Έλα πες την αλήθεια. Είναι κάποιες στιγμές που θα παρακαλούσες για λίγη αναισθησία. Θα ήθελες να είχες λίγη απ’ αυτή την ιδιότητα για να πάψεις να ασχολείσαι με ορισμένες καταστάσεις. Κι αν η αναισθησία των άλλων σε φέρνει στα όριά σου πολλές φορές, το ξέρω, ότι άλλες τόσες είναι που εύχεσαι να είχες κι εσύ λίγη.
Εύχεσαι να είχες τόση, ώστε να μην ασχολείσαι με πράγματα μικρά. Να μπορείς να μη δίνεις σημασία στα πάντα και να μη χαλιέσαι χωρίς λόγο. Να έχεις αυτό τον τρόπο που κάποιοι καταφέρνουν με τόση άνεση κι ευκολία να μην επηρεάζονται. Είναι εκείνες οι στιγμές που κάτι σε βασανίζει και το εύχεσαι αυτό, κάτι που ξέρεις ότι αν δεν του έδινες τόση σημασία όλα θα ήταν καλύτερα.
Μια σκέψη μπαίνει στο κεφάλι σου και φωλιάζει, ζει εκεί και τρέφεται από τη σημασία που της δίνεις και συνεχώς μεγαλώνει. Κι ύστερα καταλήγει να σε σκιάζει και να σου δημιουργεί αρνητικά συναισθήματα. Είτε αυτή έχει βάση είτε δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης. Το ξέρεις ότι ξεκινά από ‘σένα. Το ξέρεις ότι πρέπει να την αγνοήσεις κι εξαρτάται από ‘σένα τον ίδιο. Όλα τα ξέρεις. Παρ’ όλα αυτά συνεχίζεις. Δεν μπορείς να το ελέγξεις, σου τριβελίζει το μυαλό.
Κι όσο αυτό σου τριβελίζει το μυαλό τόσο εσύ κάθεσαι και το υπεραναλύεις σαν να μην υπάρχει αύριο. Υπερανάλυση που σε κουράζει. Αναλώνεσαι σε σενάρια, εναλλακτικές κι υποθέσεις. «Αν» συμβαίνει αυτό κι «αν» γινόταν εκείνο. Ε και; Δεν μπορείς να προβλέψεις κάτι ούτε και να δεις το μέλλον. Παρ’ το απόφαση και σταμάτα ν’ ασχολείσαι με τα ψιλά γράμματα.
Σταμάτα να ασχολείσαι τόσο πολύ με το καθετί «μικρό» και να προτρέχεις, σκεπτόμενος συνέπειες που μπορεί να μη συμβούν ποτέ κι άσε τα πράγματα να πάρουν το δρόμο τους από μόνα τους. Άλλωστε από αυτά που σκέφτεσαι, ξέρεις, ότι ούτε τα μισά δεν ισχύουν. Αλλά ο ψυχαναγκασμός σου δε σε αφήνει να το παραδεχτείς, δε σε αφήνει να σταματήσεις τα σενάρια που τρέχουν κι εναλλάσσονται κάθε λεπτό.
Δεν πτοείσαι ώσπου να χαλαστείς με αυτό. Εμ, τα ήθελες και τα έπαθες. Με τόση υπερανάλυση κι εσύ, πού πας; Λίγη αναισθησία παρακαλώ και γρήγορα. Θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα. Δοκίμασέ το, θα με θυμηθείς! Δε σου λέω να τους γράφεις όλους, να σου μιλάνε και να μην τους δίνεις σημασία. Να τ’ αντιμετωπίζεις όλα ψυχρά κι αδιάφορα. Να μην καταπιάνεσαι με το παραμικρό, σου προτείνω. Λίγη αναισθησία δε βλάπτει. Αντιθέτως, θα έλεγα, βοηθάει. Στο να μην παρεξηγούνται καταστάσεις, να μη μεγεθύνονται χωρίς λόγο και να μην οξύνονται.
Η πολύ αναισθησία είναι που βλάπτει. Όταν δε σε νοιάζει τίποτα και δεν ασχολείσαι με τίποτα. Όλα τα πράγματα στο «πολύ» τους έχουν κάποιο κόστος, κάποιες συνέπειες. Έτσι είναι αυτά. Το μέτρο είναι που φέρνει την ισορροπία. Γι’ αυτό, σου λέω, λίγη.
Λίγη αναισθησία πού και πού λειτουργεί σαν άμυνα στο κάτω-κάτω. Άμυνα για να μην παίρνεις το παραμικρό τοις μετρητοίς. Να μην τα παίρνεις όλα τόσο βαριά και κατάκαρδα. Κάτσε και σκέψου δυο φορές αν αξίζει να χαλαστείς για κάτι ασήμαντο ή καλύτερα μη σκεφτείς καθόλου, απλά. Μην ασχοληθείς. Κανένα «κλάιν μάιν» πότε- πότε χρειάζεται! Θα σε σώσει από περαιτέρω φαγούρα.
Αύριο, λοιπόν, που θα ξυπνήσεις, μαζί με το πλούσιο πρωινό σου, τον καφέ και το τσιγάρο σου, θυμήσου να πάρεις και μια δόση αναισθησίας. Έτσι, για να πάει καλύτερα η μέρα. Στο χέρι σου είναι να δεις τα πράγματα λίγο πιο χαλαρά κι απλά, πιο ανώδυνα. Κάνε αυτή τη χάρη στον εαυτό σου χωρίς να το σκεφτείς πολύ και θα με θυμηθείς.
Σταυρούλα Βιτετζάκη – pillowfights.gr