Πέμπτη, 28 Μαρτίου 2024
ιστορικά«Αν είχα χίλιους σαν και δαύτον δεν θα τολμούσε να πατήσει Τούρκος...

«Αν είχα χίλιους σαν και δαύτον δεν θα τολμούσε να πατήσει Τούρκος στο νησί» – Η ιστορία του Τάσου Ισαάκ

Το 1990, ο 18χρονος Τάσος Ισαάκ από το Παραλίμνι υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία σε φυλάκιο μονάδας Πεζικού στη Δερύνεια. Ενώ έκανε σκοπιά, οι κατοχικοί στρατιώτες από το απέναντι φυλάκιο άρχισαν να τον βρίζουν και να τον πειράζουν κάνοντας αισχρές χειρονομίες.

AdTech AdΟ Τάσος δεν είπε τίποτε σε κανέναν. Τα ξημερώματα της επόμενης ημέρας αποφάσισε να μπει στην τουρκοκρατούμενη ζώνη, ημίγυμνος έχοντας μαζί του ένα μαχαίρι και να αφαιρέσει την τουρκική σημαία από το κατοχικό φυλάκιο. Το επόμενο πρωί έκαψε την τουρκική σημαία, γιουχαϊζοντας προς την κατεχόμενη πλευρά. Το περιστατικό προκάλεσε πρόβλημα στα Ηνωμένα Έθνη και ο διοικητής του οργισμένος ανέφερε πως θα τον στείλει στρατοδικείο. «Εσύ δεν θα με στείλεις γιατί είσαι Κρητικός», του απάντησε ο νεαρός στρατιώτης και ο διοικητής στρεφόμενος προς άλλους αξιωματικούς είπε: «αν είχα χίλιους σαν και δαύτον. Τέτοιους άντρες θέλω. Είσαι δυνατός και παλικάρι, 30 Τάσους να είχε η Κύπρος, δεν θα τολμούσε να πατήσει ούτε ένας Τούρκος σε τούτο το νησί».
b594d24033523e56b13f66a47cdf4879

22 χρόνια συρματόπλεγμα – Φτάνει πια…

Το 1995 η Παγκύπρια Ομοσπονδία Μοτοσυκλετιστών έκανε μια συμβολική Αντικατοχική Πορεία. Ένα τμήμα της κατέληξε στη Ζώδια κι εκεί οι Τούρκοι στρατιώτες τους ανέκοψαν με τις ξιφολόγχες εφ όπλου. Τότε σκέφτηκαν να κάνουν μια μεγαλύτερη πορεία για να δείξουν στον κόσμο πως αντιμετωπίζονται οι Ελληνοκύπριοι από τον τουρκικό στρατό.

Στις 31 Ιουλίου 1996 συγκεντρώθηκαν 20 μοτοσυκλετιστές στο αεροδρόμιο Λάρνακας. Όλα ήταν έτοιμα για να ξεκινήσει ένα μεγάλο ταξίδι από το Βερολίνο στην Κερύνεια. Περίπου 200 μοτοσυκλετιστές από 12 ευρωπαϊκές χώρες ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της Κυπριακής Ομοσπονδίας Μοτοσυκλετιστών για την πραγματοποίηση αντικατοχικής πορείας. Στις 2 Αυγούστου η πορεία ξεκίνησε. Πέρασαν μέσα από 7 χώρες διανύοντας 25000 χιλιόμετρα.

Στις 10 Αυγούστου έφτασαν στη Λεμεσό και ενώθηκαν με άλλους μοτοσυκλετιστές. Όμως το πρωινό της 11ης Αυγούστου επικρατούσε έντονη ανησυχία στον χώρο του Προεδρικού, εξαιτιας απειλών των Τούρκων. Οι πρώτοι μοτοσυκλετιστές είχαν αρχίσει να συρρέουν στο Λευκόθεο όπου θα γινόταν εκδήλωση πριν την έναρξη της πορείας. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ζήτησε να συναντήσει τον πρόεδρο της Κ.Ο.Μ. Εκεί του ανακοινώθηκε πως η πορεία έπρεπε να ακυρωθεί.

Μας σταμάτησαν οι κάννες των Τούρκων στρατιωτών

Ο Ανδρέας Πεττεμερίδης, σημερινό μέλος της Πρωτοβουλίας Μνήμης Ισαάκ-Σολωμού, είχε πάρει μέρος το ’96 στη μεγάλη πορεία και διηγήθηκε στη ΜτΧ: «Ο κόσμος ήταν συγκεντρωμένος στο Λευκόθεο και υπήρχε ένας πανικός γιατί υπήρχαν ψίθυροι πως θα ακυρωθεί η πορεία. Με αυτόν τον ψίθυρο περίμεναν τον πρόεδρο της Κ.Ο.Μ. Ο κύριος Χατζηκώστας δέχτηκε τρομερές πιέσεις. Ανακοίνωσε επίσημα από το μικρόφωνο του οχήματος της αστυνομίας, με δάκρυα στα μάτια και πολύ ένταση ότι ακυρώνεται η πορεία των μοτοσυκλετιστών. Από κει και πέρα επικράτησε ένα χάος. Με πολιτικές παρεμβάσεις τον είχαν πείσει πως θα μπορούσαν τα επεισόδια και τα έκτροπα που θα γίνονταν να οδηγήσουν και σε πόλεμο. Εμείς πήγαμε στο Σοπάζ. Εκεί σταματήσαμε στις κάννες των Τούρκων στρατιωτών. Είχαμε μείνει 30 άτομα μέσα στη Νεκρή Ζώνη και δεν κατάφερναν να μας βγάλουν έξω. Ζητήθηκε να μπει η αστυνομική κλούβα μέσα για να μας βγάλει. Υπήρχαν ξυλοδαρμοί, τσακωμοί, ένα χάος».

