Με λένε Ελευθερία και είμαι 35 χρονών. Αποφάσισα να σας πω την ιστορία μου για το πως έγινα ανύπαντρη μητερα και πως σταμάτησα να αγαπώ και να εμπιστεύομαι.
Τον γνώρισα σε μια κοινή παρέα και τον ερωτεύτηκα απο τη πρώτη στιγμή. Και αυτός έλεγε. Μόλις είχα χωρίσει από μια μακροχρόνια σχέση όμως ένιωθα έτοιμη. Αυτόν τον άντρα έμελλε να τον αγαπήσω με όλο μου το είναι.
Τον έβλεπα και δεν έβλεπα γύρω μου.
Τον φιλούσα και τον είχα φυλαχτό. Τέτοια αγάπη δεν έχω αισθανθεί ποτέ για κανέναν. Και τί δεν άκουσα απο το στόμα του. Οτι ήμουν ο έρωτας της ζωής του. Ότι καμία δεν τον έκανε να νιώθει έτσι. Ότι δεν αντέχει χωρίς εμένα. Τις νύχτες ακόμα ακούω τα λόγια του στο κεφάλι μου και κλαίω.Πώς κοιμάται τα βράδια ήσυχος μου λέτε;
Έκανα τα πάντα για αυτόν. Φύλαγα τα ανίψια του, βοηθούσα τη μητέρα του, του έδωσα κλειδιά από το εξοχικό των γονιών μου να πηγαίνει όποτε θέλει επειδή ήταν πιο κοντά στη δουλειά του. Τον αγαπούσα, τον φρόντιζα, τον πρόσεχα. Κάναμε σχέδια και όνειρα οτι σύντομα θα μέναμε στο δικό μας σπίτι, ερωτευμένοι και ευτυχισμένοι. Δεν με ένοιαζε ο γάμος, με ένοιαζε να είμαστε μαζί. Μόνο. Κάναμε έρωτα συνέχεια, τον ήθελα συνέχεια. Και από αυτό το θέλω έμεινα έγκυος. Τότε αλλάξαν όλα.
Σαν κάτι να έγινε και τα πήρε όλα πίσω. Και τα σ αγαπώ και τα σχέδια και τα σπίτια και τις υποσχέσεις. Το “σε θέλω και όπου βγει” έγινε “ναι μεν αλλά”. Το “θέλω να είμαι μαζί σου όπου και αν είναι” έγινε “άλλο τί λέγαμε και άλλο τί συμβαίνει τώρα”. Το σπίτι που θα μέναμε μαζί ευτυχισμένοι, έγινε “δεν είμαστε έτοιμοι”. Άλλον άνθρωπο είχα ερωτευτεί μέχρι πρίν μια βδομάδα μάθω ότι ήμουν έγκυος και άλλον μετά. Πόσο καλά μπορεί να κρυφτεί κάποιος; Τί άνθρωπος είναι αυτός που μπαίνει σε μια ιστορία και τάζει και υπόσχεται σε κάποια που βλέπει πόσο τον θέλει, χωρίς να είναι σίγουρος;
Ήθελε να το ρίξω. Στην αρχή και εγώ αυτό ήθελα αλλά δεν μπόρεσα να το κάνω. Τον αγαπούσα πάρα πολύ για να βγάλω με τη βία ένα κομμάτι του από μέσα μου. Δεν με ένοιαζε να το αναγνωρίσει ή να δώσει διατροφή, δεν με ενδιέφεραν τα τυπικά. Εγώ ήθελα να είναι μαζί μου σε αυτό γιατί μαζί ήμασταν όταν δημιουργούσαμε αυτή τη ζωή, δεν τη δημιούργησα μόνη μου. Έμελλε όμως να τη μεγαλώσω μόνη μου. Γιατί αυτός από την ημέρα που του είπα πως ήμουν έγκυος και αφού προσπάθησε να με πείσει να κάνω έκτρωση, μόλις είδε πως δεν σκόπευα, άρχισε να απομακρύνεται.
