Ό, τι κι αν συμβαίνει στη ζωή σας, όπως κι αν έχουν έρθει τα πράγματα προσπαθήστε τουλάχιστον να κάνετε το πιο σημαντικό: προστατεύστε τα παιδιά!
Έπιασα τη μεγαλύτερη κόρη μου, τη Σοφία να παραμιλάει στον ύπνο της στις 6 Ιουνίου του 2012 και μέσα σε λίγες στιγμές άλλαξαν τα πάντα.
Ήταν μία ζεστή, καλοκαιρινή νύχτα και μόλις είχε επιστρέψει από τις διακοπές της που τις πέρασε στο σπίτι των γονιών μου. Αγαπάει τη γιαγιά της πάρα πολύ γι’ αυτό και την άφησα να πάει για μερικές εβδομάδες εκεί.
Έκανε πολλή ζέστη εκείνο το βράδυ και την πήρε ο ύπνος στο κρεβάτι μου φορώντας ακόμα τα ρούχα της.
Λόγω της ζέστης είχε ιδρώσει τόσο πολύ που έπρεπε να αλλάξει ρούχα και εγώ σαν καλή μαμά αποφάσισα να της βγάλω το παντελόνι και να την αφήσω να κοιμηθεί έστω με τα εσώρουχα. «Μη, όχι!», φώναξε και τράβηξε το παντελόνι της ενώ ήταν ακόμα μισοκοιμισμένη. Άρχισε να κλαίει. Στο βλέμμα της μπορούσε να δει κανείς τον τρόμο και την απόγνωση. «Θέλω να πάω σπίτι».
«Σπίτι σου είσαι αγάπη μου, μη φοβάσαι, είμαι η μαμά».
Συνέχισε να κλαίει για μερικά λεπτά ακόμη. Δεν ήξερα τι συνέβαινε.
Έβλεπε εφιάλτη;
Έλεγε συνέχεια «θέλω να πάω σπίτι» και εγώ της έλεγα «μη φοβάσαι. Σπίτι σου είσαι. Είμαι η μαμά σου».
Το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν ότι έβλεπε εφιάλτη.
Το κλάμα της θύμιζε κλάμα παιδιού που βλέπει εφιάλτη όχι ότι το παιδί μου είχε δει ποτέ εφιάλτη για να ξέρω πώς θα αντιδρούσε αλλά ήταν η πιο λογική εξήγηση.
Την πήρα αγκαλιά για να την πάω στο δωμάτιό της και εκείνη συνέχισε να λέει ότι ήθελε να πάει σπίτι στη μαμά της. Έκλαψε για λίγο ακόμα και σταμάτησε όταν την πήγα στο κρεβάτι της.
Όταν επιτέλους σταμάτησε να κλαίει γύρισε προς τον τοίχο και είπε «δεν το έχω πει σε κανέναν».
Πάγωσα. Τι ήταν αυτό που της συνέβη και δεν είχε πει σε κανέναν; Με ζώσαν τα μαύρα φίδια.
Έστειλα μήνυμα στην καλύτερή μου φίλη λέγοντάς της τι είχε μόλις συμβεί και ρωτώντας τη αν αυτό ήταν εφιάλτης ή κάτι άλλο. Πραγματικά τι μπορεί να ήταν; Κάποιο βίωμα από κάποια προηγούμενη ζωή ή κάτι… οτιδήποτε άλλο;
Η φίλη μου, μου ζήτησε λίγο χρόνο να το σκεφτεί και αργότερα μου εκμυστηρεύτηκε ότι ένιωσε λες και έπαθε ηλεκτροπληξία όταν διάβασε το μήνυμά μου.
12 ώρες μετά μου έστειλε μήνυμα γράφοντάς μου: «Δεν νομίζω ότι ήταν απλά ένα όνειρο. Κάτι πολύ σοβαρό συμβαίνει εδώ».
Πήρα τηλέφωνο τη μητέρα μου και της είπα για το όνειρο και τότε ο πατέρας μου, ο οποίος άκουγε τι λέγαμε φέρθηκε κάπως ύποπτα.
«Δεν θα σας στείλω το παιδί το άλλο Σαββατοκύριακο όπως είχαμε κανονίσει», είπα στη μητέρα μου. «Νομίζω πως κάποιος της έκανε κακό. Θα την πάω σε παιδοψυχολόγο να το συζητήσουμε. Πρέπει να μάθω αν κάποιος της επιτέθηκε ή την κακοποίησε και αν ναι, ποιος το έκανε».
Η μητέρα μου αναστέναξε και τότε πήρε ο πατέρας μου το τηλέφωνο.
«Μην την πας σε ψυχολόγο. Αυτοί είναι ικανοί να μπλέξουν κάποιον που είναι αθώος και δεν νομίζω να θες να καταστρέψεις τη ζωή ενός ανθρώπου που δεν φταίει πουθενά».
Ήθελα να του πω «και με τη ζωή του παιδιού μου τι γίνεται; Αυτό δεν σε νοιάζει καθόλου;», αλλά δεν το έκανα, αντίθετα σώπασα και τον άφησα να συνεχίσει.
«Τι γίνεται με τον Τόμι;» με ρώτησε θέλοντας να με ψαρέψει. Ο Τόμι ήταν ο πρώην άντρας μου και πατέρας του μικρότερου γιου μου αλλά λάτρευε την κόρη μου και την είχε υπό την προστασία του. Γιατί άραγε προσπαθούσε να εμπλέξει τον Τόμι; Μήπως προσπαθούσε να θολώσει τα νερά;
Δεν ήξερα τι να πιστέψω.
«Τώρα που κατάλαβες πως κάτι συμβαίνει», συνέχισε ο πατέρας μου «ο πρώην σου θα φοβηθεί και δεν θα τολμήσει να το ξανακάνει».
