Τις τελευταίες μέρες το γύρο του διαδικτύου κάνει ένα άρθρο υπό τον τίτλο “Γιατί εμείς τι πάθαμε;” που κριτικάρει τα στραβά και τα ανάποδα που συνέβαιναν στο τρόπο ανατροφής, διαπαιδαγώγησης και γονεϊκότητας τις περασμένες δεκαετίες που η τεχνολογία, το διαδίκτυο, οι αντιεμβολιαστές και οι ειδικοί επι παντός επιστητού δεν είχαν κάνει ακόμα την εμφάνισή τους. Τότε που το ξύλο ήταν απαραίτητο για να μεγαλώσεις πειθαρχημένα παιδιά, που η φράση παθητικό κάπνισμα δεν υπήρχε, τότε που ελάχιστα παιδιά μετακινούνταν με το ειδικό κάθισμα αυτοκινήτου αγνοώντας οι γονείς παντελώς κάθε αίσθημα κινδύνου. Αν είστε γεννημένοι μεταξύ του 1970 και του 1990 αυτές οι καταστάσεις θα σας φανούν οικείες και σίγουρα θα σας βάλουν σε σκέψεις για το πώς μεγαλώνουν τα σημερινά παιδιά.
Αυτό είναι το κείμενο που έχει γίνει viral
Γιατί εμείς τι πάθαμε;
Εμείς τί πάθαμε που ήμασταν χύμα στο αυτοκίνητο και όχι σε παιδικά καθισματάκια; Απλά πεθάνανε κάποια παιδιά και κάποια μείνανε ανάπηρα.
Εμείς τί πάθαμε που δεν τρώμε πια αληθινή τροφή αλλά μόνο χιλιοεπεξεργασμένη με χημικά; Απλά τη γενιά μας τη θερίζουν τα αυτοάνοσα και ο καρκίνος.
Εμείς τί πάθαμε που γεννηθήκαμε με καισαρική και δεν θηλάσαμε; Απλά έχουμε κατεστραμμένο μικροβίωμα και το μεταφέρουμε και στα παιδιά μας.
Eμείς τί πάθαμε που παίρναμε αντιβίωση σαν να ήταν καραμέλα; Απλά μερικές χιλιάδες από μας πεθάνανε λόγω αντίστασης στα αντιβιοτικά και οι υπόλοιποι που επιβιώσαμε, καταστρέψαμε την εντερική χλωρίδα μας-δηλαδή το πεπτικό και το ανοσοποιητικό μας σύστημα.
Εμείς τί πάθαμε που μεγαλώσαμε με ξύλο και φωνές; ΠΑΘΑΜΕ ΚΑΑΑΤΙΙ;;; ΕΕΕΕ;; ΛΕΓΕ ΡΕ ΜΗ ΣΟΥ ΣΠΑΣΩ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ!!
Εμείς τί πάθαμε που μεγαλώσαμε μέσα στον καπνό των γονιών μας; Απλά έχουμε ένα σωρό αναπνευστικά και άλλα προβλήματα υγείας, για τα οποία έχουμε πάρει ένα σωρό φάρμακα. Και απλά γίναμε κι εμείς καπνιστές.
Εμείς τί πάθαμε που μας άφηναν να κλαίμε στο άλλο δωμάτιο όταν ήμασταν μωρά; Απλά γίναμε τραυματισμένοι ενήλικες, παγιδευμένοι πάντα σ’ εκείνη τη στιγμή που ελπίζαμε ακόμα ότι κάποιος θα άνοιγε την πόρτα και θα μας αγκάλιαζε.
Και η πόρτα δεν άνοιξε.
Και τί πάθαμε δηλαδή; Mια χαρά δεν είμαστε; Και τα παιδιά μας μια χαρά θα είναι.
Οτι μεγαλώσατε παιδια δε σημαίνει οτι τα ξέρετε όλα.Τώρα αφήστε κ εμάς να κάνουμε ό,τι πιστεύουμε καλύτερο στα δικά ΜΑΣ παιδιά.
Από Alexandra Georgiou
