Αγαπητή νοσηλεύτρια της παιδιατρικής πτέρυγας, Σε βλέπω. Κάθεσαι σε αυτόν τον καναπέ όλη την ημέρα και, σε βλέπω. Προσπαθείς τόσο σκληρά να μην γίνεις αδιάκριτη σε εμένα και το παιδί μου.
Βλέπω το πρόσωπό σου να στεναχωριέται όταν σε βλέπει το παιδί και φωνάζει ή κλαίει. Έχεις προσπαθήσει με πολλούς τρόπους να ηρεμήσεις τους φόβους της και να την κερδίσεις.
Σε βλέπω να διστάζεις ξεκολλήσεις τους επιδέσμους μήπως την πονέσεις. Λες «Κανένα πρόβλημα» και «Συγγνώμη» περισσότερες φορές σε μια ημέρα από ό, τι οι περισσότεροι λένε «ευχαριστώ».
Βλέπω όλα αυτά τα βραχιόλια από καουτσούκ στα χέρια σου και τυλιγμένα γύρω από το στηθοσκόπιο σου, ένα από κάθε παιδί που έχεις φροντίσει και αγαπήσει.
Σε βλέπω να κουβαλάς φάρμακα και προμήθειες στο δωμάτιο ενός παιδιού, ενώ το τηλέφωνό σου χτυπάει στην τσέπη σου…
Σε βλέπω να βάζεις γάντια και μάσκα προσπαθώντας να μην κάνεις θόρυβο, τη νύχτα.
Σε βλέπω να διαχωρίζεις σωρούς από χάντρες ώστε να δώσεις αυτή που πρέπει στον ασθενή σου για να την προσθέσει στο ολοένα αυξανόμενο κολιέ του (μια χάντρα για κάθε ορόσημο – μα πώς το σκέφτηκες;).
Σε βλέπω να χαϊδεύεις το μικρό φαλακρό κεφάλι και να σφίγγεις τα καλύμματα γύρω της σφιχτά.
Σε βλέπω να κρατάς τη μαμά που κλαίει και κοντεύει να σωριαστεί από τα άσχημα νέα.
Σε βλέπω να προσπαθείς να γράψεις στον υπολογιστή σου ενώ κρατάς το μωρό που η μητέρα του δεν μπορεί να είναι στο νοσοκομείο μαζί της.
Βάζεις στην άκρη όσα συμβαίνουν στη ζωή σου για 12 ώρες για να φροντίσεις τα παιδιά. Παιδιά άρρωστα, σχεδόν ετοιμοθάνατα. Μπορείς να μπεις σε κάθε δωμάτιο με ένα χαμόγελο, ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει εκεί μέσα.
Βλέπεις το όνομα της κόρης μου στο πρόγραμμα και έρχεσαι να μας ελέγξεις ακόμα και όταν δεν είναι δική σου ασθενής εκείνη την ημέρα.
Καλείς τον γιατρό, την τράπεζα αίματος και το φαρμακείο όσες φορές είναι απαραίτητο για να πάρεις στο παιδί μου αυτό που χρειάζεται εγκαίρως.
Με ελέγχεις όσο συχνά ελέγχεις και εκείνη.
Κάθεσαι και με ακούς να σου λέω τους προβληματισμούς μου για 10 λεπτά, ακόμα κι αν το τηλέφωνό σου χτυπάει ασταμάτητα και όλα όσα έχεις να κάνεις είναι μια τεράστια λίστα.
Σε βλέπω να χρησιμοποιείς το τηλέφωνό σου ως στήριγμα για να ζωγραφίσεις τον τέλειο χαρακτήρα κινούμενων σχεδίων στο παράθυρο ενός παιδιού.
Σε βλέπω να φωνάζεις τόσο ενθουσιασμένα για το παιδί που κατάφερε να περπατήσει!
Σε βλέπω με αυτό το νεροπίστολο να κρύβεσαι από το παιδί στη γωνία, μόνο και μόνο για να παίξετε για λίγα λεπτά.
Σε βλέπω που κρατάς μικροσκοπικά χέρια, αλλάζεις βρώμικα σεντόνια, εξηγείς στους γονείς ιατρικές ορολογίες και σκουπίζεις τα μάτια σου όταν βγαίνεις από ένα ιδιαίτερα σκληρό δωμάτιο.
Σε βλέπω που βάζεις γάντια, μάσκα και ένα προστατευτικό κάλυμμα, κάνεις μια παύση και μετά κρεμάς τη σακούλα με τη χημειοθεραπεία στο παιδί μου.
Σε βλέπω. Όλοι σε βλέπουμε. Καμιά ποσότητα καλαθιών με κρασιά ή καρτών ή σνακ δεν μπορεί να εκφράσει πλήρως την αξία σου.
Είσαι πολύ σημαντική για εμάς. Τα παιδιά μας δεν θα είχαν αυτό που χρειάζονται χωρίς εσένα. Οι μητέρες σαν κι εμένα δεν θα αισθάνονταν υγιείς χωρίς εσένα.
Σώζεις τα μωρά μας και δεν θα μπορούσαμε να το κάνουμε χωρίς εσένα.
Με Αγάπη,
Μια μαμά που βλέπει ό, τι κάνεις και σε αγαπάει πολύ.