Αποκοιμήθηκα μόλις μισή ώρα μπροστά στην τηλεόραση, παρακολουθώντας τη φρίκη, που περνά τόσες χιλιάδες κόσμος στην Αττική, δυτική και ανατολική, Κινέτα, Μάτι, Νέο Βουτζά, Ραφήνα.
Γράφει η Εύη Φραγκάκη
Η επίσημη ανακοίνωση εως τις 2 μετά τα μεσάνυχτα έκανε λόγο για δύο νεκρούς, και πολλούς τραυματίες/εγκαυματίες, ορισμένους σε κρίσιμη κατάσταση, διασωληνωμένους σε Μονάδες Εντατικής Θεραπείας.
Ο Αλέξης, ο Γιώργος και ο Κώστας, συνάδελφοι απο τη θέση του ρεπόρτερ σε τηλεοπτικά κανάλια, με ρημαγμένη φωνή και ψυχολογία, γίνονταν, όμως, με όση ψυχραιμία τους είχε απομείνει, μάρτυρες άλλης εικόνας, άλλου αριθμού απανθρακωμένων πτωμάτων δίπλα τους. Περπατούσαν μαζί με τους ανθρωπους των τηλεοπτικών συνεργείων με τις κάμερες επ’ώμου στα σκοτεινά δρομάκια στο Μάτι, στο Ζούμπερι, στον Νέο Βουτζά, ή όπου πέρασαν οι πύρινες γλώσσες και έβρισκαν καμμένη γη στην κυριολεξία, έβρισκαν όμως και καμμένες σωρούς ανθρώπων, που ειχαν προσπαθήσει να σωθούν εκείνοι και να σώσουν και τους δικούς τους ανθρώπους. «Μας ζητούν οι κατοικοι, πνιγμένοι στον καπνό, να ανοίξουμε το πολυ έντονο φως της κάμερας, για να τους βοηθήσουμε να κοιτάξουν στα κουφάρια των ΙΧ, που έχουν γίνει στάχτη κι αυτα, αν βρίσκονταν μέσα ανθρώπινες φιγούρες, σίγουρα νεκροί, αν είχαν εγκλωβιστεί μέσα οι φίλοι τους, οι γείτονες τους, οι οικογένειες τους.»
Και ναι, σε κάποια απο τα αμέτρητα αυτοκίνητα, που ηταν σταθμευμένα, υπήρχαν ανθρώπινες φιγούρες: δύο απανθρακωμένων μικρών παιδιών, ενός ανθρώπου, που χώθηκε κάτω απο ΙΧ, με την ελπίδα οτι δε θα τον αγγίξουν οι φλόγες, που τον είχαν περικυκλώσει, ενός οδηγού μοτοσυκλέτας με τον συνοδηγό του, που έμειναν και κάηκαν ζωντανοί πάνω στο δίκυκλο, με την απόγνωση αποτυπωμένη ακόμα και στα απανθρακωμένα σώματά τους να φύγουν γρήγορα απο το σημείο… Αλλά όλοι τους δεν πρόλαβαν. Οι γονείς των δυο παιδιών δεν τα κατάφεραν να τα σώσουν απο τον χειρότερο θάνατο να καούν ζωντανά στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου τους, ούτε οι άλλοι άνθρωποι σώθηκαν, που έκαναν διακοπές στα εξοχικά τους σε κατοικημένες περιοχές και οχι όλοι σε αυθαίρετα – διάβασα οτι ανακούφισε κάποιους σκατόψυχους, που καίγονταν πολλά από αυτα, «για να καθαρίσει επιτέλους το σκηνικό», όπως έγραφαν σε Twitter και αλλα social media.