07e8309eeeda2494488ef096482ec253

Οι Μοτοσυκλετιστές τολμούν

Μετά από την ανακοίνωση της ακύρωσης ξεκίνησε μία άτακτη πορεία όπου οι μοτοσυκλετιστές διάλεγαν δικό τους προορισμό. Πολλοί ήταν αυτοί όμως που τόνιζαν ξανά και ξανά πως η πορεία έπρεπε να γίνει ειρηνικά, πως κανείς δεν θα δημιουργούσε μπελάδες ούτε θα προκαλούσε. Σκοπός ήταν να δοθεί το μήνυμα στον κόσμο και τίποτα άλλο. Δημιούργησαν υποομάδες και κατευθύνθηκαν ξεχωριστά προς διάφορα οδοφράγματα. Ανάμεσά στους μοτοσυκλετιστές που διαφώνησαν με την απόφαση της Κ.Ο.Μ. ήταν κι ο 24χρονος Τάσος Ισαάκ.

«Βοήθεια μας σκοτώνουν, βοήθεια»

Κατευθυνόμενοι προς το αφύλακτο οδόφραγμα της Δερύνειας, οι μοτοσυκλετιστές αντίκρυσαν οργανωμένους Τούρκους και Τουρκοκύπριους, ετοιμοπόλεμους κρατώντας πέτρες και ξύλα, ρόπαλα και σιδερολοστούς. Ανάμεσά τους οι Γκρίζοι Λύκοι. Οι μοτοσυκλετιστές εισήλθαν στη Νεκρή Ζώνη κι από εκείνη τη στιγμή η κατάσταση άρχισε να ξεφεύγει, όταν δέχτηκαν την επίθεση των Τούρκων και Τουρκοκυπρίων. Τον είχαν προτρέψει να μην πάει, όμως ο Τάσος απάντησε «Εγώ θα πάω γιατί το Κυπριακό δεν είναι μόνο για τους πρόσφυγες, αλλά για ολόκληρη την Κύπρο». Ο Τάσος προσπαθούσε να απεγκλωβίσει ένα φίλο του που καταδιωκόταν.

«Σε μια στιγμή τον έχασα. Δεν ήξερα που ήταν. Οι Τούρκοι άρχισαν να πυροβολούν. Ξεκίνησα να πάω προς τις ελεύθερες περιοχές. Ο Τάσος ήταν πίσω μου, αλλά όταν είδε τους Τούρκους να κτυπούν τους δικούς μας επέστρεψε για να τους βοηθήσει και τελικά παγιδεύτηκε ο ίδιος», ανέφερε ο Ευγένιος Παπαγεωργίου. Ο Αντώνης Κρητικός από την Ξυλοφάγου, ήταν ένας από τους Ελληνοκύπριους που έσωσε τη ζωή άλλων μοτοσυκλετιστών παρεμβαίνοντας με το αυτοκίνητό του τύπου «λαντ ρόβερ» τη στιγμή που οι Τούρκοι κτυπούσαν διαδηλωτές. «Είδα τους Τούρκους να χτυπούν τον Τάσο με ένα ρόπαλο πίσω στο σβέρκο, να πέφτει αιμόφυρτος και σε κλάσματα δευτερολέπτου είδα άλλον Τούρκο να παίρνει μια πέτρα μεγάλη και να την ρίχνει στο πρόσωπο του Τάσου». Ο Τάσος Ισαάκ άφησε την τελευταία του πνοή 95 μέτρα από την ελληνοκυπριακή πλευρά και 32 από την κατεχόμενη, σύμφωνα με την έκθεση του OHE.

Στο Νοσοκομείο Παραλιμνίου, που βρισκόταν το άψυχο σώμα του Τάσου Ισαάκ μαζεύτηκε πλήθος κόσμου. Ο Δήμος Παραλιμνίου αποφάσισε 40ημερο πένθος. Οι Τούρκοι συνέχισαν τις προκλήσεις και την επόμενη ημέρα, όταν απήγαγαν δύο Έλληνες που μπήκαν κατά λάθος στις κατεχόμενες περιοχές. Ο Τάσος είχε παντρευτεί λίγο καιρό πριν. Η γυναίκα του ήταν έγκυος, στον όγδοο μήνα. Σχεδόν ένα μήνα μετά τη δολοφονία του, ήρθε στη ζωή η κόρη του Αναστασία. Η Χάρις Αλεξίου έγραψε για αυτήν το «Τραγούδι του Χελιδονιού».

Το 2008, οι μοτοσυκλετιστές οργανώθηκαν ξανά και ξεκίνησαν την «Πορεία Μνήμης Ισαάκ Σολωμού». Το 2016 διοργανώθηκε για πρώτη φορά από το 1996 ξανά, πορεία από το Βερολίνο στην Κύπρο ενώ μαζί τους βρέθηκε για πρώτη φορά και η 20χρονη κόρη του Τάσου Ισαάκ. Παρ’ όλες τις προσφυγές στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, οι ένοχοι παραμένουν ασύλληπτοι.

Πηγή: Μηχανή του Χρόνου



Τα πιο σημαντικά