Οι καθημερινές δουλειές του σπιτιού είναι κάτι ιδιαίτερα απαιτητικό για όλους μας, πράγμα που χειροτερεύει όταν δύο άνθρωποι αποφασίζουν να μείνουν μαζί και δεν κάνουν όσα θα έπρεπε.
Ο άνδρας της ιστορίας, παραπονιέται για το γεγονός ότι, η γυναίκα του, αντί να πλένει τα πιάτα, τα ποτήρια, χρησιμοποιούσε μιας χρήσης, πλαστικά.
“Θέλαμε να ξεκινήσουμε οικογένεια”
Εκείνος είναι 28 ετών και εκείνη 30 και είναι παντρεμένοι για δύο χρόνια, ενώ έχουν σχέση για πέντε χρόνια. Δουλεύουν με πλήρη απασχόληση και, αν και ήθελαν να ξεκινήσουν οικογένεια, αποφάσισαν να περιμένουν. Ένας από τους λόγους για την απόφαση αυτή ήταν τα προβλήματα με τις δουλειές του σπιτιού «αρχικά, με τη γυναίκα μου είχαμε ένα σύστημα ανάληψης των δουλειών για κάθε μέρα της εβδομάδας», εξήγησε.
«Αν και η μοιρασιά ήταν γενικά δίκαιη, εκείνη έτυχε να έχει περισσότερες ημέρες πλυσίματος των πιάτων, που το μισεί. Μισεί το πλύσιμο των πιάτων σε τέτοιον βαθμό, που, μερικές φορές κλείνεται στον εαυτό της και βάζει τα κλάματα όταν μαζεύονται τα πιάτα στον νεροχύτη». Κάθε φορά που την έβλεπε να κλαίει, αναλάμβανε εκείνος το πλύσιμο, ακόμη και αν αυτό σήμαινε ότι θα κάνει τις περισσότερες δουλειές για εκείνη.
Τελικά ωστόσο, παρατήρησε ότι, η γυναίκα του τον ξεγέλασε και έκανε ψέματα ότι κλαίει για ν’ αποφύγει το πλύσιμο, ένα παιχνίδι του μυαλού το οποίο εκείνος μισούσε. Έτσι, κατέληξαν στη συμφωνία ότι θα έπλενε τα πιάτα εκείνος που δεν θα μαγείρευε εκείνη την ημέρα. Δυστυχώς, ούτε η συμφωνία αυτή ευδοκίμησε και, η γυναίκα του, του έβαζε τις φωνές κάθε φορά που, αφού εκείνος είχε μαγειρέψει, από πάνω έπλενε και τα πιάτα.
«Αγόρασε πλαστικά μαχαιροπίρουνα και χάρτινα πιάτα»
Το άλλο «καυτό» ζήτημα στη σχέση τους ήταν το πλυντήριο, όπου επίσης η γυναίκα δεν βοηθούσε.
Αρνιόταν να κάνει τις δουλειές και μερικές φορές δεν έκανε απολύτως τίποτα, γεγονός που εξάντλησε τον άνδρα. Η γυναίκα δηλαδή, το μόνο που έκανε ήταν να βάζει τα ρούχα στ’ άπλυτα και αυτό, όχι πάντα.
«Η γυναίκα μου γίνεται όλο και μεγαλύτερη τεμπέλα, και εγώ κατέληξα ν’ αναρωτιέμαι γιατί να κάνω όλα μόνος μου. Τα πιάτα συσσωρεύονταν, τα ρούχα βρώμιζαν και τελικά το σπίτι γέμιζε με ψίχουλα. Αποφάσισε ότι, η καλύτερη λύση θα ήταν να αγοράσει πλαστικά μαχαιροπήρουνα και ποτήρια. Δεν μπορώ να περιγράψω την απογοήτευσή μου».
«Αγόρασε πλαστικά μαχαιροπίρουνα, χάρτινα πιάτα και κάθε φτηνιάρικη εναλλακτική. Εγώ τα πετούσα. Όταν η γυναίκα τον είδε να πετάει τα χάρτινα, θύμωσε και εκείνος άρχιζε να της φωνάζει, λέγοντάς της ότι δεν κάνει αυτό που πρέπει να ότι σπαταλούσε τα χρήματά τους σε άχρηστα αντικείμενα. Εκείνη έκλαιγε και απάντησε ότι δεν αισθάνεται ασφάλεια μαζί του, και ίσως θα ήταν καλύτερο αν χωρίσουμε», προσθέτει ο άνδρας.
Τι θα πρέπει να κάνει ο άνδρας; Νιώθει τύψεις που της φώναξε αλλά έχει απελπιστεί. Έχει δίκιο;