Και ο Μιχάλης Πατσατζής, ο πιτσιρικάς μέσα στο χάρτινο καραβάκι που διέσχισε όλο το στάδιο στην Έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων μεγάλωσε πολύ και πλέον έχει γίνει πλέον ένας όμορφος νεαρός άνδρας.
Ο ίδιος είχε μιλήσει πριν 2 χρόνια στο Down Town Κύπρου για την συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας και το τι κάνει σήμερα.
Έχουν περάσει 12 χρόνια από τους Ολυμπιακούς της Αθήνας και την τελετή έναρξης στην οποία συμμετείχες. Τι θυμάσαι πιο έντονα από τότε;
«Από την τελετή έναρξης, θυμάμαι τα πάντα ακόμα και σήμερα, παρόλο που έχουν περάσει όλα αυτά τα χρόνια. Εκτός από τη δική μου συμμετοχή, θυμάμαι έντονα τον τυμπανιστή και τον Κένταυρο που με είχαν συγκλονίσει με την παρουσία τους, γιατί ήταν εκπληκτικές μορφές. Φυσικά, δεν μπορώ να ξεχάσω το χρυσό μετάλλιο του Ηλία Ηλιάδη που μας είχε κάνει όλους περήφανους. Πιο πολύ από όλα, όμως, την τελετή λήξης. Ιδιαίτερα τη στιγμή όπου η μικρή Φωτεινή, κοίταξε με τα εκφραστικά της μάτια το βωμό στο Ολυμπιακό στάδιο και φύσηξε τη φλόγα, γράφοντας τον επίλογο των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας».
Η πιο έντονη ανάμνηση που κρατάς από την τελετή έναρξης, ποια είναι;
«Όταν μπήκα στο στάδιο, αντικρίζοντας τα εκατομμύρια φλας των θεατών να φωτίζουν ολόκληρο το γήπεδο. Αντιλαμβάνεσαι πώς μπορεί να φαίνεται κάτι τέτοιο στα μάτια ενός παιδιού, σε μια τόσο νεαρή ηλικία όπως ήμουν εγώ. Ήταν μια απίστευτη στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ!»
Τι ηλικία είχες;
«Ήμουν δέκα ετών».
Ήταν πράγματι τόσο συγκλονιστική εμπειρία από κοντά όσο φαινόταν και στον κόσμο που το παρακολουθούσε απ’ έξω;
«Ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία που θα θυμάμαι για όλη τη ζωή μου και θα μπορώ να τη διηγούμαι και στα παιδιά μου. Το αίσθημα της περηφάνιας, αλλά και το ότι βοήθησα κι εγώ σ’ όλη αυτή την διοργάνωση για την Ελλάδα, ήταν τεράστιο».
Η επόμενη μέρα, πώς ήταν για σένα;
«Επέστρεψα στην πραγματικότητα, στο σχολείο, τον αθλητισμό και στην κανονική ροή της καθημερινότητάς μου. Ποτέ δεν χρησιμοποίησα την εμπειρία της συμμετοχής μου σε αυτό το μεγάλο γεγονός, για να αποδείξω κάτι. Τα αισθήματα χαράς και περηφάνιας τα κρατώ μέσα μου μέχρι και σήμερα».
Τόσο η εμπειρία όσο και το χειροκρότημα του κόσμου, δεν σου έδωσε ερεθίσματα να ασχοληθείς με τις τέχνες ή ακόμα και με τον αθλητισμό;
«Το μόνο που σκεφτόμουν και ήθελα να κάνω, ήταν να ασχοληθώ με τον αθλητισμό και συγκεκριμένα το ποδόσφαιρο».
Αλήθεια, πώς είχες επιλεγεί για να συμμετάσχεις στην τελετή;
«Είχα υποβάλει μια σχετική αίτηση για εθελοντής. Στη συνέχεια, με είχαν καλέσει σε κάποιο δοκιμαστικό που έκανε ο Δημήτρης Παπαϊωάννου και ήμουν ένα από τα πολλά παιδιά που πέρασαν τη σχετική διαδικασία. Τελικά, την επόμενη ημέρα με είχαν ενημερώσει ότι ήμουν αυτός που επέλεξαν!».
Με τι ασχολείσαι σήμερα;
«Φέτος, τελείωσα τις σπουδές μου και εργάζομαι ως φυσικοθεραπευτής. Ωστόσο, ο αθλητισμός δεν παύει να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου».
Βλέποντας την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών του Ρίο, αναπολείς τις μέρες όπου συμμετείχες και εσύ;
«Δυστυχώς, φέτος δεν έχω καταφέρει να παρακολουθήσω την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων. Θα σου πω όμως, πως κάθε φορά που πλησιάζει αυτή η περίοδος, αναπολώ αυτές τις στιγμές και φέρνω στη μνήμη μου τη δική μου παρουσία αλλά και την διοργάνωση που έγινε τότε στην Αθήνα».
Όταν φιλοξενήθηκαν οι Ολυμπιακοί στην Αθήνα, το κλίμα στην Ελλάδα ήταν εντελώς διαφορετικό. Σήμερα, όπου η οικονομική κρίση έχει «βυθίσει» τη χώρα, σε προβληματίζει -όπως κι άλλους νέους- για το κατά πόσο το μέλλον σου απέχει πολύ από αυτό που περίμενες;
«Πάρα πολύ. Δυστυχώς, η οικονομία της χώρας μας, βρίσκεται σε πολύ άσχημη κατάσταση. Ο κόσμος παλεύει να επιβιώσει σ’ αυτό το χάος που λέγεται Ελλάδα. Ήμουν αρκετά τυχερός που κατάφερα να βρω αμέσως δουλειά μετά το τέλος των σπουδών μου και εύχομαι κάποια στιγμή στο μέλλον να μπορέσω να ανοίξω το δικό μου φυσικοθεραπευτήριο. Δεν είμαι από τα παιδιά που θα ήθελαν να φύγουν στο εξωτερικό για να αναζητήσουν μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Θα ήθελα να μείνω στην Ελλάδα μου και να συνεχίσω να παλεύω για το μέλλον μου όσο το δυνατόν γίνεται».