Τα πρώτα χρόνια του χωρισμού μου, ένιωθα πως κάτι έκανα λάθος… Στην συνέχεια αφού έδωσα μάχες με τον εαυτό μου κυρίως, είδα πως το μόνο που έκανα ήταν να γλυτώσω τα παιδια μου από χειρότερο πόνο από όσο τους είχα δώσει με το να χωρίσω…
Ο μεγαλος μου γιος (9 τότε) έμεινε εξαρχής με τον πατερα του, τα δύο πιο μικρά τα πρώτα χρόνια μαζί μου και μετά βλέποντας πόσο επικίνδυνο είναι να χωρίζεις αδέρφια, ολα με τον μπαμπα…
Δεν βάλαμε ποτέ δικαστήρια και δικαστές σε όλο αυτό… Ολα ήταν ελεύθερα και για τους δυο μας… Τα έβλεπα και κάθε μέρα αν ήθελα κι εκεινος το ίδιο τις περιόδους που έμεναν με μενα… (όλα τα καλοκαίρια και τις γιορτές εναλλάξ για να μην χάσει κανένας μας πολύτιμες στιγμές) κάθε σαββατοκυριακο μαζί μου κι έτσι σήμερα μπορώ να πω με περηφάνια στον εαυτο μου, είχες δίκιο όταν τον παντρεύτηκες… Ειναι ενας καλός πατέρας για τα παιδια σας…
Μπορεί να ήταν ο πιο λάθος σύντροφος για μενα, αλλά είναι ένας ικανότατος πατέρας για τα παιδια που γέννησε…
Οπότε θα πρότεινα να μην τα τσουβαλιαζουμε όλα…
Υπάρχουν απίθανοι πατεράδες που απλά δεν ήταν οι σωστοί σύντροφοι για μας….
Άννα