Είμαι η Στέλλα και είμαι 38 ετών και θέλω να σας πω την ιστορία μου. Μια ιστορία που ξεκίνησε όταν στα 20 μου γνώρισα τον Γιώργο, με τον οποίο λίγους μήνες αργότερα έμεινα έγκυος. Όταν του το είπα ήμουν αποφασισμένη να κάνω έκτρωση διότι δεν ήθελα να μείνει κάποιος μαζί μου για το παιδί αλλά εκείνος με έπεισε πως με αγαπάει και πως ήθελε να κάνουμε οικογένεια. Γυρίζοντας το ίδιο βράδυ στο πατρικό μου και ενώ είχαμε πεί να κρατήσουμε το παιδί και να παντρευτούμε, πήρε η μητέρα του τηλέφωνο τη δική μου και έγινε χαμός. Μας έβριζε και μας καταριόταν ότι τυλίξαμε τον γιό της, ότι το κάναμε επίτηδες, ότι αν δεν ρίξουμε το παιδί θα μας πάει στην Αστυνομία και τι δεν είπε. Σκασμένη εγώ, παίρνω τον γυναικολόγο και κανονίζουμε να κάνουμε την έκτρωση χωρίς να πω τίποτα σε κανέναν.
Την επόμενη μέρα βρήκα τον Γιώργο έξω από το σπίτι με λουλούδια, μου ζήτησε συγγνώμη για το περιστατικό με τη μητέρα του λέγοντας πως δεν έχει καμία σχέση με αυτό. Μην σας τα πολυλογώ, ο γάμος κανονίστηκε με συνοπτικές διαδικασίες και εκείνη τη μέρα τη θυμάμαι μαύρη. Πρώτον διότι έκανε παζάρια στον ανθοπώλη για την ανθοδέσμη και γίναμε ρεζίλι και δεύτερον επειδή το ίδιο βράδυ στο μαγαζί που κάναμε τη δεξίωση του γάμου με διαολόστειλε επειδή τον ενοχλούσε η καρέκλα μου. Ο πατέρας μου μοίραζε χιλιάρικα για να καλύψει τις γυφτιές του άντρα μου και ο άντρας μου με έβριζε. Θυμάμαι εκείνα τα Χριστούγεννα 7 μηνών έγκυος, να κουβαλάω το Χριστουγεννιάτικο δέντρο επειδή ο άντρας μου τσαντίστηκε που έδωσα «τόσα λεφτά» και με παράτησε σύξυλη στο μαγαζί. Κλεισμένη στο παλτό μου, με την κοιλιά εκεί, περπατούσα σιγά σιγά κλαίγοντας και κουβαλώντας το κουτί μέσα στην παγωνιά ενώ ο κόσμος γύρω μου γιόρταζε. Δεν θυμάμαι να έχω νιώσει πιο μόνη στη ζωή μου. Φυσικά σε όλους παρίστανε το καλό παιδί και τον σωστό οικογενειάρχη που με αγαπούσε…αλίμονο!
Παράτησα τις σπουδές μου, τη δουλειά μου, τα πάντα για να είμαι όσο το δυνατόν πιο αφοσιωμένη στην οικογένειά μου. Έκανα τον γιό μου, τον οποίο φρόντιζα μέρα νύχτα ενώ οι δικοί του χωρίς ποτέ να έχουν δώσει ούτε μισό ευρώ, μπαινόβγαιναν στο σπίτι μας έχοντας άποψη για τα πάντα από το τι κρεβατοκάμαρα θα αγοράσουμε μέχρι σε ποιο σχολείο θα πάει το παιδί.
