Ο 23χρονος καλλιτέχνης διαγνωσμένος από τα 6 του χρόνια με σύνδρομο Άσπεργκερ, πάλεψε με τα σκοτάδια του να βρει τον εαυτό του και τη σεξουαλική του ταυτότητα
Πριν από δύο μήνες, ο Σέλντον Ράιλι πέτυχε ένα από τα μεγαλύτερα όνειρα της ζωής του. Να κάνει ένα ταξίδι στην Ιταλία, όχι για αναψυχή, αλλά για να εκπροσωπήσει την Αυστραλία στον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision.
Εν μέσω επευφημιών στο συνεδριακό και εκθεσιακό κέντρο Gold Coast, ο Ράιλι, ένας ταλαντούχος 23χρονος Φιλιππινέζος-Αυστραλός ερμηνευτής, γνωστός για τις συμμετοχές του σε ριάλιτι όπως το «The Voice», το «America’s Got Talent» αλλά και το «Australia Decides» όπου κέρδισε την πρώτη θέση, εντυπωσίασε με τη δυναμική του μπαλάντα «Not The Same».
Ο χαρισματικός καλλιτέχνης συνειδητοποίησε πολύ γρήγορα ότι με τη δραματική και σκοτεινή σκηνοθεσία που είχε δημιουργήσει για το «Not The Same», θα μπορούσε να αφήσει το στίγμα του στη φετινή Eurovision στο Τορίνο.
Ο Ράιλι με αυτοπεποίθηση ανέβηκε στη σκηνή του Pala Olimpico και έδωσε τον καλύτερό του εαυτό στον β΄ημιτελικό, για να προκριθεί στον μεγάλο τελικό της παγκόσμιας μουσικής υπερπαραγωγής, που παρακολουθούν περί τα 200 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, κάθε χρόνο.
Η εμφάνιση του Sheldon Riley στον ημιτελικό
Ποιος είναι όμως ο Σέλντον Ράιλι και γιατί έγραψε αυτό το τραγούδι
Ο Σέλντον Ράιλι έγραψε τους στίχους του τραγουδιού του στα τέλη του 2015, θέλοντας μέσα από αυτό να εκφραστεί. Ήθελε να μιλήσει για τις εμπειρίες του όσο μεγάλωνε. Σε ηλικία 6 ετών διαγνώστηκε με σύνδρομο Άσπεργκερ. Η παιδική του ηλικία υπήρξε ταραχώδης και ασταθής καθώς «μετακόμιζε από σπίτι σε σπίτι, χωρίς να γνωρίζει τη σεξουαλικότητά του και μεγαλώνοντας ανάμεσα σε μια βαθιά θρησκευόμενη οικογένεια».
Μιλώντας για το κομμάτι που θα τραγουδήσει ξανά στη σκηνή του μεγάλου τελικού, ο Ράιλι ανέφερε τα εξής:
«Το “Not The Same” είναι η ιστορία που ποτέ δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να πω. Γράφτηκε από τις αναμνήσεις ενός παιδιού που σε ηλικία 6 ετών, διαγνώστηκε με σύνδρομο Άσπεργκερ. Μετακόμιζα από σπίτι σε σπίτι, χωρίς να γνωρίζω τη σεξουαλικότητά μου, ανάμεσα σε μια βαθιά θρησκευόμενη οικογένεια. Δεν μπορούσα να συναναστραφώ με άλλους ανθρώπους. Στην πραγματικότητα έγραψα αυτό το τραγούδι γύρω στα τέλη του 2015. Είχα στείλει στον εαυτό μου τους στίχους στο παλιό μου λογαριασμό στο Facebook. Ωστόσο, τότε ήταν περισσότερο ένα ποίημα, που αναλογιζόμουν το πόσο μακριά είχα φτάσει, αφού πια ένιωθα ελεύθερος να λέω τη γνώμη μου όλο και περισσότερο κάθε μέρα.
Πάντα συνδεόμουν με τους πιο σκοτεινούς ήρωες της Disney, με χαρακτήρες που θεωρούνταν διαφορετικοί, κακοί, παρεξηγημένοι και δεν τους δόθηκε η ευκαιρία να εξηγήσουν μέρη του εαυτού τους, που τελικά δεν μπορούσαν να αλλάξουν.
Maleficent, Cruella DeVille, Ursula ήταν μερικοί από τους χαρακτήρες με τους οποίους είχα ταυτιστεί. Μάλλον όλα αυτά εξηγούν και τη σκοτεινή μου αισθητική… Ανεξάρτητα από φύλο, σεξουαλικότητα, φυλή, οικονομική θέση, τραύμα, χρώμα, ηλικία, σχήμα ή μέγεθος. Δεν είσαι ο ίδιος, αλλά δεν είσαι μόνος».
Στη συνέχεια εξήγησε γιατί το τραγούδι του δεν είναι λυπητερό:
«Έμαθα πολλά από το Australia Decides, συνειδητοποίησα ότι το τραγούδι μου δεν είναι ένα λυπητερό τραγούδι, δεν είναι ένα αρνητικό τραγούδι και δεν πρέπει να είναι ένα τραγούδι που είναι πολύ βαρύ και συναισθηματικά καθοδηγούμενο με αρνητική έννοια. Το τραγούδι έχει πολύ φως, έχει πολλή ελπίδα. Νομίζω ότι λάμπει πολύ φωτεινά για πολλούς ανθρώπους που δεν έχουν φωνή και έπρεπε να το παρουσιάσω αυτό στη σκηνή και όλο αυτό το σκοτεινό πράγμα, δεν είναι η σωστή σκηνοθεσία για το τραγούδι».
Ένα τραγούδι με πολύ φως και ελπίδα
Σε συνεντεύξεις που έδωσε για το πώς κατάφερε να πάει στη Eurovision και λίγο πριν πετάξει για Τορίνο, o Ράιλι είπε: «Δεν θα πω τίποτα κακό για το Australia Decides, γιατί κέρδισα. Θα μπορούσα να ήμουν πιο ευτυχισμένος, αλλά λόγω του COVID υπήρξαν πολλές αναποδιές, υπήρχαν πολλές πρόβες που δεν μπορούσαμε να κάνουμε και … απλά από πλευράς COVID, σήμαινε ότι υπήρχε μόνο τόσος δημιουργικός χρόνος που θα μπορούσα να έχω».
Αντιμετωπίζοντας τη… ζούγκλα της Eurovision
Ο Ράιλι αποκαλεί τη Eurovision «ζούγκλα». Όπως υποστηρίζει: «Η εποχή της Eurovision διαρκεί μήνες. Η Ιταλία επιλέγει τον νικητή της μετά από ένα τεράστιο μουσικό φεστιβάλ, το Σαν Ρέμο. Πολλά από τα τραγούδια βελτιώνονται στη συνέχεια μεταξύ της νίκης και του ίδιου του διαγωνισμού – μερικές φορές για να βελτιωθεί η ενορχήστρωση, άλλες φορές για να μειωθεί η διάρκεια του τραγουδιού στα τρία λεπτά. Αν δεν φτάσουν σε αυτό το χρονικό όριο ή και κάτω από αυτό, δεν μπορεί το τραγούδι να πάει στη Eurovision».
Μιλώντας για όλα όσα αντιμετώπισε για να φτάσει στον τελικό, δήλωσε: «Τελικά, δεν ξέρεις πόσο μεγάλη είναι η Eurovision μέχρι να πας στην Ευρώπη και να δεις πόσο πολλοί οι άνθρωποι έχουν εμμονή με το όλο θέμα. Έτσι ήταν ωραίο να αποκτήσουμε μια εμπειρία και ένα είδος γευσιγνωσίας για το τι έρχεται».