Κάηκαν ζωντανοί, τόσοι άνθρωποι κάηκαν ζωντανοί…
Μισή ώρα μετά, που άνοιξα τα ματια μου, ο τίτλος στο έκτακτο δελτίο είχε αλλάξει: «τουλάχιστον 20 οι νεκροί». Τόσοι άνθρωποι σε ένα απόγευμα έγιναν ένα με τις φλόγες και οι φλόγες τους νίκησαν, τους κυρίευσαν, τους έκαναν στάχτη, το καταλαβαίνετε;
Δεν ξερω αν με νοιάζει πολύ αυτή την ωρα, μέσα στο ξημέρωμα που γράφω αυτες τις σκεψεις, να αποδώσω το ασύλληπτο αυτο κακό •στους εμπρηστές, «που θέλουν να τα κάνουν οικόπεδα» •στους ασυνείδητους, που πετούν τα αναμμένα τσιγάρα τους •στον Στρατηγό Άνεμο •στο «ματωμένο φεγγάρι και τη χειρότερη έκλειψη σελήνης, για την οποία άκουγα τυχαία χθες το πρωί οτι θα φέρει γερούς κραδασμούς σε όλα ή •στην άνωθεν προσπάθεια αποσταθεροποίησης της κοινής γνώμης…
Ούτε μπορώ να συλλάβω με τον νου μου, οτι έστω και ένας ένοχος αυτής της λαίλαπας θανάτου, είχε αντιληφθεί πόσοι άνθρωποι θα βίωναν τη χειρότερη τιμωρία στις τελευταίες τους προσπάθειες για μια αναπνοή και θα έβλεπαν και θα ένιωθαν τις σάρκες τους να καίγονται μέχρι να αργοσβήσει και η καρδιά τους.
Ξέρετε τελικά τι με νοιάζει; Οτι συνεχίζουμε, όσοι ζούμε, να αγνοούμε πόσο τυχαία ζούμε… Και πόσο τυχαία δεν ήμασταν στο εξοχικό ενός οικογενειακού μας φίλου για μπάνιο την Δευτέρα με τα παιδιά μας… Και πόσο τυχαία το σπίτι μας το απόγευμα της 23ης Ιουλιου του 2018, δεν βρισκόταν κάπου στην Κινέτα ή στο Μάτι. Πόσο τυχαία δεν συμπεριλαμβανόμαστε στους εκατοντάδες ανθρώπους, που έπεσαν στη θάλασσα απο παραλίες του Νομού Αττικής, της πρωτευουσας του κρατους, οχι καποιου ξεχασμένου τόπου στο πουθενά, για να μην καούν.
Πόσο τυχαία δε χρειάστηκε να μας περισυλλέξουν τα σκάφη του λιμενικού. Χωρίς να είμαστε λαθρομετανάστες της Συρίας. Χωρίς να περιμένουμε ανθρωπιστική βοήθεια απο Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις της Ευρώπης. Χωρίς να ζητάμε άσυλο απο ξένη χώρα, επειδη η δική μας χώρα βρισκεται σε εμπόλεμη ζώνη.
Οι μεχρι στιγμής 26 νεκροί, που οι ακόμα νεότερες πληροφοριες κανουν λογο ακομα και για 54 νεκρους, ήταν χθες το πρωί όλοι τους καλά. Και μετά βίωσαν την χείριστη μορφή αργού θανάτου.
Κάποιοι Γάλλοι έπεσαν έντρομοι στη θάλασσα, γιατί καιγόταν το ξενοδοχείο στο Μάτι Αττικής, που έκαναν τις διακοπές τους, και έζησαν την ωρα της φωτιάς και μια μεγάλη έκρηξη. Δυο Δανοί γονείς με τα τρία παιδιά τους σώθηκαν και αυτοί τυχαία απο το SpeedRunner, που κατέπλεε στη Ραφήνα απο τις Κυκλάδες στην καρδιά της πλέον τουριστικής περιόδου για την Ελλάδα. Και μια 14χρονη έπεσε στη θάλασσα για να σωθεί, εκεινη, όμως, ειναι πλέον νεκρή. Οπως νεκροί ειναι και οι 30 ανθρωποι, που ετρωγαν σε ενα παραλιακο ταβερνακι και ετρεξαν στο διπλανο χωραφι να σωθουν. Και κάηκαν, και πνίγηκαν απο τους καπνούς…
Αν τους ρωτούσες τους 54 αυτούς ανθρώπους, λίγες ώρες πριν ή το βράδυ της Κυριακής, μάλλον θα σου έλεγαν οτι ανυπομονούν να περάσουν όλη την Δευτέρα τους στη θάλασσα, μιας και οι μετεωρολόγοι κάνουν λόγο για καύσωνα και για αφρικανική σκόνη. Είμαι βέβαιη πως κανένας απο τους τουλάχιστον 54 απανθρακωμένους και όσους άλλους φωνάζουν ακόμα μέσα απο τη θάλασσα – και ακούν τις φωνές τους οι ναυτικοί απο τα πλοία, αλλά δεν μπορούν να τους εντοπίσουν μέσα στο σκοτάδι – μπορούσαν να σκεφτούν οτι θα ζούσαν την ανείπωτη αυτή τραγωδία ή δε θα προλάβαιναν να ξημερώσουν και την Τρίτη 24 Ιουλίου στη ζωή.
Ξέρετε τι με νοιάζει; Οτι, αν και ζούμε τόσο τυχαία τελικά, δεν έχουμε τη δύναμη να καταλάβουμε πόσο ύψιστη αξία έχει αυτό. Αυτό και μόνο. Πόση τύχη είναι να έχουμε ασφαλή και ζωντανά τα παιδιά μας δίπλα μας, να μιλάμε με τους φίλους μας στο τηλέφωνο και να διηγούμαστε πιθανά προβλήματα, που μας προκύπτουν ή αυτά, που ίσως εμείς προκαλούμε στην καθημερινότητά μας. Πόσο τυχεροί είμαστε, που ερωτευόμαστε, που πάμε σήμερα στο γραφείο μας, που συνεχίζουμε να έχουμε το επαγγελματικό stress, που μαλώνουμε με τον/την σύντροφό μας, που δίνουν πανελλαδικές τα παιδιά μας και ίσως να μην έγραψαν και τόσο καλά, αλλά εκείνα απτόητα έφυγαν για διακοπές με το συνομήλικο 18χρονο ζευγαράκι τους, που δεν βρίσκουμε κατανόηση απο τον/την πρώην μας στο πρόγραμμα των παιδιών, που δεν έχουμε παραδόσει καποια e-mails τη συγκεκριμένη ημερομηνία που έπρεπε, που ο συνεργάτης μας είναι στον κόσμο του και δεν την παλεύουμε άλλο μαζί του, που οι γονείς ζαλίζουν τα παιδιά σε κάθε ηλικία, που συνεχίζουμε να κουβαλάμε τα συμπλέγματά μας, τα οποια και καθορίζουν τις κακές επιλογές μας. Πόσο αληθινά τυχεροί είμαστε, τελικά, εμείς…
Δεν ισχυρίζομαι, ούτε και αναμένω να αγγίξουμε τα όρια της διαφώτισης, της σοφίας και της στωικότητας των καταστάσεων, που ζούμε καθημερινά. Δεν εχω την προσμονή να ερθουμε σε επαφη με τον ανώτερο εαυτό μας. Δεν μπορούμε, δεν είμαστε προγραμματισμένοι να θέλουμε, δεν γνωρίζουν οι περισσότεροι πώς θα το καταφέρουν αυτό, δεν θέλουν να το μάθουν ίσως. Ούτε εγω που το γράφω, προφανώς, δεν το καταφέρνω στον βαθμό, που θα επιθυμούσα τελικά. Αλλά ενα πράγμα θέλω να το φωνάξω, να το ακούσω κι εγώ, να το ακούσουμε όλοι: να αισθανόμαστε ως πολύτιμη την κάθε στιγμή, που ζούμε, και να είμαστε ευγνώμονες, παιδιά. Να είμαστε ευγνώμονες για όσα υπάρχουν στη ζωή μας, για όλα τα θαύματα, μικρά ή σημαντικότερα, που καθημερινά συμβαίνουν και για εκείνα, που περιμένουμε να συμβούν.
Να είμαστε ευγνώμονες για αυτά που είμαστε, που έχουμε και που κάνουμε.
Δεν ξερουμε ποτέ και κανείς μας τι μας γράφει και πόσο χρόνο έχουμε.
Και οι 54 άνθρωποι, που έφυγαν σε ένα απόγευμα, και εκείνοι δουλειές, οικογένειες και όνειρα έκαναν…
Πηγή: thecaller.gr