Ο 20χρονος Guo Shijun, από την Κίνα, είναι ένας άνθρωπος που έχει αντιμετωπίσει απίστευτες δυσκολίες στη ζωή του.
Όταν ήταν ακόμη μικρό παιδί η μητέρα του έμεινε νοητικά ανάπηρη έπειτα από μια μακρά και δύσκολη μάχη με τη μηνιγγίτιδα. Σαν να μην έφτανε αυτό, λίγα χρόνια μετά ο πατέρας του Guo έμεινε παράλυτος όταν έπεσε από μια γέφυρα ύψους 15 μέτρων στην οποία εργάζονταν.
Από τότε ο Guo πέρασε τον περισσότερο χρόνο του φροντίζοντας τους δυο ανήμπορους γονείς του. Αν και δεν του περίσσεψε ποτέ αρκετός χρόνος για να μελετήσει, με την θέληση και την επιμονή του κατάφερε να περάσει σε ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια της πατρίδας του.
Όταν το έμαθε, η πρώτη του σκέψη ήταν να τα παρατήσει. Είχε ταξινομήσει τις προτεραιότητες του και αυτό που είχε τοποθετήσει ψηλότερα από όλα τα άλλα, ήταν οι αγαπημένοι του γονείς.
Αν έφευγε για να σπουδάσει θα άφηνε τους ανήμπορους γονείς του, μόνους στο σπίτι. Δεν υπήρχε κανείς που θα μπορούσε να του εμπιστευτεί την φροντίδα τους και ειδικά την φροντίδα του πατέρα του που ήταν παράλυτος και δεν μπορούσε μόνος του να μετακινηθεί.
Μετά από αρκετή σκέψη όμως βρήκε τη λύση.
Αντί να σταματήσει τις σπουδές του ή να αφήσει πίσω του, τους δυο άρρωστους γονείς του, πήγε στο πανεπιστήμιο αλλά πήρε μαζί του και τον πατέρα του.
Βρήκε ένα μικρό δωμάτιο κοντά στο πανεπιστήμιο του, το ενοικίασε, τοποθέτησε σε ένα ειδικό κρεβάτι τον παράλυτο πατέρα του και στα διαλείμματα ανάμεσα στα μαθήματα, την ώρα του φαγητού αλλά και τις ώρες που μελετάει, ο Guo δεν βρίσκεται με τους συμφοιτητές του αλλά τρέχει να φροντίσει τον πατέρα του.
Όσο για την μητέρα του, αυτή ανέλαβαν να την φροντίζουν πίσω στο χωριό του οι ηλικιωμένοι παππούδες του.
Στην αρχή ο Guo πλήρωνε τα δίδακτρα του, περίπου 3.400 δολάρια, χάρη στη βοήθεια των παππούδων του και των φίλων του. Με την σκληρή δουλειά όμως κατάφερε να κερδίσει υποτροφία και να σταματήσει έτσι να επιβαρύνει τους άλλους για τις σπουδές του.
Ο 20χρονος σήμερα Guo έχει καταλάβει ότι η ζωή δεν είναι εύκολη. Αλλά ακόμα κι αν αγωνίζεται τόσο, ακόμη και αν έχει αντιμετωπίσει από πολύ μικρός τόσο μεγάλες δυσκολίες, ο ίδιος εξακολουθεί να έχει ελπίδα:
«Πιστεύω ότι μόλις τελειώσω τις σπουδές μου τα πράγματα θα γίνουν πολύ καλύτερα»