«Για τρίτη χρονιά ήταν καθαρές όλες οι εξετάσεις μου! Εκμεταλλεύομαι και φέτος την ευκαιρία για να σας θυμίσω να προγραμματίσετε κι εσείς τη μαστογραφία σας. Μην ξεχνάτε τις εξετάσεις σας και να παρακινείτε και άλλες γυναίκες που ξέρετε ότι φοβούνται ή το αμελούν ή διστάζουν, να πάτε μαζί. Είναι μια εξέταση που διαρκεί λίγα λεπτά αλλά είναι τόσο, μα τόσο, σημαντική. Όσο νωρίτερα διαγνωστεί ένας καρκίνος του μαστού, τόσο πιθανότερο είναι να θεραπευτεί. Η πρόληψη σώζει ζωές» γράφει η δημοσιογράφος σήμερα θέλοντας να εστιάσει στις έγκαιρες εξετάσεις.
To 2020 με αφορμή τη Παγκόσμια Ημέρα Κατά του Καρκίνου του Μαστού, η δημοσιογράφος Μαριλού Ρεπαπή αποκάλυψε για πρώτη φορά τη δική της εμπειρία, όταν διαγνώστηκε με τη σοβαρή αυτή ασθένεια. Με ανάρτηση στον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook, προχώρησε σε μία συγκλονιστική κατάθεση ψυχής.
«Δεν μου αρέσει να κάνω εξομολογήσεις για τη ζωή μου και δεν χρησιμοποιώ καταστάσεις για να προβληθώ. Όμως, το 2020 είναι η χρονιά που εκτίμησα τη ζωή μου και την υγεία μου και περίμενα μέχρι σήμερα να σας πω την ιστορία μου, γιατί αισθάνομαι ότι πρέπει να τη μοιραστώ με άλλες γυναίκες:
Στα 41 μου και όχι στα 40, γιατί «δεν προλάβαινα», πήγα για την πρώτη μου μαστογραφία. Ο γιατρός μου, είχε συστήσει να κάνω μία στα 35 μου για να υπάρχει μια απεικόνιση, αλλά μωρέ, «δεν προλάβαινα». Άλλωστε, δεν είχαμε κανένα ιστορικό γυναικολογικού καρκίνου στην οικογένεια και «σιγά». Στην μαστογραφία που έκανα στα 41, εμφανίστηκε κάτι που λέγεται «αποτιτανώσεις».
Ο γυναικολόγος μου, Θωμάς Προκοπάκης ή αλλιώς «ο άνθρωπος που μου έσωσε τη ζωή #1» μου είπε ότι το έχουν πάρα πολλές γυναίκες. Όμως επειδή ένα πολύ μικρό ποσοστό γυναικών που το έχει, εμφανίζει καρκίνο του μαστού, θα ήθελε να δω έναν μαστολόγο. Ο μαστολόγος Νίκος Μπρεδάκης ή αλλιώς «ο άνθρωπος που μου έσωσε τη ζωή #2» μου ζήτησε επανεξέταση σε εννιά μήνες. Δηλαδή τον περασμένο Δεκέμβριο. Σε μία νέα μαστογραφία, την οποία είδαν πολλοί γιατροί και ακτινολόγοι, αποφασίστηκε να κάνω μία βιοψία αν και 95% δεν θα ήταν τίποτα. Όμως δεν τους άρεσε το πού βρίσκονταν οι αποτιτανώσεις.
Μπήκα στο χειρουργείο στις 24 Ιανουαρίου – μία μέρα μετά τα γενέθλια του γιου μου- με την πεποίθηση ότι όλο αυτό γίνεται προληπτικά. Δεν είχα ξανακάνει ποτέ χειρουργείο, φοβόμουν πολύ, αλλά ήμουν αισιόδοξη.
Τρεις εβδομάδες αργότερα, που από τη δέκατη μέρα άρχισαν να περνάνε πολύ αργά, βασανιστικά, με μεγάλη αγωνία, με φώναξε ο Νίκος μου, το στήριγμά μου στη ζωή και σε όλο αυτό, στο γραφείο του να μου πει κάτι. Νόμιζα ότι ήταν για δουλειά. Δεν ήθελε να μου το πει από το τηλέφωνο. Είχε μιλήσει με τον γιατρό, τα αποτελέσματα της βιοψίας είχαν βγει. Ήταν in situ καρκίνωμα, κοινώς, καρκίνος του μαστού στο πιο αρχικό στάδιο που υπάρχει, στάδιο 0. Άρχισα να κλαίω, είπα «Θεέ μου, το παιδί μου!» και έμαθα εκεί ότι πρέπει να κάνω άλλο ένα χειρουργείο. Την επόμενη μέρα, ο κύριος Μπρεδάκης, ο γιατρός μου, μου είπε: «δεν θα πεθάνεις από αυτό, το έχουμε πιάσει πολύ νωρίς, θα το αφαιρέσουμε, θα κάνεις ακτινοβολίες και θα παίρνεις ένα χάπι. Αλλά θα ζήσεις, σου το υπογράφω. Και δεν θα πέσουν τα μαλλιά σου».
Στις 14 Μαρτίου, λίγο πριν την καραντίνα, πήγα για άλλο ένα χειρουργείο, με τη μαμά μου και τον Νίκο που ανέβαιναν στο δωμάτιο εναλλάξ γιατί πια επιτρεπόταν μόνο ένας. Έκλαιγα από την ώρα που μπήκα μέχρι την ώρα που έπεσα σε νάρκωση. Τώρα δεν ήμουν πια τόσο αισιόδοξη. Δέκα μέρες αργότερα βγήκαν τα αποτελέσματα: όλο το καρκίνωμα αφαιρέθηκε με την ογκεκτομή και τα όρια ήταν υγιή. Τέλος τα χειρουργεία, μένουν οι ακτινοβολίες τώρα και τελειώσαμε!
Η περιγραφή στις ακτινοβολίες ήταν ότι: έρχεσαι, γδύνεσαι από τη μέση και πάνω, ξαπλώνεις στο μηχάνημα, διαρκεί δύο λεπτά, ντύνεσαι, φεύγεις. 19 φορές θα το έκανα αυτό. Κανείς δεν σου λέει ότι καταλήγεις να προσεύχεσαι σήμερα στο ραντεβού σου να μην έχει πριν και μετά από εσένα νέους ανθρώπους να περιμένουν, να μην έχει μητέρες με παιδιά, να μην κλάψεις… Οι ακτινοβολίες ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι γιατί πονούσες τους άλλους γύρω σου.
Πριν έναν μήνα έκανα τις πρώτες μεγάλες εξετάσεις μου και είναι πεντακάθαρες και έχω ελπίδα να ζήσω για πάντα χωρίς αυτό, γιατί το έπιασα νωρίς. Τώρα παίρνω ένα χάπι για τα επόμενα δέκα χρόνια που με πάχυνε λίγο αλλά είναι τα καλύτερα κιλά που έχω πάρει γιατί με βοηθά να παραμείνω υγιής.
Ήθελα όλον αυτόν τον καιρό να πω την ιστορία μου σε άλλες γυναίκες, μόνο για να καταλάβουν τι σημαίνει το «η πρόληψη σώζει ζωές»: Να κάνετε τις μαστογραφίες σας, να τις κάνετε και νωρίτερα από τα 40 αν έχετε ιστορικό, να ρωτάτε τον γιατρό σας και να κάνετε ψηλάφηση. Να είσαστε καλύτερες από εμένα, εγώ ήμουν τυχερή. Αν μου είχε συμβεί στα 38, θα αποχαιρετιόμασταν».
Δείτε τι είχε πει τότε: