Δύο αναρτήσεις της σελίδας Δημήτρης Λιαντίνης στο Facebook, την οποία διατηρεί η οικογένειά του, εμπνέουν και ανατριχιάζουν.
Είμαστε απλοί και καθαροί – όπως απλός είναι κι ο κόσμος. Τι ζητάμε; Μια γυναίκα τώρα -μεγαλώσαμε πια- απλή σαν κι εμάς, ένα σπιτάκι για μην κρυώνουμε το χειμώνα, σαν τα πουλιά στο δρυμό, μια ταπεινή εργασία, για να ταΐζουμε ψωμάκι και Θασίτικη ελιά τα παιδάκια που αύριο θα μας δώσει η θεία χάρη της ζωής. Και κάτι ακόμα, που δεν τόλεγα πολυτέλεια: να μπορούμε μια φορά τον χειμώνα να βλέπουμε τα χιονισμένα βουνά και μια φορά το θέρος να γνεφοχαιρετούμε το πρόσωπο της αρμυρής θάλασσας. Αυτό είναι μια ολόκληρη ζωή, τόσο πλούσια, που καταντάει παραμύθι.»
Απόσπασμα επιστολής του Λιαντίνη σε κάποιο φίλο του, το 1971 από το Μόναχο όπου σπούδαζε.
(Πηγή κειμένου-φωτο: «Έζησα έρημος και ισχυρός», Δημήτρης Αλικάκος εκδ. Ελευθερουδάκη. Τόπος φωτογραφίας: Γύθειο Λακωνίας, περιοχή Μαυροβούνι, 1970)
Πριν 19 χρόνια. Μια από τις τελευταίες σημαντικές στιγμές της ζωής του. Το γράμμα του αποχαιρετισμού.
«Η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενεές που έρχουνται. Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους. Ένα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη του. Η λύπη μου γι’ αυτό το έγκλημα με σκοτώνει.
Έζησα έρημος και ισχυρός.
Λιαντίνης.—»Δημοσιεύτηκε από Δημήτρης Λιαντίνης / Dimitris Liantinis στις Τρίτη, 30 Μαΐου 2017
Πριν 19 χρόνια. Μια από τις τελευταίες σημαντικές στιγμές της ζωής του. Το γράμμα του αποχαιρετισμού.
«Η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενεές που έρχουνται. Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους. Ένα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη του. Η λύπη μου γι’ αυτό το έγκλημα με σκοτώνει.
Έζησα έρημος και ισχυρός.
Λιαντίνης.—»