Ο 78χρονος πατέρας της Καρολάιν, Ντέιβιντ Κράουτς, φεύγει από την Αλόννησο.
Όπως αποκάλυψε ο Ant1 ίδιος φεύγει από το νησί μετά από 25 χρόνια, είτε για Κέντρο Αποκατάστασης της Αθήνας είτε για τις Φιλιππίνες.
Εκεί βρίσκεται η μικρή Λυδία μαζί με την Σουζάνα Κράουτς και άλλους συγγενείς της.
Δείτε το σχετικό βίντεο:
«Δεν θα επιτρέψω ποτέ στον Μπάμπη Αναγνωστόπουλο να δει την Λυδία από κοντά»
Μιλώντας παλαιότερα στο Star, ο ίδιος είχε πει πως «δεν θα επιτρέψω ποτέ να την δει από κοντά», ενώ χαρακτήρισε την δολοφονία της κόρης του ως «σοκαριστική».
«Στη Βρετανία, αν κάποιος καταδικαστεί για ένα τόσο σοκαριστικό έγκλημα του επιβάλλεται αυτό που λέμε “ταρίφα ολόκληρης ζωής”. Αυτό σημαίνει πως θα περάσει την υπόλοιπη ζωή του στη φυλακή χωρίς καμία πιθανότητα αναστολής. Θα χαρακτήριζα τη δολοφονία της κόρης μου, ενώ κοιμόταν δίπλα στο παιδί της, ένα εξαιρετικά ειδεχθές και σοκαριστικό έγκλημα», είχε προσθέσει.
Όπως είχε πει ακόμη, δεν περιμένει να ακούσει «συγγνώμη» από τον δολοφόνιο της κόρης του, λέγοντας ότι «το μόνο πράγμα που λυπάται αυτός, είναι που τον έπιασαν».
Οσον αφορά την μικρή Λυδία, είπε χαρακτηριστικά: «Σίγουρα είναι ελεύθερος να βλέπει όσες φωτογραφίες θέλει. Είμαι όμως αποφασισμένος να μην δει ποτέ τη Λυδία από κοντά. Στερήθηκε το δικαίωμα αυτό τη στιγμή που σκότωσε την μητέρα της». Οταν ρωτήθηκε για την στιγμή που η Λυδία μεγαλώσει και θα πρέπει να μάθει την αλήθεια για τον πατέρα της, απάντησε:
«Πώς θα την τον συστήσω; “Αυτός είναι ο πατέρας σου. Παρεμπιπτόντως σκότωσε τη μητέρα σου και αυτός είναι ο λόγος που δεν τον βλέπεις πολύ. Μπορεί να φαίνεται γοητευτικός, αλλά στην πραγματικότητα είναι μια θρασύδειλη νυφίτσα. Η μαμά σου ήταν μία επαγγελματίας kick boxer και εκείνος έπρεπε να περιμένει να κοιμηθεί πριν της επιτεθεί» δήλωσε και συνέχισε:
«Δεν είναι το είδος του ανθρώπου που ένα μικρό κορίτσι θα ήταν περήφανο να αποκαλεί πατέρα. Καμία σχέση με τη μητέρα της που περπατούσε μαζί μου χέρι – χέρι στο χωριό και όταν συναντούσε έναν συμμαθητή της κοίταζε τον ψηλό άνδρα δίπλα της και έλεγε στον φίλο της «γεια σου, αυτός είναι ο μπαμπάς μου». Αυτό πάντα με έκανε να ψηλώνω από περηφάνια».