Η Κατερίνα Λέχου είναι μία πανέμορφη γυναίκα και ταλαντούχα ηθοποιός, που συνδυάζει μια αυστηρότητα με ένα γλυκό χαμόγελο. Είναι η μεσαία από τρεις αδελφές, μεγάλωσε στου Ζωγράφου, πήγε στη σχολή του Κουν, βγήκε στο θέατρο, αλλά άργησε να ξεχωρίσει.
«Δεν είχα τρομερή επαφή με το θέατρο. Δεν ήμουν από τα παιδιά που με πήγαιναν συνέχεια οι γονείς μου. Είχα δει όμως κάποιες εμβληματικές παραστάσεις που είχαν χαραχτεί μέσα μου, όπως τον «Λευκό Γάμο» του Ρούζεβιτς, στο Θέατρο Τέχνης -ήμουν δέκα τεσσάρων. Ήταν πολύ σοκαριστικό για μένα γιατί δεν μπορούσα να φανταστώ ότι γίνονται τέτοια πράγματα στο θέατρο. Είχα δει βέβαια Βουγιουκλάκη, πήγαινα συχνά στο θέατρο του Δημήτρη Ποταμίτη που ήταν στη γειτονιά μου, αλλά όχι με μεγάλη συχνότητα. Και διάβαζα λογοτεχνία.
Κατερίνα Λέχου: “Ήμουν κορίτσι του Εθνικού Θεάτρου”
Στα δέκα επτά μου, ένας φίλος μου, ο Βαγγέλης Ρόκκος που ήταν ήδη πρωτοετής στη σχολή του Εθνικού, μου έδωσε ένα κείμενο, την «Μήδεια» του Ανούιγ, με την οποία μετά έδωσα και εξετάσεις για να μπω. Και έπαθα σοκ…. Θυμάμαι ότι τότε σκέφτηκα πονηρά και είπα στον εαυτό μου ότι μπορώ να κρυφτώ πίσω από κάτι και να κάνω ό,τι θέλω. Ήμουν πολύ συγκρατημένη, εσωστρεφής, συμμαζεμένη και δεν εκτονωνόμουν.
Και είπα ότι το θέατρο είναι όχημα, μεγάλο… Αλλά και λίγο μεταφυσικά, γιατί ακόμα αναρωτιέμαι πώς και πήγα στην σχολή του Κουν εγώ. Δεν ταίριαζα. Ήμουν κορίτσι του Εθνικού εγώ. Είχα δώσει εξετάσεις και στο Εθνικό, πέτυχα αλλά προτίμησα το Τέχνης. Ήμουν όμως σαν τη μύγα μες το γάλα».
«Ήταν όλες ντυμένες στα μαύρα κι εγώ πήγαινα με τα χρωματιστά μπουφάν μου -με κοίταζε καλά-καλά ο Λαζάνης. Οι γονείς μου δεν έφεραν αντίρρηση. Μου είχαν εμπιστοσύνη. Δεν χάρηκαν όμως, ούτε πέταξαν την σκούφια τους.
Γενικά είμαι άνθρωπος της αφοσίωσης. Μεγάλωσα στα Ιλίσια, στου Ζωγράφου. Ο πατέρας μου οπτικός, η μητέρα μου δεν δούλευε. Είμαστε τρεις αδελφές. Νομίζω ότι ήμασταν μια οικογένεια όπως όλες οι οικογένειες, με τα προβλήματα και τις συγκρούσεις μας. Δεν έχω κάτι να παραπονεθώ. Νομίζω ότι το πιο ωραίο είναι ότι μεγάλωσα με άλλους ανθρώπους, όχι μόνη μου. Με την μεγάλη μου αδελφή είμαστε πολύ κοντά στην ηλικία, με την μικρότερη έχουμε 6-7 χρόνια διαφορά.
Κατερίνα Λέχου: “Οι σχέσεις δεν χαρίζονται, κερδίζονται”
Όπως όλες οι σχέσεις έτσι και οι αδελφικές ή οι σχέσεις με τους γονείς είναι δύσκολες. Και γίνονται πιο δύσκολες γιατί είναι υποχρεωτικές. Περνάς ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής σου νοιώθοντας ενοχές αν δεν είναι καλές και αναρωτιέσαι αν και που φταις εσύ, τι κάνεις λάθος. Αλλά δεν ισχύει αυτό. Οι σχέσεις δεν χαρίζονται, κερδίζονται».
«Ήμουν η ουρά της μεγάλης μου αδελφής, τρομερά εξαρτημένη. Κι αυτό ήταν βαρύ. Στη συνέχεια έκανα σχέσεις εξαρτητικές, ήμουν πάντα η ουρά. Ούτε αργότερα έβγαλα την εξουσία μου στην μικρότερη. Κάποια στιγμή συνέπραξαν η μεγάλη και η μικρή κι εγώ έμεινα στην απ΄έξω. Λένε, κι έχουν δίκιο, ότι το μεσαίο παιδί συνθλίβεται γι΄αυτό και μετά γίνεται πιο επαναστάτης.
Μετά από πολλά χρόνια και μεγάλο αγώνα εκατέρωθεν, έχουμε μια θαυμάσια σχέση με την αδελφή μου, κι ας είμαστε τελείως διαφορετικές σαν χαρακτήρες. Και οι δύο είναι παντρεμένες, η μεγάλη έχει πέντε παιδιά και η μικρή τρία…
Κατερίνα Λέχου: “Στα χρόνια της σχολής ζούσα στον δικό μου κόσμο”
Στα χρόνια της σχολής ζούσα στον δικό μου κόσμο. Δεν ήταν έτσι όπως τα περίμενα -ποτέ δεν είναι όπως τα περιμένεις. Να μια αλήθεια που δεν μας τη μαθαίνουν σ΄αυτή τη ζωή. Κι αυτό που μου τη δίνει στην οικογένεια, είναι ότι αντί να σου πουν την αλήθεια στην ωραιοποιούν. Μα έξω δεν είναι ποτέ καλύτερα».
Κατερίνα Λέχου: “Η πίστη μου στον Θεό με οδήγησε στον γάμο”
Με τον Μάνο συνεννοούμαστε ακόμα και με νοήματα. Είμαστε μαζί έντεκα χρόνια. Η πίστη μου στον Θεό με οδήγησε στον γάμο. Ήθελα να παντρευτώ για να έχω την ευλογία. Πιστεύω στο μυστήριο όχι στα χαρτιά. Ήθελα να πάρω μια ευλογία και μια δύναμη…