Το σκάνδαλο στο δήμο Θεσσαλονίκης αποτελεί τη μεγαλύτερη σε χρήμα -17 εκατομμύρια ευρώ- και διάρκεια-12 χρόνια είναι αυτά- υπεξαίρεση στην ιστορία του ελληνικού κράτους που απασχόλησε ποτέ την ελληνική δικαιοσύνη.
Πίσω στο 2013, στις 27 Φεβρουαρίου, το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων καταδίκασε σε ισόβια κάθειρξη τον πρώην Δήμαρχο Θεσσαλονίκης, Βασίλη Παπαγεωργόπουλο, όπως και τους Παναγιώτη Σαξώνη καιΜιχάλη Λεμούσια, για την υπεξαίρεση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων του δήμου Θεσσαλονίκης και την παράνομη ιδιοποίηση χρημάτων που προορίζονταν γιασυντάξεις καιυγειονομική περίθαλψη.
Το Δικαστήριο, αντιλαμβανόμενο την κοινωνικοοικονομική συγκυρία της Ελλάδας της κρίσης χρέους και ηθικής, αλλά και την πολιτική διάσταση ενός τέτοιου οικονομικού εγκλήματος με αυτουργό τον Δήμαρχο της Θεσσαλονίκης, πριν την δημόσια ανακοίνωση της απόφασης προέβη σε κάτι σπάνιο.
Ακριβώς για να απευθυνθεί στους πολίτες και την δοκιμαζόμενη κοινωνία,διάβασε για σχεδόν 2 ώρες την αιτιολογία και το σκεπτικό που το οδήγησε στην επιβολή της ποινής των ισοβίων στον πρώην Δήμαρχο Θεσσαλονίκης. Ίσως, από σεβασμό στο δημόσιο αγαθό, στο δημόσιο χρήμα, στον θεσμό του Δημάρχου κι από πείσμα στους ελεγκτικούς μηχανισμούς του Ελεγκτικού Συνεδρίου που ουδέποτε εντόπισαν κάτι επιλήψιμο. Στην περίκλειστη κοινωνία της Θεσσαλονίκης προκάλεσε αίσθηση.
Τον Ιούλιο του 2014, το Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων, αφού του αναγνώρισε 2 ελαφρυντικά,μείωσε την πρωτοβάθμια ποινή κάθειρξης σε 12 χρόνια.
Μπροστά στο 2015, ο Υπουργός Δικαιοσύνης και καθηγητής Νομικής στο ΑΠΘ περνά από τη Βουλή το νομοσχέδιο για την αποσυμφόρηση των φυλακών. Παρά την έντονη κριτική ότι το υπαρκτό και μείζον πρόβλημα των συνθηκών κράτησης και διαβίωσης των καταδίκων δεν αντιμετωπίζεται με αθρόες και άνευ κριτηρίου αποφυλακίσεις, ο Υπουργός επιμένει ότι ανθρωπιστικοί λόγοι επιβάλλουν την εφαρμογή του νόμου. Μια κυβέρνηση, που κατέχει το «μονοπώλιο» της ευαισθησίας και του a la carte ανθρωπισμού, δεν δεχόταν «μύγα στο σπαθί της».
Σε μια χώρα, όπου πολίτες με ψεύτικες βεβαιώσεις εξασφαλίζουν συντάξεις και επιδόματα που δεν δικαιούνται και κρατούμενοι απολύονται με «βεβαιώσεις αναπηρίας» από την φυλακή, δεν μπορεί να επιβάλλεται μια οιονεί ιατρικοποίηση στην εφαρμογή της δικαιοσύνης.
Στη «φωτογραφία» της διάταξης μπορεί να μην είναι ο Ξηρός, αλλά είναι, έστω και ακούσια, ο Παπαγεωργόπουλος. Σύμφωνα με το νέο νόμο και την αλλαγή των διατάξεων του άρθρου 110Α ΠΚ «η απόλυση χορηγείται στους καταδίκους με ποσοστό αναπηρίας 67% και άνω. Σε περίπτωση πρόσκαιρης κάθειρξης απαιτείται να έχει εκτιθεί με οποιονδήποτε τρόπο το ένα πέμπτο της ποινής». Ο Δήμαρχος είχε ήδη στα χέρια του τη βεβαίωση για ποσοστό αναπηρίας άνω του 67% και επιπλέον έχει εκτίσει περισσότερο από το 1/5 της ποινής των 12 ετών.
Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία του Υπουργείου Δικαιοσύνης περί τα 2.000 άτομα έχουν αποφυλακιστεί από τις φυλακές της χώρας τον τελευταίο ενάμιση μήνα βάσει των σχετικών ευεργετικών διατάξεων. Απ” αυτούς 413 είχαν καταδικαστεί σε κάθειρξη (τέλεσαν κακούργημα δηλαδή) από 10 έως 20 έτη και είχαν εκτίσει το 1/3 της ποινής τους.
«Με την παραπάνω αποσυμφόρηση, αισθητή αλλά ανεπαρκή αν συγκριθεί με τη χωρητικότητα των φυλακών, το σωφρονιστικό σύστημα παίρνει μια πρώτη ανάσα», δήλωσε ο υπουργός Δικαιοσύνης Νίκος Παρασκευόπουλος.
Η ανάσα αυτή για το σωφρονιστικό σύστημα είναι η στέρηση της ανάσας, όμως, από την ελληνική κοινωνία. Όχι γιατί δεν πρέπει να επανέλθουν στην κοινωνία όσοι το δικαιούνται, αλλά γιατί όταν καταργείται η αναλογικότητα μεταξύ δίκαιης τιμωρίας και τελεσθέντος εγκλήματος, η ατιμωρησία πληγώνει την κοινωνία.
Βαρυποινίτης, τρομοκράτης, δολοφόνος, βιαστής, καταχραστής δεν είναι όλοι το ίδιο, επειδή είναι και είμαστε «όλοι άνθρωποι». Η κάθε περίπτωση όμως πρέπει να εξετάζεται ξεχωριστάκι όχι στο όνομα της ισονομίας να ισοπεδώνονται όλες οι περιπτώσεις.
Αυτή την ισονομία ανόμοιων περιπτώσεων έχουν αρχίσει να εκμεταλλεύονται δικηγόροι που εισηγούνται σε Έλληνες υπηκόους πελάτες τους, που διαπράττουν βαριά εγκλήματα στο εξωτερικό, να αιτούνται την μεταφορά τους στις ελληνικές φυλακές, με απώτερο στόχο την προσαρμογή της ποινής τους. Με το νέο νόμο π.χ. τα «ελληνικά» ισόβια υπό προϋποθέσεις, ισοδυναμούν πλέον με 15 χρόνια φυλάκισης, ενώ αντίστοιχα τα 20 χρόνια για ανθρωποκτονία με πρότερο έντιμο βίο «κατεβαίνουν» αυτόματα στα 6 χρόνια και 8 μήνες. Εξάγουμε γιατρούς και εισάγουμε κρατουμένους!
Ο νόμος Παρασκευόπουλου ισοδυναμεί με ακύρωση των δικαστικών αποφάσεων κι αυτό με τη σειρά του εμπεδώνει στη κοινή γνώμη ότι η Πολιτεία, επειδή δεν μεριμνά για τις συνθήκες κράτησης, αυτοαναιρεί τον εαυτό της.
Οι Δικαστές, γνωρίζοντας ότι οι κρατούμενοι θα εκτίσουν μικρότερο μέρος από την ποινή που επέβαλαν, θα καταλήξουν να αυξάνουν τα χρόνια φυλάκισης,ακυρώνοντας, στην ουσία, το στόχο της αποσυμφόρησης των φυλακών.
Σ” ένα δημοκρατικό και φιλελεύθερο κράτος δικαίου το αίσθημα περί δικαίου εμπεδώνεται με αναλογικές ποινές κι όχι με αυστηρότερες.
«Η ουσία της πολιτικής είναι η δικαιοσύνη», καταλήγει ο Πλάτωνας στην «Πολιτεία» του.
Όχι η άσκηση πολιτικής μέσω της δικαιοσύνης.
Νίκος Μηλαπίδης
ΠΗΓΗ : HUFFINGTON POST