Κοιτάξτε για λίγο το πληκτρολόγιό σας και συγκεκριμένα τα πλήκτρα που αντιστοιχούν στα γράμματα Φ (F) και Ξ (J). Αν τα συγκρίνεται με όλα τα άλλα πλήκτρα θα δείτε πως έχουν μια μικρή διαφορά.
Είναι τα μόνα που στην κάτω πλευρά της επιφάνειας του τετραγώνου- που αποτελεί το πλήκτρο- υπάρχει μια μικρή εξοχή. Συνήθως είναι μια ανάγλυφη γραμμούλα, κάπως σαν παύλα.
Ίσως να την έχετε προσέξει και πολύ πιθανό να σκεφτήκατε πως εξυπηρετεί κάποιο κατασκευαστικό σκοπό. Κι όμως, αυτές οι μικρές εξοχές είναι εκεί για να εξυπηρετήσουν αποκλειστικά τους χρήστες του πληκτρολογίου.
Γιατί; Γιατί δια της αφής, ο χρήστης μπορεί να εντοπίσει χωρίς να χρειάζεται να κοιτάξει, σε ποιες θέσεις του πληκτρολογίου θα πρέπει να τοποθετήσει τα δάχτυλά του.
Η τουλάχιστον τις βέλτιστες θέσεις για μια άνετη πληκτρολόγηση. Για όσους γνωρίζουν τυφλό σύστημα δακτυλογράφησης, είναι γνωστό πως οι δείκτες των χεριών τοποθετούνται σε αυτά ακριβώς τα πλήκτρα και τα υπόλοιπα δάχτυλα τοποθετούνται διαδοχικά.
Έτσι τα δάχτυλα του αριστερού χεριού τοποθετούνται στα πλήκτρα Φ (F), Δ (D), Σ (S) και Α και τoυ δεξιού τα Ξ (J), Κ, Λ (L) και τον τόνο. Οι δε αντίχειρες τοποθετούνται στο space bar.
Από αυτές τις θέσεις η κίνηση των δακτύλων προς τα επιθυμητά πλήκτρα που βρίσκονται πάνω, κάτω και δίπλα από αυτά τα εννέα, γίνεται πραγματικά ιδιαίτερα εύκολη.
Οι δύο αυτές μικρές κορυφογραμμές ήταν ιδέα June E.Botich, και στόχος ήταν η αύξηση της ταχύτητας πληκτρολόγησης και η ακρίβεια στη δακτυλογράφηση.
Πηγή: huffingtonpost