του Κωστή Χριστοδούλου αρχισυντάκτη του news247.gr
Το συγκεκριμένο δημοψήφισμα κάθε άλλο παρά πρόσκληση στην γιορτή της δημοκρατίας είναι και γι’ αυτό: ευχαριστώ, αλλά δεν θα πάρω
Πρώτη φορά αριστερά και πρώτη φορά δημοψήφισμα μετά από αυτό του Καραμανλή τον Δεκέμβριο του 1974 για το πολιτειακό. Θα έλεγε κανείς ότι είναι μία μεγάλη, συγκινητική, στιγμή που η κυβέρνηση ζητάει από τον λαό να αποφασίσει ο ίδιος για το μέλλον του. Δεν είναι λίγοι αυτοί που στα κοινωνικά δίκτυα δεν κρύβουν την χαρά τους που τους δίνεται μετά από 41 χρόνια η δυνατότητα να γίνουν κοινωνοί της άμεσης δημοκρατίας. Είναι όμως έτσι στην προκειμένη περίπτωση; Πολύ φοβάμαι πως όχι. Και θα εξηγηθώ αμέσως.
Το ναι ή το όχι που καλούμαστε οι συμπολίτες να αποφασίσουμε είναι η χειρότερη κατάληξη που μπορεί να έχει μία πτήση: Στην αρχή αυτή της πτήσης ο πιλότος σου είχε ζητήσει να τον εμπιστευθείς να σε οδηγήσει σε έναν ευρωπαϊκό προορισμό με ασφάλεια και σιγουριά, και τον εμπιστεύθηκες. Κατά την διάρκεια της πτήσεις με συνεχείς ανακοινώσεις του από το πιλοτήριο αλλά και οι αεροσυνοδοί σε διαβεβαίωναν ότι πλησιάζουμε στον προορισμό μας (δηλαδή στην υπογραφή συμφωνίας).
Ξαφνικά και μετά από μερικές δυνατές αναταράξεις, και αφού το αεροσκάφος έχει πάρει σαφή πτωτική πορεία σε ένα θολό τοπίο, βλέπεις κυβερνήτη και συγκυβερνήτη – έχοντας φορέσει τα σωσίβια τους – να καλεί το σύνολο των επιβατών, 50 μέτρα πριν σκάσει στο έδαφος, να αναλάβει το πιλοτήριο για να μην πάρει ο ίδιος την ευθύνη της συντριβής. Απομακρυνόμενος μας δίνει και οδηγίες να προσέξουμε να μην ρίξουμε το αεροσκάφος στα βράχια αλλά να το κατευθύνεις στην θάλασσα.
Καμία άλλη κατεύθυνση, μόνο λίγες κουβέντες ότι φταίνε αυτοί που δεν ανεφοδίασαν πλήρως το αεροσκάφος. Ούτε εάν η θάλασσα που σου προτείνει είναι γεμάτη πεινασμένους καρχαρίες και σαρκοφάγα ψάρια.
Εάν λοιπόν θεωρεί κάποιος τιμή του και χαρά του να πάρει το πιλοτήριο πενήντα μέτρα πριν την συντριβή, εγώ δεν θέλω να πάρω αυτή την ευθύνη γιατί δεν έχω ούτε την γνώση, ούτε τον χρόνο, ούτε το καθαρό μυαλό να το κάνω σε μία εβδομάδα και με τα δεδομένα να αλλάζουν.
Και σαν και εμένα πιστεύω ότι είναι πολλοί. Είναι όλη η Ελλάδα του μόχθου, οι γεωργοί που τους πετυχαίνει πάνω στον θέρο, όλοι αυτοί που δουλεύουν στον τουρισμό με ένα παγωμένο χαμόγελο στα χείλη να προσπαθούν να εξυπηρετήσουν και να καθησυχάσουν τους επισκέπτες που “έκαναν το λάθος” να έρθουν στην χώρα μας αυτές τις ημέρες, και τόσοι άλλοι.
Εάν αυτοί, οι βουλευτές, που τους παρέχουμε με δικές μας θυσίες όλες τις παροχές, συμβούλους (σ.σ. άλλο εάν αυτοί βολεύουν συγγενείς τους) και τα εργαλεία για να αποφασίσουν δεν παίρνουν απόφαση που έχουν σαφή εικόνα, γιατί θα πρέπει να πάρω εγώ και ο ελληνικός λαός;
Εάν είναι στα δύσκολα να ζητάτε την γνώμη μου μήπως ήρθε η ώρα να συζητήσουμε την περικοπή των βουλευτών από 300 σε 200; Άλλωστε οι περισσότεροι με την ανύπαρκτη παρουσία τους και το επίπεδο τους – και αυτό αφορά όλα τα κόμματα – πραγματικά είναι πεταμένα λεφτά, λεφτά που δεν περισσεύουν καθόλου αυτό το διάστημα.
Πάμε όμως πάλι στο συγκεκριμένο δημοψήφισμα. Δεν με ρωτούν για ένα θέμα – π.χ. Είσαι υπέρ ή κατά των γάμων ομοφυλόφιλων – που η κοινωνία θα πάρει απόφαση και το σύνολο θα σεβαστεί την απόφαση της πλειοψηφίας, αλλά για ένα θέμα που ξέρεις τι σημαίνει η μία επιλογή αλλά η άλλη είναι αδιευκρίνιστη.
Οι ίδιοι που σου την προτείνουν σου λένε ότι η ψήφος στο ΟΧΙ μεταφράζεται σε εθνική υπερηφάνεια. Δυστυχώς επειδή στα 40 κάτι χρόνια μου έχω ακούσει πολλούς, από δικτάτορες μέχρι λαοπλάνους ηγέτες να μασούν την καραμέλα του πατριωτισμού πάντα με ολέθριες συνέπειες για την Ελλάδα θα χρησιμοποιήσω τα λόγια Βρετανού συγγραφέα, Σάμουελ Τζόνσον: “Πατριωτισμός, το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων” που αν και ειπώθηκε 200 και χρόνια είναι πάντα επίκαιρο.
Ας γυρίσουμε λοιπόν ο καθένας στην δουλειά του, αυτή που επέλεξε να κάνει ή που ζήτησε από τους άλλους να τον τοποθετήσουν, γιατί ο χρόνος που χάνεται είναι υπερπολύτιμος.
Καλό βόλι στους θαρραλέους.
Ο Κωστής Χριστοδούλου είναι αρχισυντάκτης του news247.gr