H Άννα Αποστολία, 20 μηνών πλέον, είναι καλά, και συνεχίζει να χαμογελά στη ζωή μετά τη μεταμόσχευση που υποβλήθηκε, με δότη έναν άνδρα από το Ισραήλ Πέρασε ενάμιση χρόνο μέσα στο ογκολογικό νοσοκομείο «Ελπίδα».
«Είναι το δικό μου παιδί, είναι το παιδί που δε γέννησα αλλά πάντα θα νιώθω δεύτερη μαμά του. Είναι το παιδί που γέννησε η αδελφή μου και που κοντά του βίωσα όλη τη μάχη που έδωσε» λέει στο thebest.gr η Ελένη Βασιλοπούλου.
ΠΩΣ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΟΛΑ;
Στις 8 Δεκεμβρίου 2020, το μωράκι μας ήταν 4 μηνών και επισκέφθηκε όπως ήταν προγραμματισμένο τον παιδίατρο για κάνει εμβόλιο. Καθώς την εξέταζε, διαπίστωσε ότι ήταν διογκωμένος ο σπλήνας. Αμέσως ενημέρωσε την αδελφή μου ότι πρέπει να πάει σε ένα νοσοκομείο, όχι ιδιωτικό κέντρο, για να γίνουν εξετάσεις. Μέχρι εκείνη την ημέρα εμείς βλέπαμε ένα υγιέστατο μωρό χωρίς να υπάρχει κάτι να μα προβληματίσει. Πήγε στο νοσοκομείο Πεντέλης και με τις πρώτες εξετάσεις κατάλαβαν τι συμβαίνει. Το μωρό και η Κατερίνα, μπήκαν σε ένα ασθενοφόρο και πήγαν στο «Ελπίδα».
Καθώς βρισκόταν καθοδόν με πήρε τηλέφωνο, κατάλαβα αμέσως τι συμβαίνει και επικοινωνώ με τον κ. Καττάμη, καθηγητή παιδιατρικής αιματολογίας- ογκολογίας ΕΚΠΑ, που είναι ο διευθυντής της κλινικής του ΚΕΘ (Κέντρου Ειδικών Θεραπειών Νοσοκομείου Παίδων «Ελπίδα» όπου νοσηλευτήκαμε.
Με ενημερώνει ότι το παιδί εισέρχεται με 250.000 λευκά και ότι η κατάσταση είναι πολύ σοβαρή. Αμέσως βρέθηκα κι εγώ στο νοσοκομείο.
Ξημέρωνε της Αγίας Άννας και απέξω από το νοσοκομείο υπάρχει το εκκλησάκι της Αγίας Άννας. Θεωρήσαμε ότι ήταν συμβολικό. Ο Αντώνης, ο σύζυγος της αδελφής μου, με παρακάλεσε να αεροβαφτίσω το παιδί. Ξέροντας ότι το παιδί έχει βρεφική λευχαιμία, χωρίς δεύτερη σκέψη αποφασίσαμε να την ονομάσουμε Άννα- Αποστολία με σκοπό να την τάξουμε στην Αγία Άννα. Λένε ότι στα δύσκολα ο άνθρωπος στρέφεται στο θεό. Ενάμιση χρόνο στο «Ελπίδα» δεν έγινα ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο «θεούσα». Πάντα πίστευα στο λόγο του χριστού και ακόμα πιστεύω. Μπορώ να ομολογήσω ότι η μικρή μας είναι ένα από τα θαύματα του.
Από την πρώτη μέρα μέσα στο νοσοκομείο, ντυνόταν με διαφορετικά φορέματα, κάναμε χημειοθεραπείες με τα καλύτερα ρούχα μας, όταν ήταν κάπως καλύτερα και μπορούσε, κάναμε πάρτι
ΠΟΙΑ ΗΤΑΝ Η ΠΟΡΕΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ;
Ξεκίνησε λοιπόν μία πορεία που δεν ξέραμε ούτε πόσο θα κρατήσει ούτε τι κατάληξη θα έχει. Ξέραμε μόνο ότι το μωράκι μας πρέπει να γίνει καλά. Ενώ νοσηλευόμασταν 31 Δεκεμβρίου μας ανακοίνωσαν ότι μπορούσαμε να πάμε δύο μέρες στο σπίτι, να κάνουμε πρωτοχρονιά όμως η Άννα- Αποστολία ανέβασε πυρετό τελικά και από εκεί και πέρα άρχισαν αν συμβαίνουν πολλά πράγματα.
Δυστυχώς στις χημειοθεραπείες υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες να παρουσιάσουν σοβαρές επιπλοκές. Η Άννα μπήκε δύο φορές στην εντατική.
Την πρώτη φορά ήταν δύσκολα τα πράγματα, τη δεύτερη ακόμα πιο δύσκολα, μας προετοίμαζαν για το χειρότερο. Και είναι σκληρό όταν το ακούς. Από την πρώτη μέρα μέσα στο νοσοκομείο, ντυνόταν με διαφορετικά φορέματα, κάναμε χημειοθεραπείες με τα καλύτερα ρούχα μας, όταν ήταν κάπως καλύτερα και μπορούσε, κάναμε πάρτι. Ακούγαμε τραγούδια, χορεύαμε. Τραγουδούσαμε και έξω από την εντατική για να της στείλουμε θετική ενέργεια. Θεωρούσαμε ότι αφού δεν μπορούσαμε να την έχουμε αγκαλιά, θα μας αισθανόταν κοντά της με αυτόν τον τρόπο. Και τα καταφέραμε, τα κατάφερε, είναι μια μαχήτρια.
Ήταν το πρώτο μωρό που δέχθηκε μονοκλωνικά αντισώματα και άνοιξε το δεσμό και για άλλα μωράκια.