Σταμάτησε τις συναντήσεις, ξαφνικά απέκτησε πολύ δουλειά. Άρχισε να αραιώνει τα τηλέφωνα. Μετά δεν απαντούσε στις κλήσεις μου και δεν τις επέστρεφε. Έπαιρνα στη δουλειά του, μου έλεγε “έχω πολύ δουλειά” και έκλεινε. Πήγαινα από το σπίτι του, χτυπούσα το κουδούνι και δεν ήταν ποτέ. Πήγα στους γονείς του μια δυο φορές και μου είπαν πως τους έλεγε ότι είχε πολύ δουλειά και δεν πήγαινε να τους δει αλλά μιλούσαν στο τηλέφωνο μαζί του. Δεν είπα τίποτα για την εγκυμοσύνη να μην τους αναστατώσω. Η “αγάπη” του τελείωσε στο πρώτο τεστ εγκυμοσύνης.
Πήγα σε ψυχολόγο να με βοηθήσει να το διαχειριστώ όλο αυτό. Για 1 χρόνο κάθε μέρα, έβλεπα και άκουγα έναν άνθρωπο να μου λέει πως με αγαπάει και πεθαίνει για μένα και ξαφνικά έπρεπε να μάθω να ζω χωρίς αυτόν και ταυτόχρονα με αυτόν, δηλαδή με το παιδί του. Το παιδί μας. Να με βοηθήσει να το πω στους γονείς μου που θα τους έρχονταν ταμπλάς.
Ξαφνιάστηκα από το τρόπο που με αγκάλιασαν και με στήριξαν οι γονείς μου, δεν το περίμενα. Με στήριξαν σε όλη την εγκυμοσύνη και τον τοκετό και μετά τη γέννα, πήγα και έμεινα με το μωρό για λίγους μήνες στο πατρικό μου για να έχω μια βοήθεια. Αυτός άφαντος φυσικά. Τα βράδια που έβαζα τη μπέμπα για ύπνο ή τη θήλαζα, σκεφτόμουν όσα μου έλεγε και έκλαιγα. Σε ποιά άλλη άραγε να έλεγε τα ίδια;
Δεν ζητώ τίποτα από αυτόν και όλοι μου λένε πως είμαι τρελή που δεν διεκδικώ το συμφέρον του παιδιού μου. Το συμφέρον της κόρης μου δεν είναι το πατρώνυμο, τα σπίτια και τα οικόπεδα ή να λένε “Να η κόρη του τάδε!”. Το συμφέρον της κόρης μου είναι ο μπαμπάς της. Και αφού αυτός δεν θέλει να είναι δίπλα της, δεν μπορώ να τον κάνω πατέρα με το ζόρι. Αν μετανιώσει ποτέ και θελήσει να είναι πλάι της, με το καλό να έρθει, εγώ δεν θα τον εμποδίσω. Αλλά να τον τρέχω στα δικαστήρια και να φέρω προ τον ευθυνών του, έναν άνθρωπο που δεν ένιωσε ποτέ την ανάγκη 1,5 χρόνο τώρα να μάθει σε τί παιδί έγινε πατέρας, όχι δεν το κάνω. Είναι θέμα αξιοπρέπειας.
Το μόνο που θέλω να του πω, αν διαβάζει αν βλέπει, είναι πως δεν μου κατέστρεψε τη ζωή όπως ακούω από πολλές άλλες κοπέλες στη θέση μου. Έφερε μια νέα ζωή στη ζωή μου έστω και με τον πιο άγριο τρόπο. Διέλυσε όμως την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους και το χειρότερο είναι ότι δεν ξέρω τί θα μάθω αύριο στη κόρη μας για την αγάπη, όταν μας πρόδωσε ο ίδιος ο πατέρας της. Ελπίζω Ο Θεός να τον συγχωρέσει. Εγώ δεν μπορώ.
Ελευθερία