7 άδεια χρόνια μετά, χωρίς σχεδόν καμία επικοινωνία καμία έξοδο και σεξ για την υποχρέωση, έρχεται ένα βράδυ και μου λέει ότι το επόμενο Σαββατοκύριακο θα έφευγε να κάνει κάτι δουλειές στο εξοχικό μας. Λίγες ώρες αφού έφυγε τον πήρα στο εξοχικό μας αλλά δεν απαντούσε οπότε τον πήρα στο κινητό. Μου είπε πως πέρασε πρώτα από το πατρικό των γονιών του και πως με την κουβέντα ξεχάστηκε και ήταν ακόμη εκεί. Δεν ξέρω γιατί, πείτε το ένστικτο, μόλις κλείσαμε το τηλέφωνο, πήρα στους γονείς του. Φυσικά οι άνθρωποι δεν είχαν ιδέα κι αυτός ήταν τόσο ηλίθιος που δεν μπήκε καν στον κόπο να τους ειδοποιήσει. Ίσως να μην ήταν τόσο χαζός και απλά να ήθελε με αυτόν τον τρόπο να μάθω πως είχε άλλη. Συγκεκριμένα την υπάλληλο του μαγαζιού του, έτσι έμαθα…
Την επόμενη μέρα πήγα το παιδί στο σχολείο και μετά γύρισα σπίτι. Κάτι δεν μου άρεσε στο δωμάτιο, μου φάνηκε διαφορετικό από ότι το είχα αφήσει πρίν μία ώρα, από τα συρτάρια κρέμονταν ρούχα και κάλτσες. Είχε έρθει όσο έλειπα και είχε πάρει όσα πράγματα πρόλαβε. Τον πήρα στο κινητό δεν απαντούσε. Μία βδομάδα δεν είχα νέα του ώσπου χρειάστηκα χρήματα. Δυστυχώς ανακάλυψα ότι μαζί με τα ρούχα του είχε πάρει και τα βιβλιάρια, το δικό μας και του παιδιού και ήταν ήδη πολύ αργά να παγώσω τους λογαριασμούς. Είχε προλάβει να τα σηκώσει όλα!
Μετά από δικαστήρια επί δικαστηρίων για τη διατροφή, την επικοινωνία με το παιδί και όλα αυτά τα όμορφα, μέχρι και σήμερα δεν μου μιλάει επειδή του επιδικάστηκε να δίνει 200 ψωροευρώ διατροφή τα οποία παρόλο που έχει την οικονομική δυνατότητα, δίνει όποτε το θυμάται. Στην αρχή το παιδί δεν ερχόταν ούτε κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο να το πάρει, τώρα που έρχεται δεν τον θέλει το παιδί γιατί ακόμη και σήμερα προσπαθούν να το στρέψουν εναντίον μου. Η ιστορία φυσικά δεν σταματάει εδώ…
Ένα χρόνο μετά το διαζύγιό μου γνώρισα τον Μάρκο και μαζί του, γνώρισα τι θα πεί αγάπη, αφοσίωση και ευτυχία. Ταξίδια, διακοπές, εκδρομές, βόλτες, γιορτές, παντού μαζί.Αγαπούσε και εμένα και το παιδί μου όπως δεν μας αγάπησε ο άντρας μου.Αλλά η ιστορία έμελλε να επαναληφθεί.
Με τον Μάρκο ήμασταν μαζί δυο χρόνια όταν οι γονείς του έμαθαν ότι είμαι χωρισμένη με παιδί και έγινε της τρελλής. Απειλές, βρισιές, με έπαιρνε τηλέφωνο ο αδερφός του μέσα στη νύχτα και μου ζητούσε να τον αφήσω για να κάνει λέει δικά του παιδιά λες και εμένα με είχαν πάρει τα χρόνια. Φυσικά ο Μάρκος δεν τους άκουσε και συνέχισε να είναι μαζί μου. Η σχέση μας όμως δεν ήταν πια η ίδια. Μείναμε μαζί άλλον έναν χρόνο και ύστερα το διαλύσαμε ή καλύτερα…μας το διέλυσαν. Η πίεση στο σπίτι του ήταν μεγάλη δεν άντεχε άλλο τις φασαρίες και τους καυγάδες σε καθημερινή βάση και τον καταλαβαίνω.Η πιθανότητα να συζήσουμε δεν υπήρχε διότι έμενε μακριά από την Αθήνα και θα έπρεπε κάποιος από τους δύο να αφήσει τη δουλειά του (είχα βρεί δουλειά στο μεταξύ) και μπορεί να μην μας χώριζαν οι γονείς του αλλά να μας χώριζε η δυσκολία για επιβίωση. Το μόνο που ήταν υπέρ μας ήταν αυτό που νιώθαμε ο ένας για τον άλλον.
