Όλη η Ελλάδα γνώρισε την Ιωάννα Παλιοσπύρου σε μία δύσκολη στιγμή της ζωής της, τον Μάϊο του 2020, όταν δέχτηκε δολοφονική επίθεση με βιτριόλι.
Από τότε, δεν σταμάτησε να αποδεικνύει πως είναι γεννημένη μαχήτρια, ενώ πριν από μικρό χρονικό διάστημα μας ξανασυστήθηκε μέσα από τους “Πρωταγωνιστές” του Σταύρου Θεοδωράκη.
Όπως περιέγραψε στον παρουσιαστή του ALPHA, είδε για πρώτη φορά τη ζημιά που υπέστη στο πρόσωπό της μέσα στο νοσοκομείο, έχοντας στο πλευρό της τους γιατρούς της. Εκείνη δεν ήθελε, φοβόταν.
“Ήταν λίγες ημέρες πριν βγω από το νοσοκομείο. Οι γιατροί και οι ψυχολόγοι, με πίεζαν μέρες πριν να κάνω το βήμα, εγώ δεν ήθελα καθόλου, φοβόμουν παρά πολύ αυτό που θα αντικρίσω. Δεν είχα δει όχι μόνο το πρόσωπό μου, ούτε καν τα χέρια μου. Το απέφευγα, προσπαθούσα να κερδίσω χρόνο. Όμως έφτασε η ώρα, εννοείται ότι ήθελα να το κάνω με τον γιατρό μου.
Θυμάμαι ότι στην τουαλέτα είχε καθρέφτη και εννοείται ότι όλο το διάστημα ήταν καλυμμένος για να μην μπορώ να δω τον εαυτό μου και είχα την επιλογή κάποιες φορές να πάω και να με κοιτάξω. Δεν το έκανα, δεν το τόλμησα.
Έρχεται εκείνη η ημέρα, ήρθε η γιατρός με το make-up και άρχισε να μου το τοποθετεί παντού. Πολλές στρώσεις, και γάζες στα δύσκολα σημεία. Μου έδωσε έναν στρογγυλό καθρέφτη. Κοιτάζω για δυο δευτερόλεπτα, κρατάω την αναπνοή μου.
Στην αρχή είμαι “Οκ”, είδα τα μάτια μου, από το ένα δεν έβλεπα κιόλας, τα χείλη μου ήταν τραβηγμένα από τις ουλές. Δεν πίεσα τον εαυτό μου παρά πολύ, έγινε για μερικά δευτερόλεπτα” είπε η Ιωάννα Παλιοσπύρου.
Η σημερινή της εικόνα είναι διαφορετική. Η Ιωάννα Παλιοσπύρου δεν φοβάται να δείξει το πρόσωπό της.
Κρατάει τη μάσκα της για ιατρικούς λόγους, αλλά βρίσκει πλέον και χρόνο για να ζήσει χωρίς αυτή. Άσχημες μνήμες υπάρχουν, αλλά “η ζυγαριά γέρνει πια μπροστά, και λιγότερο στα πίσω“.
Η Ιωάννα Παλιοσπύρου δήλωσε χαρακτηριστικά: “Δεν μπορώ να είμαι πάντα χωρίς τη μάσκα, πρέπει να τη φοράω για θεραπευτικούς λόγους. Νομίζω όμως ότι πλέον, κάποιες στιγμές μπορώ να τις ξεκλέβω χωρίς τη μάσκα Αυτό για να μπορώ να χαίρομαι το πρόσωπό μου, τα βλέμματα των ανθρώπων που εισπράττω, τα οποία είναι γεμάτα αγάπη και κατανόηση. Κάπως έτσι θα μοιραστεί ο χρόνος μου.
Τον πρώτο καιρό τρόμαζα, δεν έχω εξοικειωθεί ακόμα 100%. Είμαι σε μεταβατικό στάδιο όσον αφορά την εμφάνισή μου, αλλά νομίζω ότι όσο περνάει ο καιρός, έχει να κάνει με την αποδοχή του άλλου που με κάνει να νιώθω πιο άνετα.
Τα επόμενο χειρουργείο έχει προγραμματίσει για τους επόμενους μήνες, όλα έχουν να κάνουν με τη βελτίωση της εικόνας, της αφής, της αίσθησης. Δεν είναι μόνο αισθητικό το θέμα, είναι και λειτουργικό.
Η κακιά σκέψη, δεν είναι πλέον καθημερινή και ούτε πρέπει να είναι. Υπάρχουν στιγμές πόνου στο χειρουργείο, που μου φέρνουν τη σκληρή ανάμνηση, αλλά ένας άνθρωπος δεν μπορεί να ζει σκεπτόμενος μόνο αυτό. Η ζυγαριά αρχίζει και γέρνει πια μπροστά, και λιγότερο πίσω. Ο χρόνος όλα τα γιατρεύει. Ισχύει αυτό, και το έχω βιώσει“.