Η καμπάνια της εταιρείας Beat (πρώην Taxibeat) και του ιδρυτή της, Νίκου Δρανδάκη, με τίτλο “αφήστε το Beat όπως το αγαπήσαμε”, συνεχίζεται δυναμικά με αξιοσημείωτη προώθηση στα κοινωνικά δίκτυα από πολλούς χρήστες. Όμως φαίνεται πως δεν πάει και τόσο καλά.
Σύμφωνα με όσα υποστηρίζει η Beat (και δεν έχουμε λόγο να αμφισβητήσουμε), οι ικανοποιημένοι πελάτες της ανέρχονται σε 1 εκατομμύριο. Θα περίμενε λοιπόν κανείς ότι σε μία τέτοια καμπάνια για τη βιωσιμότητα της αγαπημένης τους εφαρμογής, αν όχι όλοι, τουλάχιστον οι μισοί, ή έστω ένα μεγάλο μέρος αυτών θα συμμετείχε και θα “φώναζε” την υποστήριξή του στο βαλλόμενο Beat. Ωστόσο, μπαίνοντας στη σελίδα του petition της εταιρείας, διαπιστώνουμε πως οι διαδικτυακές υπογραφές που έχουν συγκεντρωθεί μετά βίας ξεπερνούν τις 47.000. Πρόκειται για έναν αριθμό που θα ήταν υψηλός αν μιλούσαμε, παραδείγματος χάριν, για την προσέλευση σε μία συναυλία ή σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, αλλά εν προκειμένω μοιάζει ανεξήγητα χαμηλός. Μόλις το 4,7% των πελατών του (εάν όντως έχει 1.000.000 ικανοποιημένους πελάτες) κάι περίπου 1% του συνολικού πληθυσμού της Αττικής.
change.org
Η UBER
Αξιοσημείωτο είναι ότι σε μία αντίστοιχη καμπάνια που έχει ξεκινήσει το Uber στο Λονδίνο, έχουν συγκεντρωθεί κάτι λιγότερο από 850.000 υπογραφές. Η Uber υποστηρίζει ότι έχει 3,5 εκατομμύρια πελάτες στο Λονδίνο, δηλαδή περίπου 1 στους 4 πελάτες της έχει εκφράσει την υποστήριξή του. Περίπου το 10% του πληθυσμού του Λονδίνου.
Σκεφτείτε τώρα την ελληνική περίπτωση: αν το Beat έχει 1 εκατομμύριο ικανοποιημένους πελάτες, τότε μόλις το 4,7% αυτών μπήκε στον κόπο να βάλει μία απλή υπογραφή (όχι να πληρώσει από την τσέπη του ή να διαδηλώσει στους δρόμους) για να εκφράσει την υποστήριξή του σε αυτό. Μήπως δεν είναι τόσοι πολλοί τελικά οι πραγματικά ικανοποιημένοι πελάτες του; Ή είναι κάτι άλλο που κρύβεται από πίσω;
Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι που έχουν χρησιμοποιήσει το Beat είναι όντως ικανοποιημένοι από τις υπηρεσίες του. Όμως τα συναισθήματά τους απέναντι το συγκεκριμένο εγχείρημα είναι ανάμικτα. Τόσο καιρό δεν γνώριζαν τον Νίκο Δρανδάκη, παρά μόνο την εφαρμογή που είχαν στο κινητό τους. Τόσο καιρό αυτός ο άνθρωπος, ο δημιουργός της εφαρμογής, δεν είχε βγει μπροστά για κανένα θέμα, δεν είχε επιδιώξει καμία προβολή στα ΜΜΕ, και παρέμενε στα “σκοτάδια”. Και τώρα που εμφανίστηκε ξαφνικά στο προσκήνιο για να ζητήσει την υποστήριξή τους, αυτοί απλά δεν τον γνωρίζουν, ή υποψιάζονται ότι για να βγήκε έτσι ξαφνικά, κάτι ύποπτο κρύβεται από πίσω. Ο Νίκος Δρανδάκης πληρώνει, εν μέρει, την απόφασή του να είναι “αόρατος” τόσα χρόνια.
Στο εξωτερικό
Δεν είναι τυχαίο ότι στο εξωτερικό (ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία,Γερμανια κλπ) και ως ένα βαθμό και στην Ελλάδα, οι επιχειρηματίες επιδιώκουν όσο το δυνατόν περισσότερη δημοσιότητα, όχι απαραίτητα για να ικανοποιήσουν κάποια δική τους ματαιοδοξία, αλλά περισσότερο γιατί γνωρίζουν πως η δημοσιότητα είναι καλό πράγμα, και μπορεί να τους χρησιμεύσει με πολλούς τρόπους.
Αμφιβάλλει κανείς ότι αν ο Νίκος Δρανδάκης ήταν περισσότερο γνωστός στο κοινό, θα είχε αποσπάσει πολύ περισσότερες υπογραφές;
Και σίγουρα δε βοηθούν και καθόλου οι αποκαλύψεις σχετικά με τον Νίκο Δρανδάκη και την εταιρεία. Όπως το ότι τα κεντρικά της γραφεία βρίσκονται στην Αγγλία και το ελληνικό της “παρακλάδι” είναι απλώς ένα υποκατάστημα, το ότι ο ίδιος ο Νίκος Δρανδάκης ζει στη Ρουμανία και όχι στην Ελλάδα, καθώς και το ότι κανείς δεν ξέρει τι γίνεται με τα οικονομικά της εταιρείας στη χώρα μας: Πληρώνει φόρους; Και αν ναι, πόσοι είναι αυτοί οι φόροι; Πόσους εργαζόμενους απασχολεί;
Είναι λοιπόν φανερό ότι για να υποστηρίξει κανείς μία εταιρεία, δεν αρκεί να είναι ικανοποιημένος πελάτης της. Πρέπει να υπάρχει και μία επαφή με αυτήν την εταιρεία, να γνωρίζει κάποια πράγματα γι’ αυτήν. Κανείς δεν θα υποστηρίξει μία εταιρεία που λειτουργεί με αδιαφανείς διαδικασίες, ειδικά στην Ελλάδα της κρίσης, η οποία κρίση μέσα στα πολλά δεινά της, τουλάχιστον μας έμαθε να εκτιμάμε τις επιχειρήσεις που είναι ειλικρινείς και ανοιχτές στο κοινό…
Πηγή: mononews.gr