Γράφει ο Μάνος Σαμοθράκης
Στο κυνήγι του χρήματος, της δόξας, της καριέρας και της αναγνωρισιμότητας, ξεχάσαμε τι έχει πραγματική αξία στη ζωή.
Η υποδούλωση στον υλισμό, έφτιαξε στρατιές με ανικανοποίητους και διαρκώς χρεωμένους ανθρώπους, σε ένα παιχνίδι που παίζεται στην πλάτη μας, χωρίς να το καταλαβαίνουμε.
Η ακόρεστη δίψα, για το επόμενο στάδιο της καριέρας μας, μας έκανε να χάνουμε πολύτιμες στιγμές από τους ανθρώπους μας.
Στιγμές που δεν ξαναγυρίζουν. Στιγμές, που θα μείνουν μόνο σε ξεθωριασμένες φωτογραφίες, που αργοπεθαίνουν σε ένα συρτάρι, και δεν τις ζήσαμε ποτέ.
Η μανία της αναγνώρισης και της επιβεβαίωσης, μας μετέτρεψε πολλές φορές σε κάτι διαφορετικό από αυτό που είμαστε, προσπαθώντας να κερδίσουμε την αποδοχή και το χειροκρότημα.
Στο παιχνίδι της φήμης και της επιτυχίας, χάσαμε την ευτυχία. Οδηγηθήκαμε αρκετές φορές σε σκοτεινά μονοπάτια και καταπατήσαμε αξίες και ανθρώπους.
Υπάρχουν κάποια πράγματα όμως, που έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα από την καριέρα, το χρήμα, την εξουσία, τους ακόλουθους και την δόξα.
Είναι οι άνθρωποι μας. Είναι η οικογένεια μας.
Είναι η υγεία μας, η ηρεμία μας, οι φίλοι μας.
Είναι η ανθρωπιά και η καλοσύνη μας!
Είναι οι στιγμές μας…
Ο επιτυχημένος, δεν είναι απαραίτητα και ευτυχισμένος· ούτε ο πλούσιος.
Διότι για να φτάσει εκεί, αρκετές φορές έχει πουλήσει την ψυχή του ή τους δικούς του ανθρώπους.
Επιτυχία: είναι όλα τα χρήματα στον κόσμο
– ευτυχία όμως, είναι να έχεις εκείνους που σε αγαπούν, για να τα ξοδέψεις μαζί τους.
Υπάρχουν άνθρωποι που χρησιμοποιούν κάθε τρόπο – θεμιτό ή αθέμιτο – για να γίνουν πασίγνωστοι και ισχυροί. Δεν διστάζουν να πατήσουν επί πτωμάτων. Ακόμη και να γελοιοποιηθούν, φτάνει να τα καταφέρουν, να γίνουν “κάποιοι”.
Και υπάρχουν και οι “άλλοι”, που παραμένουν ταπεινοί, ρομαντικοί, λιγομίλητοι και ανθρωπιστές· που έμαθαν να δίνουν αγάπη.
Που ο σκοπός της ζωής τους, είναι να βοηθήσουν κι άλλες ζωές, να σώσουν ζωές.
Η πρώτη κατηγορία θεωρείται πετυχημένη.
Η δεύτερη θεωρείται ξεπερασμένη, ανόητη.
Ο καθένας όμως, το ξέρει μέσα του. Η ψυχή του, η καρδούλα του το ξέρει. Και μια μέρα θα φτάσει ο απολογισμός. Τότε θα δούμε, τι άξιζε και τι όχι!
Διότι, η πληρωμή…έρχεται πάντα στο τέλος, και είναι: τοίς μετρητοίς!