Κρητικός γεννιέται κανείς ή γίνεται; Όσοι γνωρίζουν το Δημήτρη Γιπάκη σίγουρα θα απαντήσουν πως ακόμα κι αν γεννηθείς Κινέζος μπορείς να γίνεις Κρητικός και μάλιστα Κρητικός στη ψυχή κι όχι μόνο στην ταυτότητα.
Ο Yip Hoi Loungk, ήλθε από την Κίνα στην Κρήτη το 1990 για να δουλέψει ως σεφ σε κινέζικο εστιατόριο. Λάτρεψε την Κρήτη και τους ανθρώπους της και πριν 15 χρόνια θέλησε αυτά του τα συναισθήματα να τα μετουσιώσει σε πράξη. Ένιωθε πια Κρητικός και ήθελε την Κρητική του συνείδηση να μην την κουβαλά μόνο μέσα στη ψυχή του. Ζήτησε λοιπόν, να αλλάξει το όνομα του για να τιμήσει το νησί που πλέον τον φιλοξενούσε και είχε ανοίξει την αγκαλιά του για να τον βάλει μέσα σαν να ήταν εξ αίματος Κρητικός.
Ο Yip που έγινε Γιπάκης για την Κρήτη
Έτσι το οικογενειακό του όνομα Yip έγινε Γιπάκης και το αγγλικό του όνομα Jimmy, καθώς έτσι τον φώναζαν για ευκολία στην Κίνα και στους χώρους όπου εργαζόταν, έγινε Δημήτρης. Ο 57χρονος Δημήτρης ενώθηκε με τα ιερά δεσμά του γάμου με την επί 24χρόνια σύντροφο του από τις Φιλιππίνες Sherly Macolalad στο Δημαρχείο του Ηρακλείου. Και η Sherly ζει και εργάζεται στην Κρήτη και νιώθει κι εκείνη κατά κάποιο τρόπο Κρητικιά. Μάρτυρες στον πολιτικό τους γάμο, τον οποίο τέλεσε ο αντιδήμαρχος Γιώργος Καραντινός, ήταν ο Γιώργος Σβολιαντόπουλος και η σύζυγος του γνωστού αρχιτέκτονα -μηχανικού Κωστή Σχιζάκη, Ειρήνη, κοντά στην οποία εργάστηκε επί χρόνια η Sherly.
Χαμογελαστός και προσηνής ο Δημήτρης Γιπάκης μίλησε για την αγάπη που τρέφει γι’ αυτόν τον τόπο, η οποία και τον οδήγησε σε αλλαγή ταυτότητας. Πάνε δεκαπέντε χρόνια από τότε που πήρε τη μεγάλη απόφαση και δεν το μετανιώνει παρότι πλέον οι οικονομικές δυσκολίες τον ανάγκασαν να μετακινηθεί στη Ζυρίχη της Ελβετίας, όπου εργάζεται ως σεφ σε μεγάλο εστιατόριο. Η Κρήτη ήταν και παραμένει στην καρδιά του και με την πρώτη ευκαιρία την επισκέπτεται. Μάλιστα στα σχέδια του είναι μέσα στην πενταετία να αγοράσει το δικό του σπίτι στην Κρήτη.
«Ένας άνθρωπος με ψυχή μικρού παιδιού»
Ο κουμπάρος του Γιώργος Σβολιαντόπουλος, με τον οποίο συνδέονται με μακρά φιλία, μας περιγράφει το Δημήτρη ως έναν άνθρωπο με ψυχή μικρού παιδιού, έναν άντρα σπαθί, που κρατά το λόγο του, ντρέτο, όπως λέμε εμείς στην Κρήτη. Ζώντας εξάλλου τριάντα χρόνια στο νησί δείχνει να απέκτησε και κάποιες από τις αρετές των Κρητικών αυτές που καλύτερα από το Νίκο Καζαντζάκη δεν μπορεί άλλος να περιγράψει:
«Υπάρχει και κάτι άλλο στην Κρήτη, υπάρχει κάποια φλόγα -ας την πούμε ψυχή -κάτι πιο πάνω από τη ζωή κι από το θάνατο, που είναι δύσκολο να το ορίσεις, δηλαδή, να το περιορίσεις.
Υπάρχει αυτή η περηφάνια, το πείσμα, η παλικαριά, η αψηφισιά και μαζί τους κάτι άλλο, ανέκφραστο κι αστάθμητο, που σε κάνει να χαίρεσαι που είσαι άνθρωπος, Να χαίρεσαι, μα και συνάμα να σου δίνει μεγάλη ευθύνη, διότι ενώ νοιώθεις πως έχεις χρέος να κάμεις ότι μπορείς για να σώσεις αυτό το λαό, εκείνος βλέπει την προσπάθεια σου με ειρωνεία και περιφρόνηση. Δεν έχει την ανάγκη κανενός για να σωθεί. Σώζει δε σώζεται.
Ένα μονάχα σου μένει τότε: να δοκιμάσεις να γίνεις άξιος αυτού του λαού, να κερδίσεις τη δύναμη της ψυχής, που ποτέ δεν καταδέχτηκε ν’ απατήσει τον εαυτό του ή τους άλλους και που πάντα τολμάει ν’ αντικρίζει, πρόσωπο με πρόσωπο, τη Θεά εκείνη που δεν κάνει χατίρια και δεν κάθεται στα πόδια κανενός, την αγέλαστη κι αδάκρυτη θεά, την ευθύνη».