Η Μαρία Καβογιάννη παραχώρησε συνέντευξη στον Άρη Καβατζίκη για το περιοδικό “Glow“. Η δημοφιλής ηθοποιός αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στην προσωπική της ζωή αλλά και στη “Μαρία” του “Maestro” που αγαπήθηκε ιδιαίτερα από τους τηλεθεατές.
Δεν ξεκίνησε με το σκεπτικό ότι θα κάνει τη δική της οικογένεια: “Το φλερτ ήταν σχεδόν ισότιμο. Μπορεί να έδειχνα, με λεπτό τρόπο, την προτίμησή μου σε ένα αγόρι, αλλά δε θα έκανα εγώ το πρώτο βήμα. Με τον άντρα μου, τον Πέτρο, μας βγήκε στην πορεία ότι θέλουμε να συνεχίσουμε μαζί και να κάνουμε οικογένεια. Δεν ξεκινήσαμε με αυτήν την προοπτική. Στην αρχή της σχέσης μας κυρίως ακολουθούσα, δε διεκδικούσα πολλά πράγματα. Μετά άρχισα να διεκδικώ και να εκφράζω τα “θέλω” μου. Όσο πιο κοντά έρχεσαι με τον άλλο και τον αισθάνεσαι δικό σου, ανοίγεσαι, λες αυτά που θέλεις“.
Μιλώντας για την αγάπη και για τον έρωτα στη δική της εποχή, η Μαρία Καβογιάννη δήλωσε: “Στη δική μου εποχή, οι συνθήκες για τον έρωτα δεν ήταν ιδανικές, δεν υπήρχε, λόγου χάρη, ανοιχτός ορίζοντας για τους ανθρώπους που ερωτεύονταν άτομα του ίδιου φύλου. Στις “διαδρομές” μου στο πανεπιστήμιο, οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να εκδηλωθούν, άρα κι εγώ δεν είχα έρθει σε επαφή μαζί τους. Καθώς άρχισα, όμως, να ασχολούμαι με το θέατρο, είδα πιο απελευθερωμένα άτομα και νομίζω πως ήμουν έτοιμη από καιρό να δεχτώ την αγάπη και την προτίμηση του καθενός. Το θεώρησα εξαρχής απόλυτα φυσιολογικό και πολύ ωραίο. Για μένα, ο έρωτας και η αγάπη δεν έχουν φύλο. Είναι κάτι υπέροχο και το μικραίνεις αν σκεφτείς “πώς ένας άντρας είναι με έναν άντρα”. Ένιωσα σαν να ήμουν εκπαιδευμένη από καιρό να το δω και να το δεχτώ. Θα το δεχόμουν ανά πάσα στιγμή, απλώς δεν είχα επαφή με παιδιά που ερωτεύονταν το ίδιο φύλο. Και όταν τα γνώρισα, έγιναν οι καλύτεροί μου φίλοι. Το σπίτι στο οποίο μεγάλωσα είχε αγάπη. Μπορεί να μην ειπώθηκε ποτέ με κανόνες του τι είναι ο ομόφυλος έρωτας ή ποιον πρέπει να αγαπάμε, αλλά καλλιεργείται με τον τρόπο που δίνεται, είναι κάτι φυσικό κι ανθρώπινο“.
Μέσα από την ερμηνεία της στο “Maestro” μίλησε για όλες τις κακοποιημένες γυναίκες: “Δεν γνώρισα κακοποιημένες γυναίκες. Πολλές φορές, όμως, σκέφτομαι πως, όταν κλείνει μια πόρτα, δεν ξέρεις τι γίνεται πίσω απ’ αυτήν. Είναι αυτό ακριβώς που συμβαίνει και στη σειρά. Νιώθεις ότι ένας άνθρωπος είναι καλά κι ευτυχισμένος, αλλά όταν κλείνει η πόρτα κακοποιείται. Είναι τόσο λεπτό κι ευαίσθητο θέμα -ο Χριστόφορος έχει κεντήσει στον τρόπο με τον οποίο το γράφει, το σκηνοθετεί και το παραδίδει- που η δική μου συνεισφορά ήταν η ανάγκη μου να μιλήσουν μέσα από την ηρωίδα μου όλες αυτές οι κακοποιημένες γυναίκες. Ήταν σαν να τις είχα πάρει όλες μέσα μου. Ήθελα να τους πω ότι είναι για εκείνες αυτό που κάνω… για εκείνες. Η συνθήκη με συγκινούσε πάρα πολύ. Μάλλον με θύμωνε και με συγκινούσε. Με θυμώνει εν γένει η επιβολή και η κακοποίηση των αδύναμων ανθρώπων ανεξαρτήτως φύλου και θεώρησα πως η σειρά ήταν μεγάλο βήμα και μεγάλη ευκαιρία για να ευαισθητοποιηθεί ο κόσμος. Με προσέγγισαν γυναίκες, οι οποίες δεν ξέρω αν το είχαν βιώσει και απλώς με αγκάλιασαν. Ένιωσα φοβερή συγκίνηση όταν μία γυναίκα με αγκάλιασε στον δρόμο και έκλαιγε. Δε μου είπε αν είχε κακοποιηθεί, αλλά για μένα ήταν σαν να μου το ομολογούσε σιωπηλά. Λέμε μερικές φορές ότι οι ηθοποιοί παίζουμε κάτι που δεν είναι αλήθεια. Κι όμως… νιώθεις ότι είναι αλήθεια, γιατί κάπως έτσι αισθάνεται κάποιος που κακοποιείται, απλώς υπάρχει μία ειδοποιός διαφορά: η βία σε εμάς είναι ψεύτικη. Είναι μία πολύ δύσκολη συνθήκη, καθώς την ώρα που μου έκαναν το μακιγιάζ, για να φαίνομαι χτυπημένη, σκεφτόμουν αυτές τις γυναίκες, τον σωματικό και ψυχικό τους πόνο. Δεν μπορείς, λοιπόν, να μην κλαις με αυτό. Η ερμηνεία δεν είναι δική μου, είναι η ερμηνεία αυτών των γυναικών“.