της Ελισάβετ Κασαμπαλίδου
Ο νέος είναι ωραίος ή ο παλιός ωραιότερος; Η σαραντάρα ίσον δύο εικοσάρες;
Και πιάνουμε το κρίσιμο θέμα της ηλικίας. Υπάρχουν οι φανατικοί υποστηρικτές της άποψης ότι η ηλικία δεν παίζει κανένα ρόλο. «Είμαστε όσο αισθανόμαστε». Ισχύει; Απόλυτα όχι, αν δε θέλουμε να αποτελέσουμε θέαμα «τσίρκο».
Η ηλικία είναι ενδεικτική για το χαρακτήρα και την εμφάνιση, αλλά όχι 100% καθοριστική. Παρόλα αυτά, το πέρασμα του χρόνου είναι αυτό που έχει τη μεγαλύτερη ίσως επιρροή στην προσωπικότητα μας, αφενός αρνητικά στην εμφάνιση λόγω της φυσιολογικής φθοράς που επέρχεται και αφετέρου θετικά στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μας με την απόκτηση πείρας και επομένως οξύτερης αντίληψης.
Αυτό δεν ισχύει βέβαια πάντα και στον ίδιο βαθμό για όλους, κυρίως όσον αφορά το χαρακτήρα. Με το πέρασμα του χρόνου κάποιοι «ωριμάζουν» περισσότερο, κάποιοι λιγότερο και υπάρχουν και αυτοί που αρνούνται να ωριμάσουν.
Αρνούνται να ωριμάσουν τόσο στο χαρακτήρα, όσο στην εμφάνιση. Δε θέλουν να φέρονται ανάλογα με την ηλικία τους, το οποίο συνιστά να φέρονται πιο υπεύθυνα σε ανθρώπους και καταστάσεις, αρνούνται να συμμορφώνονται με τη φθορά του σώματός τους και να ντύνονται ανάλογα, και παρεμβαίνουν σε τέτοιο βαθμό στην εικόνα τους, που στο τέλος αποτελούν προϊόν γέλιου.
Διότι είναι εντελώς διαφορετικό το να αισθάνομαι πιο μικρός, υπό την έννοια του ότι έχω περισσότερη ενέργεια και όρεξη για ζωή από το μέσο όρο των ενηλίκων της ηλικίας μου και ενδεχομένως μοιάζω και φυσιογνωμικά νεότερος, από το “μπεμπέκισμα” στη συμπεριφορά και τον στόχο του να «κλέψω» τριάντα χρόνια, πράγμα που όσο και να έχει προχωρήσει η επιστήμη, είναι προς το παρόν ανέφικτο.
Δεν είναι όντως τραγικό να βλέπεις έναν πενηντάρη να φέρεται επιπόλαια σαν εικοσάρης ή μία πενηντάρα αντίστοιχα ντυμένη με φούστα σύρριζα στα οπίσθια και ντεκολτέ με το μισό μπούστο έξω; Η επιπολαιότητα και η κακογουστιά σε μικρή ηλικία έχει το ακαταλόγιστο και μπορεί να θεωρηθεί και χαριτωμένη.
Στα πενήντα μόνο χαριτωμένο δεν είναι. Είναι θλιβερό ένας άνθρωπος να μην έχει καμία εξέλιξη στο χρόνο και ακόμα περισσότερο να την αρνείται συνειδητά, θεωρώντας ότι όσο χαριτωμένο κάνει η ανωριμότητα τον εικοσάρη κάνει και τον πενηντάρη ή την πενηντάρα. Ή να νομίζει ότι εμφανισιακά μπορεί να συναγωνιστεί τον ή την είκοσι χρόνια μικρότερο/μικρότερη. Tragic…
Παιδιά… Όσο και να μην μας αρέσει, φαίνεται ποιο είναι το «φρέσκο» και ποιο το «μπαγιάτικο». Μία ωραία γυναίκα σαράντα χρόνων ας έχει σαν στόχο να φαίνεται σαν μία ωραία γυναίκα σαράντα χρόνων και όχι σαν μία ωραία εικοσάρα.
Αν έχει σαν στόχο το δεύτερο, εκτός από το ότι εκπέμπει την ανασφάλεια της άρνησης συμβιβασμού με το χρόνο, στοχεύει στο ανέφικτο. Κυνηγώντας χίμαιρες όμως, τόσο πιο μεγάλος τραγέλαφος εμφανισιακά θα γίνεται και άλλο τόσο μεγαλύτερη ανασφάλεια θα αποκτά.
Και η ανασφάλεια είναι ένα από τα πράγματα που θέλει να αποφύγει όποιος έλκεται από μεγαλύτερους ανθρώπους. Ο νέος έχει ζωντάνια, ομορφιά, αυθορμητισμό. Αυτά σε ελκύουν κυρίως σε έναν νεότερο άνθρωπο. Ο παλιός έχει σταθερότητα στο χαρακτήρα, εμπειρία, λιγότερες ανασφάλειες, περισσότερη οικονομική άνεση. Αυτά είναι τα συνήθη αντίστοιχα και λογικά ατού του.
Για παράδειγμα, μία γυναίκα που πλησιάζει έναν μεγαλύτερο άντρα, το πιο λογικό είναι να επιζητά τα άνωθεν. Δε θα αποτελούσε καμία έκπληξη λοιπόν το να τραπεί σε φυγή αν διαπιστώσει ότι ο αυτός που προσδοκούσε να είναι ώριμος την έχει δει «γκομενάκι»:
Αντιμετωπίζοντας την κατάσταση εντελώς επιπόλαια και χωρίς καμία διάθεση τελικά (όσο και αν αρχικά δίνει άλλη εντύπωση) να αξιοποιήσει τα ατού του μεγαλύτερου, φέρεται σαν πιτσιρικάς, αδυνατώντας να σκεφτεί λογικά το ότι αν η άλλη ήθελε πιτσιρικά θα στόχευε στο γνήσιο και όχι στον τύπο που παλιμπαιδίζει.
Φυσικά όσο μιλάμε για τον πολυσύνθετο άνθρωπο τίποτα δεν είναι απόλυτο και οι εξαιρέσεις κάνουν τους κανόνες. Όσο μεγαλώνω όμως, αντιλαμβάνομαι ότι η σωφροσύνη επιβάλλει την επιβεβαίωση του κανόνα και όχι την ανεύρεση της εξαίρεσης. Καλοδεχούμενη η εξαίρεση, όταν εμφανιστεί, αλλά ας βαδίζουμε έχοντας μπούσουλα τον κανόνα πρωτίστως. Όχι γιατί πρέπει…Για να μην τρώμε τα μούτρα μας συχνότατα κυρίως…
*στο εξώφυλλο η Ελισάβετ Κασαμπαλίδου