Της Λένας Φίλη
Το ομολογώ, είμαι ρατσίστρια.
Η ομολογία αυτή έρχεται ως επιστέγασμα έντονου εσωτερικού προβληματισμού για τον τρόπο που θεωρώ πράγματα, καταστάσεις και πρόσωπα.
Η κοσμοθεωρία μου προφανώς αντίκειται στο καθολικά ή κατά πλειοψηφία αποδεκτό, εξού και η αποδοχή από μέρους μου του συμπεράσματος ότι τελικά ασπάζομαι αυτό που ανέκαθεν σιχαινόμουν και κατέκρινα: τον ρατσισμό.
Αναλογίζομαι τελικά ότι παιδιόθεν ήμουν ένα μικρό ρατσιστομουτράκι. Μεγαλώνοντας άρχισα να συνειδητοποιώ ότι κάτι φρικτό μου συμβαίνει, ότι είναι αδύνατον αυτή η χαριτωμένη κοπελίτσα να είναι κατά βάθος κρυφορατσίστρια. Ο περίγυρός μου αποδεχόταν τρόπους συμπεριφοράς και επιλογές, που για μένα ήταν κατακριτέες και αδιανόητες για τα δικά μου δεδομένα. Με τα χρόνια αποδέχτηκα ότι οι τρόποι αντιμετώπισης ή εναγκαλισμού ή απόρριψης εντέλει του διαφορετικού είναι τελικά άπειροι, ότι ο καθένας υιοθετεί τις απόψεις του, επιλέγει τα πιστεύω του, τον τρόπο ζωής του, που στην τελική ο κάθε άλλος οφείλει να σέβεται.
Και όμως συνεχίζω να είμαι ρατσίστρια, γιατί δεν αντέχω…
Τον μπαμπά που μεγαλώνει το γιο του για να γίνει νταής σήμερα στο σχολείο και αύριο στην κοινωνία.
Την μαμά που καλλωπίζει και ντύνει το κοριτσάκι της, σπρώχνοντας την σε ροζ μονοπάτια.
Τους γονείς που ασκούν κάθε λογής βία στο παιδί τους, λεκτική, σωματική, ψυχολογική και τους φέρονται σαν να είναι κτήμα τους.
Τον γείτονα, τον συγγενή, τον φίλο αυτών των γονιών που ελέω των «καλών» σχέσεων και της τι-να-ανακατεύομαι-τώρα αντίληψης δεν κάνει τίποτα για το καλό του παιδιού που πιθανά κακοποιείται.
Τον πατέρα που κάνει σάντουιτς την οικογένειά του πάνω στο μηχανάκι του.
Τους γονείς που όχι μόνο δεν βάζουν τα παιδιά τους στο αυτοκίνητο στα ειδικά καθίσματα, αλλά έχουν το θράσος να τα κάνουν προσωπικό τους αερόσακο ασφαλείας με το να τα κρατούν στην αγκαλιά τους.
Τον δάσκαλο που κάνει διακρίσεις ανάμεσα στους μαθητές του, χωρίζοντας τους σε καλούς, κακούς, έλληνες και ξένους, πλούσιους, φτωχούς, έξυπνους και περιορισμένης αντίληψης.
Τον γονιό που υποδεικνύει στο δάσκαλο τη δουλειά του και απαξιώνει στα μάτια του παιδιού το ρόλο του σχολείου.
Τον ομοφυλόφιλο που έχει κάνει παντιέρα τις προτιμήσεις του, λές και μάς ενδιαφέρουν τα κατορθώματα του.
Τον αμφιφυλόφιλο που έχει κάνει παντιέρα τις κατακτήσεις του, λές και μάς ενδιαφέρουν τα κατορθώματα του.
Τον οδηγό που ορμά στην διάβαση αν τυχόν δει πεζό να επιχειρεί να περάσει.
Τον οδηγό που παρκάρει στο πεζοδρόμιο και εμποδίζει άτομα με κινητικά προβλήματα να κινηθούν και μαμάδες με καρότσια να περάσουν.
Τον πεζό που πετάγεται από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα για να διασχίσει τον δρόμο προκαλώντας έμφραγμα στον δύσμοιρο οδηγό που τυγχάνει να περνά με το αυτοκίνητό του.
Τον υπάλληλο στην τράπεζα που δεν δίνει προτεραιότητα στην έγκυο να εξυπηρετηθεί πρώτη.
Τον δημόσιο υπάλληλο που ταλαιπωρεί χωρίς λόγο τον πολίτη.
Τον πολίτη που θεωρεί εκ προοιμίου τεμπέλη τον δημόσιο υπάλληλο που θα συναντήσει στην υπηρεσία.
Τον συνεπιβάτη στο τρένο που έχει τσακωθεί με το νερό και το σαπούνι και μου επιβάλλει με το έτσι θέλω τη βρώμα του.
Τον πολίτη που δεν επιδιώκει να ενημερώνεται από άλλα μέσα πέρα από τις ειδήσεις των οκτώμισι.
Τον πολίτη που επιλέγει την αποχή από τις εκλογές και μου επιβάλει να με κυβερνούν ανόητοι ή επικίνδυνοι.
Τον ηλικιωμένο κύριο με την τραγιάσκα που επιμένει να οδηγεί ως τα βαθιά του γεράματα θέτοντας σε κίνδυνο πρωτίστως τη ζωή νέων ανθρώπων.
Την ξιπασμένη κυρία που λέγεται φιλόζωη, αλλά κρατά το σκύλο της σε μπαλκόνι μια σταλιά και δεν μαζεύει τα κακάκια του από το πεζοδρόμιο, γιατί είναι και πολύ καθαρή η ίδια και σιχαίνεται.
Τη μαμά που βαριέται να κόψει μια φέτα ψωμί, λίγο τυράκι και μια ντοματούλα για δεκατιανό του παιδιού της, αλλά θα γεμίσει το καρότσι στο σούπερ μάρκετ με «πλαστικά» κρουασάν και χυμούς τίγκα στη ζάχαρη.
Τον αλλόθρησκο που με κοιτά με κοροϊδία όταν κάνω στο σταυρό μου έξω από την εκκλησία.
Τον ομόθρησκό μου που αποκαλεί βρωμιάρηδες τους αλλόθρησκους.
Αλλά πάνω από όλα δεν αντέχω την παντός είδους βλακεία που έχει εξαπλωθεί και έχει εισχωρήσει παντού, στην οποία δυστυχώς μάλλον πρέπει να αποκτήσω ανοσία.
Γιατί αν θέλω να την νικήσω, πρέπει και εγώ να γίνω βλάκας.
Αλλά τότε αυτό θα ήταν μια πύρρειος νίκη.
Τι να την κάνω τέτοια νίκη, αν γινόμουν και εγώ βλαξ;
Ας παραμείνω ρατσίστρια λοιπόν…