Σε μία εκ βαθέων εξομολόγηση προχώρησε η Μαριάννα Βαρδινογιάννη για την ζωή της.
Διαβάστε απόσπασμα από την συνέντευξη που παραχώρησε η Μαριάννα Βαρδινογιάννη στο newmoney:
«Γνώρισα τον σύζυγό μου Βαρδή σε πολύ νεαρή ηλικία. Εγώ ήμουν ακόμα μαθήτρια και εκείνος αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού. Παντρευτήκαμε μερικά χρόνια αργότερα, όμως από την πρώτη στιγμή νιώσαμε και οι δύο πως ο δρόμος της ζωής μας θα ήταν κοινός. Ξεκινήσαμε την οικογένειά μας σε ένα μικρό διαμέρισμα. Φυσικά τότε δεν μπορούσα να φανταστώ τα όσα θα ακολουθούσαν, που άλλαξαν μεν την εικόνα της ζωής μας, αλλά ποτέ την ουσία της: το μεγάλωμα των πέντε παιδιών μας, και με τους δυο μας πάντα δίπλα τους, η εξορία του Βαρδή στην Αμοργό κατά την περίοδο της δικτατορίας. Αμέτρητες στιγμές όμορφες αλλά και στιγμές δύσκολες, όπως άλλωστε στη ζωή κάθε ανθρώπου. Στιγμές όμως που έκαναν την αγάπη μας ακόμα πιο ουσιαστική κι εμάς δυνατότερους ανθρώπους, μοναδικά δεμένους».
Μαριάννα Βαρδινογιάννη: Η πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου
«Πολύ έντονα θυμάμαι την περίοδο της εξορίας του Βαρδή στην Αμοργό. Τότε είχαμε ήδη αποκτήσει τα τρία μας παιδιά με το τρίτο νεογέννητο στην κούνια. Ενιωθα την καρδιά μου κομμένη στα δύο: ανάμεσα στον άντρα που λάτρευα και στα παιδιά μου που ήταν το κέντρο της ζωής μου. Παίρνοντας ένα καΐκι μέσα στον χειμώνα, πήγα στην Αμοργό με τα δύο μεγαλύτερα παιδιά μας. Μέναμε σε ένα σπίτι χωρίς ηλεκτρικό, πλημμυρισμένοι όμως από την αγάπη και τη συμπαράσταση των κατοίκων της Αμοργού. Δεν θα τους ξεχάσω ποτέ… Κάθε μέρα έβρισκα στο παράθυρό μας πότε ένα μπουκάλι γάλα, πότε δύο αυγά, ένα ζεστό ψωμί… Η αγάπη τους ήταν βάλσαμο στην ψυχή μας».
«Η πιο ιερή στιγμή της ημέρας είναι η ώρα του μεσημεριανού φαγητού που φροντίζω πάντοτε να είμαι σπίτι για να γευματίσουμε μαζί με τον Βαρδή. Είναι μια συνήθεια που δεν έχει αλλάξει στο πέρασμα των ετών. Όσο φορτωμένο και αν είναι το πρόγραμμά της ημέρας, όσο σοβαρές και αν είναι οι υποχρεώσεις που μπορεί να έχουμε, το μεσημέρι πάντα βρισκόμαστε στο σπίτι για να γευματίσουμε μαζί και να συζητήσουμε ό, τι μας απασχολεί. Είμαι μια γυναίκα πολυάσχολη, με ένα πρόγραμμα ιδιαίτερα απαιτητικό, το σημαντικότερο πράγμα για εμένα όμως είναι να είμαι πάντα παρούσα στην οικογένειά μου. Ακόμα και όταν ταξιδεύω, τις περισσότερες φορές φροντίζω να επιστρέφω αυθημερόν για να μην λείψω ούτε στιγμή από δίπλα τους».
Η Μαριάννα και ο Βαρδής Βαρδινογιάννης στον γάμο τους
«Είμαι πολύ υπερήφανη που είμαι γιαγιά και πολύ υπερήφανη για κάθε ένα από τα εγγόνια και τα δισέγγονά μου ξεχωριστά. Όπως επίσης αισθάνομαι τυχερή που ξεκινήσαμε με τον Βαρδή τη ζωή μας πολύ νέοι και μας αξιώνει ο Θεός να χαιρόμαστε εδώ και πολλά χρόνια αυτό τον ρόλο, του παππού και της γιαγιάς. Τα περισσότερα από τα εγγόνια μας είναι αγόρια. Σχεδόν κάθε σαββατοκύριακο βρισκόμαστε ολόκληρη η οικογένεια μαζί στο σπίτι μας, το οποίο είναι γεμάτο με ποδοσφαιράκιακαι αγορίστικα παιχνίδια για τα μικρότερα εγγόνια μας! Είναι ευλογία να βλέπεις τα εγγόνια σου να μεγαλώνουν και να γίνονται χρήσιμοι και ευαισθητοποιημένοι άνθρωποι. Με συγκινεί πολύ όταν παίρνουν πρωτοβουλίες και χαράσσουν τη δική τους πορεία στη ζωή με όνειρα και ελπίδα».
Μαριάννα Βαρδινογιάννη: Το πιο συγκινητικό περιστατικό που διατηρώ από την ΕΛΠΙΔΑ
«Είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσω ένα μόνο περιστατικό μέσα στα 30 χρόνια της ΕΛΠΙΔΑΣ, κατά τα οποία ήμουν και είμαι πάντα παρούσα. Γνωρίζω τα παιδιά με το μικρό τους όνομα, είμαι στο πλευρό των οικογενειών σε καθημερινή βάση. Το πιο δυνατό συναίσθημα είναι εκείνο που γεμίζει την καρδιά μου κάθε φορά που ένα παιδί φεύγει υγιές από το νοσοκομείο μας και συνεχίζει τη ζωή του! Είναι στιγμές που δύσκολα περιγράφονται με λόγια. Πώς να βάλω σε λέξεις το συναίσθημα που ένιωσα όταν ο Παναγιώτης, το πρώτο μεταμοσχευμένο μας παιδί, παντρεύτηκε και εγώ ήμουν η κουμπάρα; Ή το συναίσθημα που ένιωσα όταν η Έφη, που έχασε το πόδι της δίνοντας τη μάχη ενάντια στον καρκίνο, κατάφερε να γίνει πρωταθλήτρια Ελλάδας στην ξιφασκία με αμαξίδιο και μου παρέδωσε το μετάλλιο της; Ή όταν ο μικρός μου Στέλιος βγαίνοντας από το Νοσοκομείο, μου τηλεφώνησε να με προσκαλέσει στο χωριό του στην Καστοριά δίνοντάς μου ακριβείς οδηγίες πώς να πάω να βρω το σπίτι του; Δεν ξεχνώ μια ημέρα, όταν πρόσφατα βρέθηκα στο Νοσοκομείο μας, που είδα ένα μικρό αγοράκι να κλαίει. Ανήσυχη το πλησίασα για να μάθω τι συμβαίνει και μου εξήγησε πως μόλις είχε λάβει το εξιτήριο για να επιστρέψει στο σπίτι του. “Εγώ όμως δεν θέλω να φύγω από εδώ. Η αγάπη και η στοργή από όλους εδώ με έκαναν να νιώσω πως το Νοσοκομείο αυτό είναι το σπίτι μου!”. Οι στιγμές αυτές είναι ένας ανεκτίμητος θησαυρός, βαθιά φυλαγμένος στην καρδιά και στην ψυχή μου».
Διαβάστε ολόκληρη της συνέντευξη που παραχώρησε η Μαριάννα Βαρδινογιάννη στο newmoney