Ποτέ δεν συμπάθησα τον αδερφό του άντρα μου και τη γυναίκα του. Είναι το χειρότερο ζευγάρι που έχω γνωρίσει. Πάντα κρατούσα τις αποστάσεις μου και δεν ήθελα ούτε σπίτι μου να έρχονται ούτε σπίτι τους να πηγαίνω. Έτσι και βρεθούμε σε κάποιο τρίτο σπίτι, είμαι όσο πιο τυπική μαζί τους μπορώ, γιατί δεν θέλω πολλά πολλά.
Πριν από χρόνια όταν έκαναν το πρώτο τους παιδί, ζήτησαν από εμένα και τον άντρα μου να γίνουμε νονοί του. Παρόλο που δεν τους χωνεύω, δέχτηκα.
Με το παιδί έχουμε άριστες σχέσεις και το λατρεύω και ας έχω τα χειρότερα συναισθήματα για τους γονείς του.
Αυτό που με ενόχλησε πιο πολύ από όλα και με έβγαλε έξω από τα ρούχα μου ήταν αυτό που έμαθα πρόσφατα μέσω κάποιων συγγενών.
Το παιδί έχει στο δωμάτιό του ένα κουμπαρά και όσα χρήματα μαζεύει από παππούδες, γιαγιάδες, εμάς και από άλλους συγγενείς, τα βάζει στον κουμπαρά αυτό, για να αγοράσει, λέει, μεγαλώνοντας το αμάξι των ονείρων του. Μέχρι εδώ όλα καλά. Η μάνα του παιδιού όμως, η οποία έχει ξετινάξει τις πιστωτικές τις κάρτες, έφτιαξε σχέδιο και του πήρε όλα τα λεφτά για να ξεχρεώσει και του είπε ότι το βράδυ που κοιμόταν, μπήκε κλέφτης στο σπίτι και τα πήρε.
Εκνευρίστηκα τόσο πολύ που είμαι έτοιμη να πάρω το Χαμόγελο του Παιδιού και να την καταγγείλω. Δεν έχει δικαίωμα να κάνει κάτι τέτοιο. Στεναχωριέμαι για το παιδί που το αγαπώ τόσο πολύ και ντρέπομαι για τη μάνα του που είναι μία κλέφτρα και μισή.
Τί μπορώ να κάνω, αν δεν την καταγγείλω; Να την πιάσω και να την ξεφτιλίσω μπροστά σε όλο το σόι; Το παιδί δεν μου φταίει πουθενά και δεν θέλω να χαλάσω τη σχέση μου μαζί του.
Ιωάννα