Καμιά φορά στην ιατρική συμβαίνουν απίθανα πράγματα. Από γέννηση τρίδυμων απρόσμενα, μέχρι ασθενείς με ένα μήνα ζωής, που τελικά ζουν μια καλή, ευτυχισμένη ζωή για πολλά χρόνια.
Η παρακάτω ιστορία διαδραματίζεται στα επείγοντα μιας μικρής πόλης, στην καρδιά της Αμερικής, αλλά θα μπορούσε να είναι σε οποιαδήποτε άλλη μικρή πόλη. Στα επείγοντα εκεί,πάνε άνθρωποι όταν κάτι πάει πολύ στραβά. Οι γιατροί είναι εκπαιδευμένοι να παραμένουν ψύχραιμοι αλλά αυτό το περιστατικό, συντάραξε έναν νεαρό γιατρό.
Την ιστορία αφηγείται ο ίδιος ο γιατρός.
Ήταν μια βροχερή νύχτα και σχεδόν είχε τελειώσει η βάρδιά μου όταν η νοσοκόμα μου είπε ότι η κυρία στο 4 χρειαζόταν να την εξετάσω αμέσως…
Το 4 δεν είναι ένα δωμάτιο. Είναι βασικά ένα κρεβάτι με κουρτίνα στην μονάδα τραυμάτων. Οι πολύ σοβαρά ασθενείς δεν πηγαίνουν εκεί έτσι πήγα ανυποψίαστος.
Ήταν προς το τέλος της βάρδιας μου και είχα δώσει εντολή στην νοσοκόμα να με ειδοποιήσει μόνο σε σοβαρή περίπτωση. Γιατί μου είπε για αυτό; Καθώς πλησίασα άκουσα μια γυναίκα να κλαίει.
Η γυναίκα φορούσε μαντήλι στο κεφάλι και αμέσως κατάλαβα πως έκανε χημιοθεραπείες. Είχε μια τσάντα μεταφοράς κατοικίδιου στα πόδια της.
Ενστικτωδώς, άνοιξα την τσάντα περιμένοντας να δω κάποιο ζώο χτυπημένο από αυτοκίνητο ή δαγκωμένο από κάποιο άγριο ζώο. Είχα ακούσει για ανθρώπους που πηγαίνουν το ζώο τους στα επείγοντα όταν δεν μπορούν να βρουν κτηνίατρο και ήμουν πολύ πρόθυμος να βοηθήσω.
(Θα γινόμουν κτηνίατρος αλλά η μητέρα μου ήθελε να γίνω γιατρός!)
Φανταστείτε την έκπληξή μου όταν ένα χαρούμενο και πολύ υγιές όπως φαινόταν σκυλάκι πήδηξε έξω.
Ποιο είναι το πρόβλημα; Αμέσως έστρεψα την προσοχή μου στην γυναίκα. Μήπως ήταν άρρωστη;
Τι ανόητο εκ μέρους μου! Αυτή προφανώς το είχε φέρει μαζί της για παρηγοριά.
Σιωπηλά μάλωσα τον εαυτό μου που αγνόησα την ασθενή για τον σκύλο, αλλά και αυτή φαινόταν καλά. Μόνο λίγο κουρασμένη και χλομή από την θεραπεία.
‘Έχω καρκίνο και δεν ήμουν πολύ προσεχτική. Φοβάμαι πως και ο Wally τον κόλλησε.’
Στο άκουσμα του ονόματός του ο σκύλος κούνησε την ουρά. Για μια στιγμή έμεινα άφωνος.
Η γυναίκα ήθελε να εξετάσω τον σκύλο της και να δω αν ήταν άρρωστος με τον καρκίνο της.
Δεν μπορούσα να πιστέψω πως η ασθενής μου ενδιαφερόταν περισσότερο για την υγεία του μικρού σκύλου της παρά για την δική της.
‘Τον χάιδευα. Όχι πολύ, αλλά δεν μπορούσα να κρατηθώ,’ αυτή συνέχισε. ‘ Ποτέ δεν είπα στον ογκολόγο μου για τον Wally. Ήταν εγωιστικό εκ μέρους μου, αλλά πίστευα πως θα μου έλεγε να τον δώσω αλλού.’
‘Δεν χρειάζεται!’ Αναφώνησα με ενθουσιασμό, γιατί κατάλαβα πως μπορούσα να βοηθήσω.’
‘Εμείς έχουμε θεραπευτικά σκυλιά τον επάνω όροφο, που είναι δίπλα στους ασθενείς συνέχεια! Δεν είναι κολλητικό, αλλά και να ήταν, δεν μπορείς να κολλήσεις τον σκύλο σου!’
Έβγαλα το κινητό μου από την πρίζα και της έδειξα φωτογραφίες από σκυλιά που επισκέπτονται σε μόνιμη βάση τους μακροχρόνιους ασθενείς επάνω.
Η ουρά του Wally άρχισε να κουνιέται πιο γρήγορα.
Για μερικούς γιατρούς, η ιδέα ότι ένας άρρωστος άνθρωπος μπορεί να κολλήσει τον σκύλο του είναι τόσο αστεία, αλλά από το κλάμα αυτής της γυναίκας, καταλάβαινα πως πραγματικά υπέφερε 100%.
‘Ο Wally θα είναι μια χαρά.’
Τα μάτια της ασθενούς μου έλαμψαν και αμέσως σταμάτησε να κλαίει.
‘Για να είμαστε ακριβείς,’ χαμογέλασα, ‘τα χάδια του σκύλου συνιστώνται σαν μέρος της θεραπείας σας.’
Έλεγξα την κατάστασή της πριν την αφήσω να φύγει μην τυχόν μου ξέφυγε κάτι. Μου έσφιξε το χέρι με ενθουσιασμό και με ευχαρίστησε.
Καταλήξαμε να μην χάσουμε την επαφή. Το όνομά της είναι Lisa. Αυτή πέρασε ένα ωραίο καλοκαίρι με τον σκύλο της τον Wally. Και το επόμενο καλοκαίρι με τον ίδιο σκύλο. Και το επόμενο…
Τώρα η Lisa είναι καλά και έγινε εθελόντρια μαζί με τον σκύλο της, για τους ασθενείς στον επάνω όροφο, μαζί με άλλους σκύλους θεραπείας. Ο Wally κάνει εξαιρετική δουλειά. Ανακουφίζει τους ασθενείς. Αυτό το διδάχτηκε από την μητέρα του μάλλον.
Τελικά, κάποια μικρά πράγματα που λέμε εμείς οι γιατροί κάνουν την μεγάλη διαφορα.
‘ Α, πραγματικά το πιστεύω πως τα χάδια του σκύλου κάνουν καλό στην υγεία σας. Δεν το έλεγα έτσι αυτό!’