Ένας Έλληνας πατέρας εξομολογείται και το κείμενο του έχει προκαλέσει αίσθηση:
Είμαι ο Δημήτρης, και είμαι παντρεμένος με την γυναίκα μου 7 χρόνια. Είμαστε μαζί 9, και αρχικά η Ελένη έμοιαζε ιδανική σύζυγος, ήμουν πολύ ερωτευμένος μαζί της.
Πλέον με όσα συμβαίνουν, δυστυχώς δε μπορώ να πω το ίδιο. Νιώθω παγιδευμένος σε μία κατάσταση απ’ την οποία δεν μπορώ να ξεφύγω.
Ας τα πάρουμε όμως απ’ την αρχή…
Τα πρώτα χρόνια που ήμασταν μαζί ήταν όλα μια χαρά. Στην πορεία άρχισε να αλλάζει, άρχισε να γίνεται νευρική, επιθετική. Ώσπου, μετά τη γέννηση των δύο παιδιών μας η κατάσταση έγινε ανεξέλεγκτη.
Πλέον έχει χαθεί κάθε επικοινωνία και κάθε διάλογος έχει μετατραπεί σε ψυχολογική βία με λεκτική κακομεταχείριση, εξύβριση, πρόκληση φόβου και ταπείνωση.
Τα τελευταία τρία χρόνια, μου συμπεριφέρεται χειρότερα από όσο μπορεί να διανοηθεί ανθρώπινος νους. Ξεκίνησε με το να με βρίζει αδιάκοπα σε κάθε ευκαιρία.
Το έκανε μπροστά στα παιδιά, ακόμη και μπροστά στον οποιοδήποτε ξένο, συνεχώς νιώθω επικριτικά βλέμματα απάνω μου να με σχολιάζουν.
Ο λόγος;;; Ακόμη προσπαθώ να τον καταλάβω!
Πάντα τις φερόμουν και εξακολουθώ να τις φέρομαι με τον καλύτερο τρόπο, της παρέχω τα πάντα σε κάθε τομέα και δεν της έχει λείψει ποτέ τίποτα.
Για να σας δώσω ένα παράδειγμα… σε καθημερινή βάση με εξευτελίζει και μου λέει πως είμαι ανίκανος, άχρηστος και δεν κάνω τίποτα.
Μου λέει να ζητήσω αύξηση απ’ τη δουλειά σε τέτοιους δύσκολους καιρούς, ενώ έχουν απολυθεί οι μισοί στην εταιρία. Τα χρήματα που παίρνω είναι τόσο καλά που ζούμε στη πολυτέλεια και ελάχιστοι τα παίρνουν πλέον. Όχι όμως… δεν της είναι αρκετό, θέλει παραπάνω…
Οποιαδήποτε μορφή βίας δεν μου ταιριάζει, δεν είναι στο χαρακτήρα μου.
Όμως το κακό δεν σταματά εκεί… αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά στην όλη συμπεριφορά της.
Ξεκίνησε να σηκώνει χέρι πάνω μου και να μου εκσφενδονίζει πράγματα, δε έχει μείνει και τίποτα όρθιο στο σπίτι. Αυτή τα σπάει εγώ πληρώνω… Όλα αυτά έχω προσπαθήσει να τα σταματήσω με διάλογο, μάταια όμως αφού αυτό που κερδίζω είναι περισσότερα σπασμένα βάζα.
Μια φορά μάλιστα, με πέτυχε στο κεφάλι.
Για συγνώμη, ούτε λόγος…
Από όταν ξεκίνησε να με χτυπά (ναι… όσο γελοίο και αν σας ακούγεται) προσπαθώ απλά να την ακινητοποιήσω και να την ηρεμήσω χωρίς να σηκώσω στιγμή χέρι απάνω της.
Και μην φανταστείτε ότι είναι καμιά γυναικάρα…
1,50μ με τα χέρια ανάταση, αδύνατη και υπερκινητική όλο νεύρο.
Εγώ ψηλός 1,80μ, αθλητικός, με μια σφαλιάρα θα μπορούσα να την σωριάσω.
Δε θα μπορούσα ποτέ όμως, να σηκώσω χέρι απάνω της, ότι και αν κάνει!! Εγώ έχω μεγαλώσει σε μια ευγενική οικογένεια με πειθαρχημένους ανθρώπους.
Οποιαδήποτε μορφή βίας δεν μου ταιριάζει, δεν είναι στο χαρακτήρα μου.
Με έχει βγάλει φυσικά, πολλές φορές εκτός εαυτού και απλά εξαφανίζομαι απ’ το σπίτι μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα.
Το χειρότερο είναι ότι κάθε φορά που πάω να της μιλήσω, με απειλεί για τα παιδιά μας, ότι θα σηκωθεί και θα φύγει και δεν θα τα ξαναδώ ποτέ.
Κάθε άλλο παρά χαρούμενη οικογένεια είμαστε, όλο αυτό με τρώει σιγά σιγά και πλέον νιώθω μόνος και ανήμπορος σε ένα αδιέξοδο. Πιο πολύ στεναχωριέμαι για τα παιδιά μου που βιώνουν αυτή τη κατάσταση, αυτά τι φταίνε να τα τραβάνε αυτά;;
…μέχρι σήμερα ζω και υπομένω την αναίδεια, τις προσβολές και τη ψυχολογική βία της γυναίκας μου….
Πολλοί γνωστοί και φίλοι που βλέπουν την κατάσταση που επικρατεί, με τα ίδια τους τα μάτια, μου λένε να χωρίσω και πως είναι παράλογο που ανέχομαι τέτοιο bullyingαπό την ίδια μου τη γυναίκα.
Φυσικά και έχω σκεφτεί να χωρίσω, όμως είναι τόσες οι απειλές που δέχομαι για τα παιδιά μας, που φοβάμαι να κάνω το βήμα. Φοβάμαι επίσης, ότι εάν χωρίσουμε θα αρχίσει να ξεσπά στα παιδιά.
Οπότε μέχρι σήμερα ζω και υπομένω την αναίδεια, τις προσβολές και τη ψυχολογική βία της γυναίκας μου, γιατί δεν θέλω να χάσω τα παιδιά μου για κανένα λόγο.
Έχω πάψει βέβαια, να πιστεύω ότι θα αλλάξει ο χαρακτήρας της ξανά προς το καλύτερο. Η ίδια το αποδίδει στην προ-κλιμακτήριο, αλλά φυσικά δεν την πιστεύω.
Δε ξέρω τι να κάνω πια, είμαι απελπισμένος. Σκέφτηκα να πάω ακόμη και σε ειδικό, να σας πω την αλήθεια, όμως ντρέπομαι!!
Τι να πω ότι με κακοποιεί η γυναίκα μου;; Ο λόγος που έγραψα την ιστορία μου, είναι ότι δεν έχω κανέναν να με καταλάβει.
Οι κοντινοί μου είναι απόλυτοι στο να χωρίσω και γενικά προσπαθώ να μην συζητάω την κατάσταση με κανέναν. Δεν θα με πάρει και κανένας στα σοβαρά. Θέλω να δω οι γυναίκες τι έχετε να πείτε και να προτείνετε… Κανένας άνδρας δεν κατανοεί την κατάσταση που βιώνω.
*Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην σελίδα efisecret.gr