Μια καλοκαιρινή ημέρα ήταν που έμαθα ότι είμαι έγκυος, το πιο όμορφο πλασματάκι…ένα μωράκι βρισκόταν στην κοιλιά μου.
Μα η χαρά έγινε σύντομα θλίψη και τρόμος. Όλα από έγχρωμα έγιναν άχρωμα και ουδέτερα. Αυτό που αισθανόμουν για τους κοντινούς συγγενείς μου ήταν απέχθεια.
Η μάνα μου, όταν ανακάλυψε την ύπαρξη του μωρού μου, μίλησε σκληρά και απάνθρωπα: «Δεν είναι εγγόνι μου, είναι ένα ξένο για μένα, και να με φωνάξει γιαγιά, δεν θα γύριζα ποτέ»
Ο πατέρας μου είχε ήδη δείξει την αντιπάθεια του για τον άνθρωπο που ήμουν μαζί και όταν έμαθε και για το μωρό, απλά δεν ήθελε να με βλέπει μπροστά του…
Και ο άνθρωπός μου, ο πατέρας του θησαυρού μου, έφυγε χωρίς να πει πού πάει… γιατί; Πότε θα ξαναέρθει;
Ζούσα μέσα στην αβεβαιότητα καθώς σταμάτησα να δουλεύω αμέσως γιατί είχα κάποια μικρά προβλήματα με την εγκυμοσύνη.
Πλέον χωρίς δουλειά, με ένα ενοίκιο πάνω από το κεφάλι μου και όλες τις υποχρεώσεις να με βαραίνουν, έπρεπε να βρω τον τρόπο μου. Είχα βυθιστεί στον εαυτό μου και στα προβλήματα που ανυψώνονταν μπρος στα μάτια μου… μα το παιδί το ήθελα και θα έκανα τα πάντα για αυτό.
Μια μέρα συναντήθηκα με κάποιες φίλες μου – το μόνο που μου είχε απομείνει ακέραιο τον τελευταίο καιρό.
Μια από τις κοπέλες μου ανέφερε τον Σύλλογο “Η Αγκαλιά”. Μου μίλησαν για το έργο τους και ότι μπορούν να με βοηθήσουν στο πρόβλημα μου. Μετά από ένα χρονικό διάστημα κατάφερα να πάω. Για να πω την αλήθεια, ντρεπόμουν. Δεν ήξερα τι να πω. Ότι με παράτησαν όλοι και ότι είμαι η παραπεταμένη από αυτούς που με αγάπησαν;
Στην “Αγκαλιά”, συνάντησα μια κοινωνική λειτουργό όπου μέσα από τις συζητήσεις που κάναμε, βοηθήθηκα ώστε να δω την θετική πλευρά των πραγμάτων. Η “Αγκαλιά” με στήριξε και με στηρίζει μέχρι και σήμερα, όχι μόνο ψυχολογικά αλλά και υλικά, για την ανατροφή του παιδιού μου.
Είμαι πραγματικά ευγνώμων που με βοήθησαν από την πρώτη στιγμή χωρίς να με γνωρίζουν καθόλου. Ακόμη μέχρι και σήμερα μου προσφέρουν μια ζεστή αγκαλιά, μια γλυκιά κουβέντα και μου συμπαραστέκονται σε κάθε δυσκολία.
Αφού ο καιρός πέρασε και το κοριτσάκι μου ήρθε στη ζωή, η Αγκαλιά πάλι ήταν δίπλα μου… μου έδωσαν τα πρώτα ρούχα της μικρής μου, γάλα, πάνες και ό, τι άλλο χρειαζόμουν.
Μετά από μια πολύ δύσκολη γέννα, ένιωθα πολύ χαρούμενη και δυνατή αλλά δεν είχα κανέναν δικό μου δίπλα μου… Ξαφνικά, εκεί στο μαιευτήριο είδα την μανά μου και τον πατέρα μου. Έκλαψα πραγματικά δεν το περίμενα με πήραν αγκαλιά και εμένα και το μωρό…μια νέα ζωή έφερε ένα νέο ξεκίνημα και για εμένα…
Ο πατέρας του μωρού ήταν και αυτός εκεί, μα ήμουν απογοητευμένη που με είχε αφήσει εκεί που έπρεπε να ήταν διπλά μου, μου εξήγησε τι έγινε και γιατί είχε εξαφανιστεί μα μου ήταν δύσκολο να πιστέψω την όποια λέξη που έβγαινε από το στόμα του… Αυτή τη στιγμή μετά από 6 μήνες προσπαθώ να κάνω ένα καινούργιο ξεκίνημα με τον πατέρα της μικρής μου και οι γονείς μου είναι διπλά μου με τον δικό τους τρόπο ο καθένας…
Η “Αγκαλιά” εξακολουθεί να με στηρίζει μέχρι σήμερα. Οι δυσκολίες συνεχίζονται φυσικά, αλλά πια είμαι δυνατή!
Θα τα καταφέρω για το αγγελούδι μου…
Έφη, 28 χρονών
Πηγή: agalia.org.gr