Διαβάζω διαρκώς ιστορίες για άσχημα διαζύγια, ατέλειωτα δικαστήρια, ξεμαλλιάσματα. Και καταλήγω ότι είτε είμαστε Σουηδοί ή απλά έτυχε να χωρίσουμε πολιτισμένα. Δεν ξέρω, απορώ…
Κάτσαμε που λέτε ένα Σαββατόβραδο και ενώ τα παιδιά κοιμόντουσαν. Βάζουμε ένα χαλαρό ποτάκι και αρχίζουμε να μιλάμε. Είχαμε 6 μήνες να κοιμηθούμε μαζί, είχαμε πάει και σε σύμβουλο γάμου αλλά δεν… “Μήπως να το διαλύσουμε να πάμε παρακάτω;” είπαμε. Και έτσι χωρίσαμε. Έτσι απλά χωρις φωνές και κραυγές και υστερίες.
Δευτέρα πρωί είχα φύγει. Ούτε δικαστήρια κάναμε ούτε τίποτα. Βρήκαμε μια δικηγόρο που ανέλαβε και τους δυο μας, κάναμε ένα συμφωνητικό αναγκαστικά γιατί έπρεπε, συμφωνήσαμε μόνοι μας τη διατροφή και επικοινωνία ούτε καν την προγραμματίσαμε, Τα παιδιά τα παίρνω όποτε θέλω και θέλουν και εκείνα, μένουμε δυο τετράγωνα μακριά. Γιορτές, αργίες καλοκαίρια το ίδιο, σηκώνω το τηλέφωνο και ζητάω τα παιδιά ή παίρνουν τα παιδιά εμένα. Αυτά έγιναν πριν 3 χρόνια.
Τώρα τα αγόρια μας είναι 18 χρονών (δίδυμα) και σπουδάζουν. Συνεχίζουμε να μένουμε κοντά, δεν άλλαξα γειτονιά ούτε εκείνη και ας ξαναπαντρεύτηκε. Εννοείται πήγα στον γάμο και κάποιες Κυριακές τρώμε όλοι μαζί με τον νυν σύζυγό της και τα παιδιά μας.
Τί κερδίσαμε από όλο αυτό;
Δύο υγιή ψυχολογικά παιδιά. Δύο ενήλικες επίσης υγιείς ψυχολογικά. Ένα διαζύγιο που δεν μας έφαγε ενα τσουβάλι λεφτά, αντιθέτως μας βοήθησε να εξοικονομήσουμε χρήματα για το καλό των παιδιών μας και το μεγάλωμά τους.
Η συνεπιμέλεια, η επιμέλεια, τα δικαστήρια, τα συμφωνητικά, όλα αυτά είναι πράγματα περιττά όταν δύο άνθρωποι μπορούν να συνεννοηθούν για το καλό των παιδιών τους.
Δυστυχώς έχουν γίνει υποχρεωτικά ακριβώς επειδή δεν μπορούν. Ή καλύτερα δεν θέλουν…
Ντίνος