Αποφάσισα να γράψω στη σελίδα σας γιατι πραγματικά θέλω τη γνώμη σας
Νιώθω άσχημα ότι την κρεμάω αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.
Ήμουν με μια κοπέλα 5 χρόνια. Οταν μπλέξαμε ήταν παντρεμένη. Ξεκινήσαμε για το σ#ξ και στην πορεία ερωτευτήκαμε.
Τα πρωτα χρόνια σχέσης ζήλευα και της ζητούσα να χωρίσει αλλά δεν χώριζε.
Μάλιστα σε αυτά τα 5 χρόνια είχε μείνει έγκυος στο 2ο παιδι-από τον σύζυγο φυσικά-και ειχαμε διακοψει ένα διάστημα αλλά μετά τη συγχώρεσα και ξανασμίξαμε.
Γενικά δεν έκανε τίποτα να προχωρήσουμε μαζί και εγώ κάπου συνήθισα-βολεύτηκα σε αυτή την κατάσταση. Είχε αρχίσει να ξεθυμαίνει και ο έρωτας βλέποντάς τη να μην χωρίζει με τον άντρα της παρά τα προβλήματα που έλεγε πως είχαν κι έτσι κατά καιρούς είχα διάφορες περιπέτειες με αλλες γυναίκες. Όχι κάτι σημαντικό αλλά αρκετό για να μην ελπίζω ότι θα άφηνε μια μέρα τον άντρα της για μένα.
Έλα όμως που την άφησε ο άντρας…για τον άλλο κόσμο. Ο άνθρωπος σκοτώθηκε σε τροχαίο πριν δυο μηνες. Κηδείες, κλάματα, διαδικαστικα, κάπου απομακρυνθήκαμε.
Σε αυτό το δίμηνο έτυχε να ερωτευτώ μια ελεύθερη κοπέλα, ένα καλόψυχο πλλασμα, με την οποία θέλω να κάνω και οικογένεια αν όλα πάνε καλά.
Όμως η άλλη έχει βγάλει αφρούς, ζητάει να ειμαστε μαζι επισημα, να τη στηρίξω με τον θάνατο του άντρα της, τα παιδιά της κλπ.
5ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΗΤΑΝ? ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΠΕΘΑΝΕ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΤΗΣ ΘΥΜΗΘΗΚΕ ΝΑ ΤΟ ΕΠΙΣΗΜΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ?
Ξέρω πως έχω δίκιο αλλα ταυτόχρονα νιωθω πως την κρεμάω σε φάση κιόλας που ειναι πια μονογονεικη οικογενεια και με εχει αναγκη.
Εγώ την καινούρια κοπελα την θέλω και δεν θελω να χωρισουμε. Με την πρώτη όμως τι κανω;
Νικόλας