Με την πρώην γυναίκα μου χωρίσαμε πριν από 20 χρόνια όταν έφυγα από το σπίτι και την άφησα πίσω με τις δυο μας κόρες.
Την εποχή εκείνη η μεγαλύτερη κόρη μου ήταν μόλις 5 ετών και η γυναίκα μου για πολλά χρόνια μου στερούσε τα παιδιά με ψέματα και δολοπλοκίες.
Όταν η μεγαλύτερη κόρη μου έγινε 18 χρονών ήρθε από μόνη της σε επαφή μαζί μου. Μου εξομολογήθηκε ότι η μητέρα της την ανάγκασε να εμφανιστεί στο δικαστήριο και να πει ένα σωρό ψέματα και έτσι σιγά-σιγά ήρθαμε κοντά και οι σχέσεις μας αποκαταστάθηκαν. Ένα χρόνο μετά στα 19 της ήρθε μία μέρα και μου είπε ότι είναι έγκυος. Χάρηκα πάρα πολύ που θα γινόμουν παππούς. Με ρώτησε αν μπορούσε να μείνει μαζί μου μέχρι να βρει σπίτι να τακτοποιηθεί με το αγόρι της και μου ζήτησε μάλιστα να μην πω τίποτα σε κανέναν, ειδικά στη μητέρα της, με την οποία δεν ήθελε πια να έχει καμία επαφή. Συμφώνησα.
Από τότε έχουν περάσει πέντε χρόνια. Η εγγονή μου σήμερα είναι τεσσάρων χρονών και είναι το πιο χαρούμενο και γλυκό πλάσμα που γνωρίζω.
Πέρυσι, όταν το μωρό ήταν τριών χρονών, η κόρη μου σκοτώθηκε σε τροχαίο. Το εγγονάκι μου είναι το μοναδικό πλάσμα που με κρατάει στη ζωή. Πλέον περνάει το μισό του χρόνο με εμένα και τον άλλο μισό με το μπαμπά του. Τον βοηθάω όσο μπορώ γιατί δουλεύει πολλές ώρες. Το θέμα μου είναι άλλο. Να πατήσω τον όρκο που έδωσα στην κόρη μου και να πω την αλήθεια στην πρώην γυναίκα μου ότι έχει εγγόνι ή όχι; Δεν θέλω να διακινδυνεύσω να μου πάρει το παιδί. Εγώ και η τωρινή μου σύζυγος είμαστε οι μόνοι που γνωρίζουμε για το παιδί. Η πρώην γυναίκα μου δεν ξέρει το παραμικρό γιατί όλα αυτά τα χρόνια δεν είχε μιλήσει ούτε μία φορά με την κόρη μας. Η σύζυγός μου και ο άντρας της κόρης μου με πιέζουν να μην της πω το παραμικρό. Εγώ πάλι πιστεύω πως θα έπρεπε να ξέρει και πάλι όμως φοβάμαι. Τι λέτε να κάνω;
Προκόπης