Είτε γούσταρες τον Mad Clip είτε όχι, είτε θεωρείς πως έφταιγε είτε όχι, δε γίνεται παρά να στενοχωρήθηκες που ένας νέος άνθρωπος έχασε τη ζωή του. Δεν έχει σημασία αν ήταν στις μεγάλες του δόξες, επιτυχημένος και με λεφτά.
Σημασία έχει ότι ένας νέος άνθρωπος, που αγαπούσε ανθρώπους και τον αγαπούσαν άνθρωποι, πέθανε και τους άφησε έναν σοκαριστικό πόνο και να αναρωτιούνται για πάντα γιατί έπρεπε να γίνουν έτσι τα πράγματα, γιατί δε συνέβη κάτι ώστε να την γλυτώσει ο Mad Clip με έναν τραυματισμό που θα του περνούσε με τα χρόνια. Γιατί δεν μπόρεσε να ζήσει τέλος πάντων…
Αυτούς τους ανθρώπους λοιπόν, με αυτή την κατάσταση στην ψυχή τους, επέλεξαν αυτοί που αποκαλούνται fans του Mad Clip, να τους ατιμάσουν, να τους δείξουν ασέβεια και να ασελγήσουν πάνω στο νεκρό παιδί τους. Αυτοί που έκλαψαν τη μία μέρα για τον Πίτερ, στην κηδεία του τον «σκύλευσαν».
Μόνο ως τέτοιο μπορεί να εκληφθεί ότι η μόνη τους κάψα ήταν να δηλώσουν την παρουσία τους στην κηδεία μέσω κινητού. Λες και είχαν πάει σε κάποιο event, λες και έπρεπε να δηλώσουν την παρουσία τους για να δείξουν μέσα στη φάση και να περηφανεύονται την επόμενη μέρα στο σχολείο στους συμμαθητές τους ότι «ήμουν στην κηδεία του, μπροστά στο φέρετρο, έχω φωτογραφία του που τον ρίχνουν στον τάφο. Έχω και βίντεο, ελάτε να το δούμε».
Αντιλαμβάνομαι την παιδική αφέλεια που είναι επηρεασμένη από την τόση εξάρτηση από το κινητό, αλλά και μια νοοτροπία που, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς τους την πλάσαρε και πλασάρει για τα καλά η μουσική που ακούνε, αλλά παιδιά αυτό δεν είναι αγάπη, ούτε θαυμασμός προς το έργο ενός ανθρώπου, ούτε φυσικά φόρος τιμής προς τα χρόνια που έζησε.
Είναι ξεκάθαρος βιασμός της ψυχής, των συγγενών και των αληθινών φίλων του που βρέθηκαν εκεί. Όχι, το ότι μπορεί να βρέθηκες κάποτε σε λάιβ του και να σου έπιασε το χέρι, δε σημαίνει ότι ήσασταν φίλοι και έχεις κάποιο δικαίωμα να ευτελίζεις έτσι τη μνήμη του.
Οι έρμοι οι γονείς και οι παππούδες του ήταν εκεί για να τον κλάψουν και να του πουν το τελευταίο αντίο. Εσύ ήσουν εκεί για τη μαρκίζα, για τη λεζάντα. Αν νιώθεις καλά ή θεωρείς πως είναι πόντοι δημοφιλίας να τραβάς βίντεο με το άψυχο σώμα από το φέρετρο, δε θέλω να σε ταράξω, αλλά κάτι δεν πάει καθόλου καλά με το μέσα σου. Δεν ξέρω το ποιος φταίει, αλλά σίγουρα κάτι είναι στραβό στο μυαλό σου.
Ας μην αναφερθώ σε όλο αυτό που στήθηκε με τις μηχανές, λες και αποδίδει κάποια τιμή προς τον Mad Clip. Πιο πολύ σαν κοροϊδία προς τον τρόπο που πέθανε μου κάνει. Είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να σκοτώθηκε σε τροχαίο λόγω μεγάλης ταχύτητας και να θεωρούνται τιμή οι μηχανές που γκαζώνουν στο δρόμο και στο χώμα για να σηκωθεί σκόνη; Αδυνατώ να το αντιληφθώ.
Το κίβδηλο της αντιληπτικής σας ικανότητας και εν τέλει του συναισθήματος σας για τον Mad Clip φαίνεται εκεί. Δεν τον γουστάρατε ως μουσικό. Γουστάρατε το mainstream περιτύλιγμα που είδατε στους γύρω σας, στην παρέα σας και αυτό θα συνεχίσετε να γουστάρετε και στους άλλους τράπερ.
Η οικογένεια του μπορεί να μην έχει κουράγιο να ασχοληθεί με τη βλακεία που σας διακατέχει, αλλά κάποιος πρέπει να τα πει. Κάποιοι. Όπως τα έγραψε σωστά ο Αλέξανδρος Κοψιάλης.
Εκτός από την ασέβεια προς τον Mad Clip, υπήρξε, όπως γράψει ο Κοψιάλης, και τρομερή ασέβεια προς άλλους νεκρούς, με πιτσιρίκια ανεγκέφαλα να καβαλάνε τάφους μόνο για να προλάβουν να πάρουν καλή θέση μπροστά στο λάκκο που θα έριχναν το φέρετρο του Mad Clip. Πρώτο τραπέζι πίστα η κηδεία στο μυαλό τους. Κάποιου είδους θέαμα.
Ίσως, έστω και κατά τύχη, κάποια να καταλάβετε σύντομα το λάθος σας. Τα περισσότερα όμως μάλλον δεν θα νιώσετε τίποτα σε ντροπή ή τύψεις.
Πηγή: menshouse.gr