Στην αρχαία Ελλάδα ένας δοξασμένος θάνατος ήταν ίσως σημαντικότερος από τον βίο. Ο Αλέξανδρος Νικολαϊδης είχε πετύχει πολλά εν ζωή.
Σπουδαίος αθλητής. Τεράστιος. Αυτή τη Δευτέρα θα γινόταν 43 ετών. Νέος. Ο θάνατος ενός νέου ανθρώπου από μόνος του συγκλονίζει. Ο θάνατος του Αλέξανδρου δεν συγκλόνισε απλώς. Μας τάραξε συθέμελα. Γιατί- όπως απέδειξε και με το φευγιό του- η Ελλάδα δεν αντέχει να χάνει Αλέξανδρους. Οι λίγες γραμμές που είχε αφήσει πίσω ο Αλέξανδρος για να τις διαβάσουμε όλοι εμείς που συνεχίζουμε είναι μεγάλη προίκα.
Για όλους μας. Δεν είναι απλά η τελευταία επιθυμία ενός ανθρώπου που οφείλουμε να σεβαστούμε. Είναι η έκκληση του να ενώσουμε όλοι τις δυνάμεις μας ώστε να νικήσουμε το τέρας. Αυτή τη Λερναία Ύδρα που διαρκώς βγάζει κεφάλια. Που δεν φτάνει όχι ένας αλλά ούτε 100 Ηρακλήδες για να την σκοτώσουν… Που χρειάζεται όλους εμάς μαζί για να παλέψουμε. Κι αυτό προσπάθησε ο Αλέξανδρος.
Ο σπάνιος, ο πολύτιμος, ο μονάκριβος μας.
Ούτε ο αθλητισμός, ούτε η βουλή, ούτε η κοινωνία έχει πολλούς σαν τον Αλέξανδρο… Ανεξάρτητα με τα όσα έπραξε εν ζωή και με τα λάθη που κάνει κάθε άνθρωπος. Ένα παιδί που το 2000 έσπασε το καλάμι του και το 2004 ανέβηκε στο βάθρο είναι μάθημα ζωής. Ένας τύπος που κοίταξε στα μάτια τον καρκίνο και πάλεψε μέχρι το τέλος είναι παράδειγμα προς μίμηση. Ένας άντρας που έφυγε στα 43 του και δηλώνει τυχερός είναι πρόταση πως πρέπει να ζεις. ΝΑ ΖΕΙΣ.
Με το χαμό του Αλέξανδρου γινόμαστε φτωχότεροι. Αλλά η κατάθεση ψυχής την ώρα που η ψυχή του ταξιδεύει για τον Παράδεισο πρέπει να τοκιστεί από όλους εμάς. Πώς; Αλλάζοντας τον τρόπο σκέψης μας. Και ενισχύοντας με κάθε τρόπο τη μάχη απέναντι στον καρκίνο! Άνιση μεν, μάχη δε. Και καμία μάχη δεν είναι χαμένη πριν τη δώσεις. Για τον Αλέξανδρο. Τον Μέγα Αλέξανδρο της διπλανής πόρτας. Σε ευχαριστούμε βρε βιαστικέ… Πολύ. Από καρδιάς.
Νίκος Συρίγος – newsbomb.gr