6 μήνες μετά το χωρισμό τα ξαναβρήκαμε κρυφά. Συνεχίζαμε μαζί, χωρίς οι γονείς του να το ξέρουν.Φυσικά βρήκαν μηνύματα στο κινητό του και το έμαθαν. Πάλι χαμός, πάλι καυγάδες, πάλι «καρδιακά»επεισόδια. Δεν ξέρω τι είχα κάνει σε αυτούς τους ανθρώπους που ούτε γνώριζα ούτε με γνώριζαν. Δεν ξέρω γιατί έκαναν σαν τρελλοί λες και είχα κανένα κόκκινο φωτάκι έξω από την πόρτα μου.Εκείνη τη φορά όμως, απομακρύνθηκα εγώ. Τον αγαπούσα αλλά έπρεπε να προστατέψω το παιδί μου.
Δύο χρόνια μετά από εκείνο το τελευταίο μας βράδυ, ο Μάρκος παντρεύτηκε.Όλο αυτό το διάστημα κρατήσαμε μια τυπική επικοινωνία σε γιορτές και γενέθλια, ένα «γειά σου τι κάνεις» και μετά σιωπή, τίποτα. Το βράδυ που παντρευόταν, με πήρε τηλέφωνο μεθυσμένος και έκλαιγε. Μου έλεγε πόσο με αγαπούσε, πόσο άδικο ήταν να καθορίζουν άλλοι τη ζωή μας, ότι ήθελε να πεθάνει και εγώ του έλεγα να μην κάνει στη γυναίκα του όσα έκανε σε μένα ο πρώην άντρας μου. Μία εβδομάδα ήμουν ράκος. Δεν έμαθα ξανά νέα του, τώρα τελευταία μου είπαν πως χώρισε με τη γυναίκα του. Γιατί η ζωή κάνει κύκλους και πολλές φορές φέρνει στον γονιό, ακριβώς αυτό που απορρίπτει στους άλλους…!
Τον Μάρκο δεν θα τον ξεχάσω ποτέ, όπως δεν θα ξεχάσω ποτέ και το «στίγμα» της χωρισμένης. Διότι υπάρχουν άνθρωποι και καταστάσεις που δυστυχώς φροντίζουν να μου το θυμίζουν κάθε φορά που πάω να κάνω κάτι στη ζωή μου αλλά δεν μου «επιτρέπεται». Φυσικά υπάρχουν και άνθρωποι που με αγκαλιάζουν και με στηρίζουν αλλά συνήθως είναι είτε χωρισμένοι οι ίδιοι είτε έχουν κάποιο χωρισμένο στην οικογένειά τους και λόγω των συνθηκών, έχουν «αναγκαστεί» να κατεβάσουν τους τόνους. Ο Μάρκος ήταν ο μόνος που δεν έδωσε σημασία σε όλα αυτά και ,αν διαβάζει τη σελίδα σας, με αυτό το γράμμα θέλω να τον ευχαριστήσω για όλη του την αγάπη και την αποδοχή απέναντι σε εμένα και στο παιδί μου το οποίο προστάτεψα με νύχια και με δόντια από όλη αυτή την ιστορία. Κι έτσι σήμερα αισθάνομαι τυχερή που τουλάχιστον έχω τον γιό μου και που στην ψυχή του δεν υπάρχουν τραύματα ή κατάλοιπα, παρά μόνο η αγάπη που έχουμε ο ένας για τον άλλον. Με τον άντρα που με ένοιαζε πραγματικά να «στεριώσω» στη ζωή μου, ήταν ο γιός μου…και τα κατάφερα!