Το καλοκαίρι του 2021, μπήκαμε στη διαδικασία της μεταμόσχευσης. Ήταν απαραίτητο να γίνει αφού υπήρχε το γονίδιο που έφερνε την ασθένεια, προκειμένου να μειώσουμε τις πιθανότητες να επανεμφανιστεί. Είμαστε όλοι δότες, όμως κανένας μας δεν ήταν συμβατός, ούτε καν η αδελφή της. Η πρώτη δότρια, ήταν από το ‘Όραμα ελπίδας» και ήταν συμβατή 100%. Της έστειλα ένα γράμμα, και αυτό το γράμμα μου επιστράφηκε με ένα περίεργο τρόπο. Ενώ είμαι μέσα στο νοσοκομείο δέχομαι ένα πολύ όμορφο μήνυμα από την ηθοποιό Γεωργία Ηλιοπούλου που μένει στην Πάτρα. Είναι φίλη μου και ήξερε τα πάντα. Με ρώτησε, «αυτό το γράμμα το έχεις γράψει εσύ;».
Συγκλονίστηκα, ταράχτηκα. Τη ρώτησα αν ήταν εκείνη η δότρια. Με ενημέρωσε ότι δότρια ήταν η καλύτερη της φίλης. Ευχαριστώ τη δότρια γιατί έδωσε τη δύναμη στη μικρή μας Άννα να συνεχίσει και να παλεύει τον καρκίνο. Ξέρεις η ζωή είναι σαν τα παραμύθια, σαν την « Έλσα που έδωσε τη Άννα».
ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΕ ΚΑΙ ΜΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΗ..
Ενώ το παιδί πήγαινε καλά, έκανε μία επιπλοκή και εμφανίστηκε ξανά η ασθένεια. Εκεί ταρακουνηθήκαμε ισχυρά, ίσως περισσότερο από την πρώτη φορά. Δεν το περιμέναμε. Όμως όταν βλέπεις την Άννα, οφείλεις να είσαι δυνατός.
ΟΥΤΕ ΤΟΤΕ ΔΕΝ ΣΚΕΦΤΗΚΕΣ «ΓΙΑΤΙ»;
Είναι σκληρή η φύση. Αυτή είναι η απάντηση που μου έδωσα, Δεν τα έβαλα με το Θεό. Δεν πιστεύω ότι είναι εκδικητικός. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι γίνονται πιο δυνατοί μπροστά σε οποιαδήποτε δύσκολη κατάσταση βιώνουν. Ειδικά σε θέματα που σχετίζονται με παιδιά. Είναι συγκλονιστικό να λες θέλω να δώσω τη ζωή μου για το παιδί μου και να μην μπορείς. Αντιλαμβάνεσαι πόσο μικρός και ανίκανος είσαι.
ΠΩΣ ΚΑΤΑΦΕΡΕΣ ΜΕΣΑ ΣΕ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΝΑ ΣΤΗΡΙΞΕΙΣ ΤΗΝ ΑΔΕΛΦΗ ΣΟΥ;
Η πηγή όλης της ενέργειας και της δύναμης είναι η Άννα. Όταν το μωρό βγήκε από την εντατική τη δεύτερη φορά, καθόμουν δίπλα της. Λόγω της κατάστασής της, ήταν με οξυγόνο και είχε και άλλες τεχνικές και ιατρικές υποστηρίξεις. Έβαζα το μικρό μου δαχτυλάκι στο χεράκι της για να με νιώθει κοντά της. Τη νύχτα της άρεσε να ακούει μουσική, την χαλάρωνε. Πολλά βράδια άκουγα την αδελφή μου να βαριανασαίνει. Όταν λοιπόν η Κατερίνα πεταγόταν από τον ύπνο της, εγώ της έκανε πλάκα, και διακωμωδούσα την κάθε της αντίδραση. Προσπαθούσα να απλοποιώ τα πράγματα, να εξοστρακίζω κάθε αρνητική σκέψη. Η Κατερίνα έγινε δυνατή, είναι μία από τις πολύ δυνατές μητέρες που γνωρίζω. Τη βοήθησαν η πίστη της στο θεό και το παιδί.
ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΗ ΟΛΑ ΠΗΓΑΝ ΚΑΛΑ…
Και η δεύτερη μεταμόσχευση έγινε από ένα 100% συμβατό δότη, έναν άνδρα από το Ισραήλ. Ένας άγνωστος άνθρωπος σώζει το παιδί μας. Μπορεί να μην τον γνωρίσω ποτέ, αλλά τον αγαπάω. Είναι συγκλονιστικό να τρέφεις αισθήματα για έναν άγνωστο που είναι η αιτία που ζει το παιδί σου…
ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ Η ΜΙΚΡΗ ΑΝΝΑ-ΑΠΟΣΤΟΛΙΑ;
Η μικρή μας ηρωίδα, είναι το δικό μου παιδί, είναι το παιδί που δε γέννησα αλλά που πάντα θα νιώθω δεύτερη μαμά του. Είναι το παιδί που γέννησε η αδελφή μου και που κοντά του βίωσα όλη τη μάχη που έδωσε.
ΕΧΕΤΕ ΣΚΕΦΤΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΘΑ ΜΙΛΗΣΕΤΕ ΣΤΗΝ ΑΝΝΑ ΓΙ΄ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ;
Είναι η μικρή μας πρέσβειρα. Και είμαστε προετοιμασμένοι για όλα. Υπάρχει ένα τρομερό αρχείο με φωτογραφίες και βίντεο και μεγαλώνοντας θα καταλάβει ό,τι και αυτό ήταν μέρος της ζωής της. Είχε τη θέληση να ζήσει και τα κατάφερε.