Ανέβηκα ακριβώς πριν 5 χρόνια με μια όρεξη πρωτοετή που δεν συγκρινόταν με κανενός άλλου. Δεν είχα πάει ποτέ ξανά στο παρελθόν άλλα όλοι έλεγαν ότι αρκούν μονάχα λίγοι μήνες για να μη μπορείς να ξεκολλήσεις από αυτήν την πόλη…και εγώ την πάτησα μαζί της, και δεν ξεκόλλησα και νομίζω πως δε θα τα καταφέρω ποτέ!
Tελικά είχαν δίκαιο…
Γιατί όπως και να το κάνουμε, εδώ φυσάει άλλος αέρας. Μη! Μη με ρωτάς τι ακριβώς εννοώ. Δεν μπορώ να στο εξηγήσω με λόγια. Μόνο με εικόνες, συναισθήματα, φίλους και έρωτες. Ανθρώπους που σε άλλαξαν, τους άλλαξες, τους έμαθες και σε έμαθαν. Με κάποιους μάλωσες, άλλους δε θες να τους ξαναδείς ποτέ και με μερικούς θα γίνετε κουμπάροι. Όλοι όμως έπαιξαν το πιο καθοριστικό ρόλο στη φοιτητική σου ζωή.
Θεσσαλονίκη είναι εκείνες οι ζεστές σοκολάτες στο στενάκι της Ζεύξιδος, τα κρασιά και οι χοροί σε κάτι κουτούκια πίσω από την Καμάρα. Είναι εκείνα τα κοκτέιλ στα Δικαστήρια και οι ατέλειωτες συζητήσεις στην ταράτσα του φίλου Γιώργου με μπουφάν σκουφιά και τσιγάρα. Ναι, όσο κρύο και αν έχει στη Θεσσαλονίκη, δεν έχεις κανένα απολύτως πρόβλημα. Το χρειάζεσαι, το έχεις ανάγκη… σου κάνει καλό.
Θεσσαλονίκη είναι η πόλη, οι άνθρωποι και οι ώρες που περνάς μαζί τους. Η κυρία από τον απέναντι φούρνο στη γειτονιά που σου κρατάει κάθε πρωί ζεστή τυρόπιτα. Ο κυρ-Παντελής, στο περίπτερο που όλο νόημα σου έλεγε «Πέρνα καλά» όταν αγόραζες προφυλακτικά. Ο μαλάκας ταρίφας – ναι και αυτός Θεσσαλονίκη είναι- που σου χρεώνει διπλή διαδρομή μέσα στο κέντρο. Το ξέρεις ότι σε κλέβει, αλλά τον αφήνεις να κάνει το κομμάτι του.
Θεσσαλονίκη είναι οι φορές που ήμασταν χωμένοι πίσω από τα βιβλία στη κεντρική βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου, μπας και βγάλουμε άκρη με το παλούκι μάθημα και μετά κατευθείαν σε φοιτητικό πάρτυ στο δεύτερο, στις εστίες. Εκεί που δε θα σου πει κανείς να χαμηλώσεις τη μουσική. Εκεί που το αλκοόλ ρέει άφθονο, οι αναστολές πέφτουν και πράγματα που δεν πίστευες ποτέ ότι θα πεις, τα ξεστομίζεις με μια ανάσα.
Η Θεσσαλονίκη είναι όλοι εκείνοι οι εμετοί που έριχνες στη λεκάνη του σπιτιού σου, μετά από κραιπάλες. Είναι οι φίλοι που γελούσαν μαζί σου αλλά σου κρατούσαν το κούτελο για να μην χτυπήσεις στο πλακάκι. Είναι η πρώτη χυλόπιτα που έφαγες και μετά τη χώνεψες με μια μπουγάτσα τυρί-κρέμα στην Τσιμισκή. Θεσσαλονίκη γκαρντάσι μου, είναι το φούτερ που φόρεσες για μια μικρή βόλτα στην παραλία… βόλτα που ξεκίνησε από την Αριστοτέλους και έφτασε μέχρι το Ποσειδώνιο.
Θεσσαλονίκη είναι τα πλακόστρωτα στα Λαδάδικα, το στρίμωγμα στο Μπιτ Μπαζάρ, που ξαφνικά πίνεις από ποτήρι αγνώστου –γιατί οι διπλανοί κόλλησαν πάνω σου και εσύ πάνω σε άλλους-. Αλλά δε σε ενδιαφέρει και πολύ.
Θεσσαλονίκη είναι το μετρό, που ήλπιζες ότι θα το προλάβεις στο πρώτο έτος και πλέον στο πέμπτο δε σε νοιάζει και να μη γίνει ποτέ. Είναι το σουβλάκι που μαθαίνεις να μην το λες καλαμάκι. Το τυρί που το λες κασέρι, το λάστιχο που το φωνάζεις «φούιτ» και το»Σου» που έγινε «σε»
Μετά από 5 χρόνια, νομίζω πως, οτιδήποτε σκέφτομαι, οτιδήποτε νιώθω και λέω, είναι Θεσσαλονίκη. Δεν ελέγχεται πλέον αλλά δε με νοιάζει κι’ όλας. Φεύγω από τη Θεσσαλονίκη με βροχή και αυτό είμαι σίγουρος ότι δεν είναι τυχαίο. Εξάλλου, τίποτα δε γίνεται τυχαία σ’ αυτήν εδώ την πόλη…