Η συγκλονιστική περίπτωση με κατάρες στη Ντόρα Μπακογιάννη δείχνει ότι η κοινωνία γέμισε από ψυχάκηδες που πίσω από ψευδώνυμα εμφανίζουν την αρρώστια τους!
Δεν χρειάζεται να αναρωτηθώ πώς νιώθει κάποιος όταν ο γιατρός του ανακοινώνει ότι πάσχει κάτι σοβαρό, αυτό που δεν θα ευχόταν να ακούσει ούτε στους χειρότερους εφιάλτες του.
γράφει ο Μένιος Σακελλαρόπουλος – thecaller.gr
Το έχω βιώσει, ξέρω καλά πώς είναι να ανοίγει η γη και να σε καταπίνει. Πώς τη χάνεις κάτω από τα πόδια σου, πώς χάνεις τον ύπνο σου, πώς ξεκινάς να κάνεις λογαριασμούς σκεπτόμενος βέβαια τα χειρότερα.
Οι νορμάλ άνθρωποι, αυτοί που μπορούν να έχουν ενσυναίσθηση, νιώθουν το ίδιο βάρος όταν πληροφορούνται κάτι σοβαρό ακόμα και για έναν άγνωστό τους. Η ασθένεια πάντα ευαισθητοποιεί το συναίσθημα.
Εκεί, σε μια τέτοια κατάσταση, δεν μπαίνουν –και δεν χωράνε- ταμπέλες, υπολογισμοί, κόμματα και άλλες αηδίες της καθημερινότητας.
Δεν μπορεί και δεν χωράει δηλητήριο. Μόνο τα φίδια θα το έκαναν!
Κι όμως. Ο άνθρωπος, αυτό το αδηφάγο θηρίο, αυτός που μπορεί να γίνει τέρας συντρίβοντας κάθε ηθικό φραγμό –αν υπάρχει πια- είναι ικανός για τα πάντα. Και για το χειρότερο βέβαια. Είναι ποτισμένος με το δηλητήριο του φιδιού, νιώθοντας παραδόξως μια απέραντη ηδονή μπροστά στο κακό! Την ηδονή του κροταλία όταν δαγκώνει.
Το έχουμε δει σε πάμπολλες περιπτώσεις, το είδαμε τώρα και στην περίπτωση της Ντόρας Μπακογιάννη, τη στιγμή που ανακοίνωσε δημόσια το σοβαρότατο πρόβλημα της υγείας της.
Ενώ υπήρξε ένα γιγάντιο κύμα συμπαράστασης από όλους τους πολιτικούς χώρους –αλίμονο- εμφανίστηκαν κάποιες περιπτώσεις χειρότερες και από τη μαύρη χολή!
«Χαίρομαι γι’ αυτό που σου συνέβη!», έγραψε περιχαρής κάποιος, με τον επόμενο να τον ξεπερνάει!
«Εύχομαι να συναντήσεις πολύ γρήγορα τους γονείς σου στον άλλο κόσμο»!
Πώς μπορεί να υπάρχει άνθρωπος που μπροστά σε μια τέτοια είδηση επιχαίρεται και στην ουσία πανηγυρίζει;
Πώς μπορεί να εύχεται τον θάνατο;
Και πόσο σκατόψυχος μπορεί να γίνει κάποιος και να βγει δημόσια να καταραστεί;
Ας το προσεγγίσουμε διαφορετικά μπας και μπορέσουμε να καταλάβουμε το ακατανόητο.
Ας υποθέσουμε λοιπόν –σε ρόλο συνηγόρου του διαβόλου- ότι η Ντόρα Μπακογιάννη ήταν μια κακή πολιτικός. Πολύ κακή. Ότι ήταν η χειρότερη υπουργός στην ιστορία. Η χειρότερη δήμαρχος στην Αθήνα. Άσχετη σε όλα, απαράδεκτη, ένα μαύρο στίγμα της πολιτικής, ανύπαρκτη.
Ακόμα κι αν κάποιος το πιστεύει, πρέπει να είναι ψυχάκιας και σοβαρά ανώμαλος για να εύχεται το θάνατο ενός ανθρώπου.
Πρέπει να έχει δηλητήριο στη γλώσσα και στην ψυχή, ικανό να τον σκοτώσει αν δαγκώσει τη γλώσσα του!
Ακόμα και σε έναν στυγερό δολοφόνο κανείς δεν θα ευχόταν να πεθάνει. Ούτε καν οι γονείς του δολοφονημένου!
Γιατί όμως η κοινωνία γέμισε σκατόψυχους; Γιατί το θλιβερό αυτό φαινόμενο απέκτησε μορφή χιονοστιβάδας; Κι η αλήθεια είναι ότι τα social media πλημμύρισαν από χυδαίες αναρτήσεις, ύβρεις, κατάρες, επιθέσεις.
Όταν βρίζουν κατά συνείδηση νεκρούς μετά από δυστυχήματα, θα λυπηθούν τους αρρώστους;
Ακόμα και οι ψυχίατροι σηκώνουν τα χέρια ψηλά! Η χαρά του φιδιού που λέγαμε, απέκτησαν μορφή χιονοστιβάδας.
Βεβαίως –και αναμφίβολα- δεν είναι όλοι οι άνθρωποι συμπαθείς σε κάποιους.
Άλλο αυτό όμως κι άλλο η τεράστια χαρά (!) μπροστά σε μια τέτοια είδηση. Όποιος κι αν είναι ο άνθρωπος.
Και δεν είναι θέμα αλληλεγγύης ή συμπαράστασης αλλά στοιχειώδους σεβασμού.
Ακόμα και στους χειρότερους πολέμους οι αντίπαλοι σέβονταν τους νεκρούς αλλά και τους αρρώστους ή τους τραυματίες.
Φαίνεται όμως ότι σ’ αυτή την εποχή της θολούρας και του απόλυτου «χύμα», το λίπασμα για την άνθιση της σκατοψυχίας είναι άφθονο.
Ίσως είναι και η ευκολία έκφρασης κρυμμένων πίσω από το πληκτρολόγιο ανθρώπων που βρήκαν βήμα για να καλύψουν την πλήρη ανυπαρξία της, την ψυχική τους αρρώστια μάλλον!
Στην πιο απλή ανάρτηση –στο γάμο ενός ζευγαριού για παράδειγμα- παρατηρείται πλημμύρα χυδαιότητας, χειρότερης κι από εμετό!
Νιώθουν ικανοποίηση –οι άρρωστοι- με το να στολίζουν με βρισιές και κατάρες το ζευγάρι! Γιατί έτσι! Γιατί μπορούν!
Το θέμα δεν είναι ότι μάθαμε να ζούμε με τέτοια φαινόμενα αλλά ότι το ανεχόμαστε.
Ας υπάρξουν μηχανισμοί –και μπορεί να συμβεί- που θα «τσιμπάνε» τον κάθε υβριστή, κρυμμένο πίσω από ένα ψευδώνυμο.
Ίσως τότε –αν και δεν είναι καθόλου σίγουρο- να μαζευτεί κάπως αυτό το θλιβερό φαινόμενο.
Άλλο η ελευθερία λόγου και άλλο η χυδαιότητα.