε τελικά;
-Κάτω από τραγικές συνθήκες. Ένα βράδυ με πήρε η αδερφή της τηλέφωνο. “Νικόλα τρέξε η Νεφέλη πεθαίνει”. Βγήκα σχεδόν γυμνός από το σπίτι. Τράκαρε με τον φίλο της, αυτός σκοτώθηκε επί τόπου και εκείνη χτύπησε στην σπονδυλική στήλη και έμεινε ανάπηρη. Στην αρχή ήταν σε κώμα. Έμπαινα στην εντατική με τη στολή και της μίλαγα. Της έλεγα να μην μ’ αφήσει γιατί θα πέθαινα χωρίς εκείνη. Βαθιά μέσα μου πίστευα πως με άκουγε. Όπως πιστεύω ακόμα όσο άσχημο κι αν ακούγεται αυτό, ότι η ζωή, μας ήθελε μαζί. Η ζωή ήθελε εμένα για πατέρα του παιδιού της και ας μην είναι δικό μου.
-Τί έγινε όταν ξύπνησε;
-Άστα….ψυχολόγοι, κλάματα, δεν μπορούσε να αποδεχτεί την κατάστασή της, με έδιωχνε, μου έλεγε “φύγε να βρεις μια κοπέλα γερή να σου κάνει παιδιά”, εγκατέλειψε το θέατρο μόλις που το είχε αρχίσει, άλλο πλήγμα κι αυτό. Σιγά μην έφευγα, έλεγα άστη να λέει θα της περάσει. Της πέρασε αλλά δύσκολα, με φυσικοθεραπείες, ψυχιατρική παρακολούθηση, φάρμακα και πάρα πολλή αγάπη. Πούλησα το δεύτερο καφέ που είχα φτιάξει για να αφοσιωθώ στη Νεφέλη και το παιδί και να πληρώσω κάποια έξοδα μεγάλα που υπήρχαν, ειδικά στην αρχή.
-Πώς το πήραν οι δικοί σου, οι φίλοι σου, όταν τους είπες ότι δέχτηκες πίσω τη Νεφέλη ενώ σε άφησε για άλλον;
-Ααα καλά και τί δεν άκουσα. Ότι αν δεν έμενε ανάπηρη δεν θα’ χε την ανάγκη μου, ότι είμαι κορόιδο, είπαν χίλια δυο. Ο καθένας Κυριακή μου, μπορεί να λέει ό,τι θέλει απο μακριά. Από κοντά όμως η εικόνα, αλλάζει. Οι μισοί και παραπάνω θα έκαναν το ίδιο με εμένα αν αγαπούσαν μια γυναίκα όπως αγαπώ εγώ τη δική μου.
-Για το παλικάρι που σκοτώθηκε, σου μιλάει; Της λείπει;
-Τότε μου μίλαγε και της έλειπε αλλά πιο πολύ ένιωθε τύψεις γιατί λέει πιάστηκε από πάνω του για να με ξεπεράσει και πως αν δεν το έκανε, τώρα ο άνθρωπος αυτός θα ζούσε. Εγώ δεν το πιστεύω αυτό, εγώ πιστεύω πως κάθε άνθρωπος έχει μια συγκεκριμένη μοίρα, ό,τι κι αν κάνει, όσους δρόμους κι αν αλλάξει, αυτή θα βγει μπροστά του.
-Η δική σου μοίρα ποια είναι;
-Η Νεφέλη και το παιδί. Μόνο.
Βράδιασε κι εμείς μιλούσαμε ακόμα στην πλατεία. “Μπαμπά Νίκο πείνασα!” ήρθε η μικρή και μας διέκοψε. “Πάμε να πάρουμε σουβλάκι;” της είπε και σηκώθηκε από το παγκάκι ενώ η Νεφέλη απέναντι μου χαμογέλασε και σήκωσε το χέρι της σαν να με χαιρετούσε. Δεν ήθελε να μας δώσει συνέντευξη, δεν ήταν έτοιμη. Το σεβάστηκα εννοείται. Αγκάλιασα τη μικρή και έφυγα. Κοιτάζοντας πίσω το μόνο που έβλεπα ήταν μια χαρούμενη οικογένεια….