Ο αγαπημένος ηθοποιός Γιώργος Κωνσταντίνου, μέσα από την αυτοβιογραφία του με τίτλο «Showtime» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΙΑΝΟΣ, εξομολογείται για πρώτη φορά τον εθισμό του στον τζόγο. Ο γνωστός σε όλους «Αντωνάκης» με το αφοπλιστικό χαμόγελο, άνοιξε την καρδιά του και μίλησε για τις δυσκολίες της ζωής του που πολλές φορές τον έκαναν να χάσει το χαμόγελό του και την αισιοδοξία του.
Ο πρωταγωνιστής του ελληνικού κινηματογράφου περιγράφει στο βιβλίο του τα εφιαλτικά βράδια που πέρασε εξαιτίας του εθισμού του, ενώ παράλληλα αφηγείται ποια ήταν η αρχή του κακού.
«Μου άρεσαν τα τυχερά παιχνίδια. Και, τελικά, μου έγινε ένακαταστροφικό πάθος που δεν μπόρεσα να ελέγξω. Δεν ήμουνα από τους τυχερούς παίκτες. Και ποιος είναι άλλωστε; Δεν πιστεύω ότι μένει κανείς τυχερός για πολύ. Εξ ου και το ρητό “Πας παίζων, χάνει”. Ωστόσο, εγώ παραήμουν άτυχος. Στα παιχνίδια της πόκας, από τα επτά άτομα που παίζαμε συνήθως εκείνος που έφευγε σχεδόν πάντα πρώτος από το τραπέζι ήμουν εγώ», αναφέρει χαρακτηριστικά το απόσπασμα από την αυτοβιογραφία του ηθοποιού, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Espresso.
«Αργότερα, όταν το καζίνο μπήκε στην ζωή μου, άρχισαν να συμβαίνουν κάποια γεγονότα που με έκαναν να ψάξω, να μελετήσω την απαρχή της εξάρτησης και την παράλληλη πορεία της ζωής μου με τον τζόγο», εξομολογείται ο Γιώργος Κωνσταντίνου, ενώ μιλάει και για την εποχή που χρωστούσε σε τοκογλύφους.
«Είχα κάνει μια θεατρική παράσταση που με κατέστρεψε. Αναγκάστηκα να χρεωθώ σε τοκογλύφους. Προσπάθησα να ρεφάρω με δύο επόμενες δουλειές, αλλά και αυτές ήταν καταστροφικές. Φαινόμουν τελειωμένος. Όμως, ήμουνα και πολύ νέος ακόμα για να πέσει ο τίτλος “Τέλος”. Έπειτα δεν θα είχε γούστο γι’ αυτόν που σκάρωνε το παιχνίδι να το τελειώσει στα γρήγορα. Είχα πολλά χρόνια μπροστά μου για να βασανιστώ, έτσι που να το κάνει απόλυτη ευχαρίστηση. Για ποιον μιλάω; Πιστεύω στην ύπαρξη του καλού και του κακού πνεύματος. Αλίμονο. Πιστεύω στον Θεό, με λίγα λόγια. Και πιστεύω ότι ο τζόγος, μαζί με το μίσος του πολέμου, είναι τα αγαπημένα, τα απόλυτα παιχνίδια του κακού», εξηγεί, μεταξύ άλλων, ο ηθοποιός.
«Ο πόλεμος και ο τζόγος. Κάποιοι φίλοι με παρότρυναν να πάμε στο καζίνο. Είχα ξαναπάει, αλλά δεν μου είχε προξενήσει το ενδιαφέρον. Προτιμούσα την χαρτοπαιξία. Μου φάνηκε τρελό. Κατεστραμμένος εντελώς, με κάτι ελάχιστα λεφτά στην τσέπη, αιχμάλωτος των τοκογλύφων... Πού πάω; Πήγα. Τους ακολούθησα χωρίς να έχω την πρόθεση να παίξω. Και έπαιξα, Εκείνα τα ελάχιστα που είχα τα έπαιξα. Κέρδισα ένα μεγάλο ποσό. Την άλλη μέρα, κάλυψα ένα μέρος από τα χρέη μου και το βράδυ ξαναπήγα στο καζίνο. Απίστευτο… Κέρδισα ένα μεγαλύτερο ποσό. Την τρίτη βραδιά είχα εξοφλήσει όλα τα χρέη μου. Μου φάνηκε εκπληκτικό, μεταφυσικό. Ομως, όταν έκανα την ανατομία του εγκλήματος της ζωής μου, ανακάλυψα πως ό,τι μου φάνηκε τοτε εκπληκτικό ήταν μια παγίδα, που έμελλε να με καθηλώσει για αρκετά χρόνια στην πράσινη τσόχα. Ηταν η πρώτη δόση του ναρκωτικού που με οδήγησε στην εξάρτηση. Η τύχη μου δεν ήταν «τυχαία». Για καιρό πήγαινα στον ντίλερ να πάρω τη δόση μου. Τα πράγματα πήγαιναν καλά, στην καριέρα μου εννοώ. Κι έχοντας χρηματα, ο εθισμός ήταν ανώδυνος, απλώς μια διασκέδαση. Δεν είχα ακόμα καταλάβει τίποτα. Ωσπου κάποια στιγμή, σε ένα τραπέζι ρουλέτας καθίσαμε απέναντι εγώ και ο άλλος, ο βασανιστής των ψυχών. Τον έβλεπα πώς με έπαιζε, πώς χαιρόταν με τη δυστυχία μου. Μελετούσα τα νούμερα και τους απίστευτους συνδυασμούς πάνω στο τραπέζι, πώς μετατοπιζόντουσαν, πώς άλλαζαν για να με οδηγήσουν την παράνοια και την στην απελπισία. Ηταν ο καιρός της πτώσης. Της απόγνωσης. Φεύγοντας τα βράδια απ’ το καζίνο, παρ’ όλο το ψυχικό κουρέλιασμα, υποσχόμουν στον Κύριο ότι ποτέ δεν θα ζητούσα τη βοήθεια εκείνου, του καταστροφέα για να κερδίσω.
Και μόνο με τη σκέψη ανατρίχιαζα. Αντίθετα, ζητούσα τη βοήθεια του αγαθού Πνεύματος για να ξεφύγω από το πάθος. Κάποτε έγινε κι αυτό. Εδωσα τη μάχη και την κέρδισα. Τελείωσε. Για πάντα».