Κλείσαμε το τηλέφωνο και πήρα αμέσως τον πρώην άντρα μου. Του είπα τι συμβαίνει και έδειξε να ανησυχεί πραγματικά.
Μου είπε: «Ξέρεις ότι αγαπώ τη Σοφία σαν να ήταν δικό μου παιδί και ήθελα και εγώ να σε ρωτήσω κάτι αλλά δεν βρήκα την κατάλληλη στιγμή. Αν σου συμβεί ποτέ κάτι θα με αφήσεις να την υιοθετήσω και να γίνω και επισήμως πατέρας της;».
Τα λόγια του ήταν ειλικρινή. Δεν μπορεί να είχε κάνει εκείνος κάτι. Ήταν άμεσος, κοφτός και δεν γελιέμαι. Ενδιαφέρεται πραγματικά για το παιδί.
«Φυσικά. εννοείται», του απάντησα και μέσα μου διαλύθηκε κάθε υποψία ότι μπορεί να ήταν εκείνος ο ένοχος.
Πήρα πίσω τηλέφωνο τους δικούς μου και το σήκωσε ο πατέρας μου.
«Το ξέρεις ότι παίζεις με τη φωτιά;», μου είπε.
Δεν ήξερα τι να πω. Πήρα ένα στυλό και άρχισα να γράφω όλα όσα έλεγε.
«Ανοίγεις μία πόρτα που δεν ξέρω αν θα μπορέσεις ποτέ να κλείσεις. Θα προκαλέσεις μεγάλη καταστροφή» και τότε θυμήθηκα ότι η μητέρα μου μου είπε ότι ο πατέρας μου ήθελε το παιδί να φοράει καθαρά εσώρουχα πριν πάει για ύπνο.
Είχε μείνει μόνο μία ερώτηση: ως πατέρας μου και ο παππούς του παιδιού πώς και δεν ήθελε να έρθει μαζί μου για να μάθουμε ποιος βίασε την κόρη μου;
Ενώ μιλούσαμε η κολλητή μου, μου έστειλε μήνυμα ζητώντας μου να μην πω τίποτα και σε κανέναν γι’ αυτό που συνέβη μέχρι να είναι πιο ξεκάθαρα τα πράγματα αλλά πολύ αργά…
Όταν ο μπαμπάς μου και εγώ κλείσαμε το τηλέφωνο κάλεσα αμέσως την αστυνομία. Πλέον είχα σιγουρευτεί…
«Θέλω να καταγγείλω τον πατέρα μου ότι βίασε την κόρη μου», είπα.
Η αστυνομία πήρε κάθε πληροφορία που χρειαζόταν και μου είπε ότι θα επικοινωνούσε μαζί μου σύντομα και το έκανε.
Την επόμενη μέρα μπήκαμε με το παιδί στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε έτσι, στο άγνωστο, χωρίς συγκεκριμένο προορισμό. Η έλλειψη οπτικής επαφής θα το έκανε πιο εύκολο να μιλήσει.
«Δεν χρειάζεται να γυρίσεις ποτέ ξανά πίσω…» της είπα.
Λίγες μέρες αργότερα και ενώ της εξηγούσα ότι έπρεπε να πάμε σε ψυχολόγο ξέσπασε σε κλάματα.
«Δεν έχει σημασία με πόσους ψυχολόγους θα μιλήσω. Κανείς δεν μπορεί να βγάλει αυτό από εκεί που κάνω τσίσα. Νόμιζα ότι θα το έβαζε εκεί που έκανα κακά αλλά μετά είδα ότι υπήρχε μία τρύπα ανάμεσα από κει που έκανα κακά και τσίσα. Εκεί το έβαλε».
Το αίμα μου πάγωσε. Την πήγα αμέσως στο αστυνομικό τμήμα αλλά φοβόταν να μιλήσει επειδή ο πατέρας μου την είχε απειλήσει ότι θα σκότωνε η γιαγιά της εάν μιλούσε.
Μίλησαν επίσης και με τη μικρότερη αδερφή της, η οποία φοβόταν να πει το οτιδήποτε γιατί ο πατέρας μου την είχε απειλήσει και εκείνη ότι θα τη ρίξει στη θάλασσα να πνιγεί αν το έκανε.
«Πιστεύω ότι τα παιδιά πρέπει να εκτιμούν τις δυσκολίες της ζωής και τους αγαπημένους τους όσο είναι κοντά τους. Δεν έχουμε χρόνο και όρεξη για ανοησίες, σωστά;».
Αυτό μου έγραψε ο πατέρας μου όταν ξεκίνησε ο ντόρος για το γεγονός ότι είχε κακοποιήσει τις κόρες μου που ήταν τότε, την εποχή της αποκάλυψης, 3 και 6 ετών.
Χρόνια αργότερα και ο πατέρας μου είναι ακόμα ελεύθερος και η μητέρα μου καθώς και η υπόλοιπη οικογένεια και οι φίλοι μας νομίζουν ότι είμαι τρελή.
Δεν είμαι τρελή, απλά προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια μας για να κρατήσω τα κορίτσια μου ασφαλή παρόλο που η Σάρα αποφάσισε ότι τελικά της έλειπαν οι παππούδες της πράγμα που σήμαινε ότι επιστρέψαμε στις επισκέψεις… Τέσσερις φορές από τότε που μάθαμε την αλήθεια πριν από 4 χρόνια… Για λίγες ώρες κάθε φορά… Χωρίς να φεύγει κανείς από το δωμάτιο ή το οπτικό μου πεδίο…
Και ναι… Μισώ το κάθε δευτερόλεπτο.
Πηγή: ozy.com