Eίναι αναμφίβολα η πιο παράξενη φυλακή στον κόσμο, όπου η παραγωγή ναρκωτικών γίνεται ανοιχτά, τα παιδιά κυκλοφορούν σαν στο σπίτι τους και οι κρατούμενοι εφαρμόζουν το δικό τους- άγριο- σύστημα δικαιοσύνης.
Στην καρδιά των βουνών της πόλης La Paz στη δυτική Βολιβία η φυλακή San Pedro «φιλοξενεί» 3000 άνδρες κρατούμενους ενώ οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι δεν ανακατεύονται με τα ζητήματα των φυλακισμένων και έχουν μοναδική αρμοδιότητα να αποτρέπουν τις αποδράσεις.
Η φυλακή έγινε διάσημη από το βιβλίο «Marching Powder» του 2003 και ο συγγραφέας του, ο Αυστραλός δημοσιογράφος Rusty Young επέστρεψε εκεί για την εκπομπή Sunday Night του Seven.
Το βιβλίο έριχνε φως στο εκτεταμένο εμπόριο ναρκωτικών στη φυλακή και, όπως φαίνεται, 12 χρόνια μετά την κυκλοφορία του, πολύ λίγα έχουν αλλάξει.
Οι κρατούμενοι καλούνται να πληρώνουν το κελί τους και την τροφή τους και εργάζονται στην κουζίνα, μαγειρεύουν, καθαρίζουν και έχουν «καταστήματα» αλλά τα πολλά λεφτά βγαίνουν με τα ναρκωτικά.
Καθώς δεν υπάρχουν φρουροί μέσα στη φυλακή και οι υπάρχοντες στο εξωτερικό δέχονται δωροδοκίες για να επιτρέψουν τη μεταφορά προμηθειών, η παραγωγή ναρκωτικών γίνεται ευρέως και μάλιστα μέρος της πιο καθαρής κοκαΐνης που διακινείται στη χώρα παράγεται και πωλείται εντός της φυλακής.
Μαζί με τα ναρκωτικά, στη φυλακή αφθονούν και τα… παιδιά, που φαίνονται να κινούνται ελεύθερα στους χώρους και να παίζουν βιντεοπαιχνίδια στο κελί ενός από τους κρατούμενους. 
Αυτό συμβαίνει διότι οι οικογένειες των κρατούμενων είναι ασφαλέστερες μέσα στη φυλακή αντίθετα με τη ζωή έξω όπου θεωρούνται εύκολοι στόχοι.
Υπάρχουν ωστόσο και περιστατικά βίας εντός της φυλακής- το 2013 ένα 12χρονο κορίτσι έμεινε έγκυος μετά τον ομαδικό βιασμό της από άνδρες της φυλακής.
Αυτές οι επιθέσεις δεν μένουν ατιμώρητες: οι βιαστές και όσοι παρενοχλούν παιδιά αντιμετωπίζονται με μηδενική ανοχή από το «συμβούλιο» των κρατουμένων. Οι δράστες μεταφέρονται σε μια μικρή «πισίνα» από τσιμέντο όπου τους χτυπούν, τους μαχαιρώνουν και τους κάνουν ηλεκτροπληξία μέχρι θανάτου, μπροστά στα μάτια των υπολοίπων.
Μπορεί όλο αυτό να ακούγεται πολύ μακριά από τον δυτικό πολιτισμό ωστόσο το γεγονός πως η «χρηματοδότηση» της φυλακής γίνεται από τους ίδιους τους κρατούμενους την κάνει ένα φτηνό μοντέλο σωφρονισμού κι έτσι η κυβέρνηση της Βολιβίας, μιας από τις φτωχότερες χώρες της Νότιας Αμερικής, δεν παρεμβαίνει. 
