Στην πραγματικότητα, ο Μπουτάρης ήταν απλώς ένας διαφορετικός δήμαρχος. Με την καλή και την κακή πλευρά του, με ορθές και εσφαλμένες επιλογές.
Υπήρξε καλός ή κακός δήμαρχος ο Γιάννης Μπουτάρης; Επιχειρώντας να απαντήσει κανείς σε αυτό το ερώτημα είναι βέβαιο πως θα βρει πάμπολλα και σοβαρά επιχειρήματα υπέρ της μιας και της άλλης κρίσης. Για παράδειγμα, εάν απευθύνεις το ερώτημα προς τους ξενοδόχους και τους ανθρώπους της αγοράς εν γένει, η πιθανότερη απάντηση θα είναι πως ο Μπουτάρης ήταν ένας καλός δήμαρχος γιατί με τις επιλογές του έδωσε ώθηση στην οικονομία της πόλης.
Εάν ρωτήσεις τους λεγόμενους «καθημερινούς ανθρώπους», οι οποίοι μένουν σε περιοχές εκτός του κέντρου, θα σου πουν ότι ήταν ένας κακός δήμαρχος γιατί επί των ημερών του δεν κατάφερε να λύσει ζωτικά προβλήματα της καθημερινότητας όπως η καθαριότητα, το κυκλοφοριακό, τα κατειλημμένα πεζοδρόμια, οι παραγκωνισμένες γειτονιές…
Στην πραγματικότητα, ο Μπουτάρης ήταν απλώς ένας διαφορετικός δήμαρχος. Με την καλή και την κακή πλευρά του, με τις ορθές και τις εσφαλμένες επιλογές του, ο ορισμός δηλαδή, μιας διπολικής πολιτικής προσωπικότητας.
Η θητεία του θα αποτελέσει ορόσημο για την πόλη, όχι τόσο γι’ αυτά που έκανε, αλλά κυρίως γι’ αυτά που συμβόλισε.
Ο επί μακρόν εγκλωβισμός της πόλης στο συντηρητικό και κατ’ επάγγελμα πατριωτικό κατεστημένο, όπως εκπροσωπήθηκε από το τρίγωνο Ψωμιάδη – Παπαγεωργόπουλου – Άνθιμου, κατέστησε τη Θεσσαλονίκη μια πόλη υπό ομηρία. Περίκλειστη και αποκομμένη από την εγχώρια και βαλκανική ενδοχώρα της, οδηγήθηκε μοιραία σε οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό μαρασμό.
Την ίδια περίοδο, οι λεγόμενες προοδευτικές δυνάμεις, ενδιαφέρονταν περισσότερο για τη νομή της κεντρικής εξουσίας, αδιαφορώντας για τη Θεσσαλονίκη, παραδίδοντάς την σαν αντάλλαγμα στους ηττημένους των εθνικών εκλογών, ως ένδειξη πολιτικής γενναιοδωρίας.
Αυτός ήταν ο βασικός λόγος που το παράτολμο για τα δεδομένα και για τα μεγέθη της Θεσσαλονίκης, πείραμα της «Πρωτοβουλίας», τάραξε τα λιμνάζοντα νερά της πόλης.
Οι ψηφοφόροι της κεντροαριστεράς δεν μπορούσαν να χωνέψουν πώς είναι δυνατόν το ΠΑΣΟΚ να σαρώνει στις εκλογές, αλλά να χάνει από τα αποδυτήρια στο δήμο, ενώ και οι κεντροδεξιοί αισθάνονταν άβολα με τις πολιτικές και την αισθητική που πρέσβευαν οι γαλάζιοι τοπικοί άρχοντες.
Η «Πρωτοβουλία» και πρωτίστως ο Μπουτάρης, με την ιδιαίτερη προσωπικότητά του κατάφερε, την κατάλληλη στιγμή, να εκφράσει το βουβό αλλά ισχυρό αίτημα της πλειονότητας των Θεσσαλονικέων για αλλαγή.
Αντισυμβατικός, μαχητικός, προοδευτικός, αλλά κομματικά ανένταχτος και συχνά αντιφατικός, ο Μπουτάρης συγκρούστηκε με το κατεστημένο της πόλης. Άνοιξε τις πύλες της στη θαλάσσια αύρα, φώτισε τα ένοχα μυστικά της, το εβραϊκό παρελθόν της, τη σχέση της με τον Κεμάλ, προσελκύοντας χιλιάδες τουρίστες από Ισραήλ και Τουρκία, βάζοντας τις βάσεις ώστε η Θεσσαλονίκη, από «πόλη των Φαντασμάτων» να γίνει ξανά κοσμοπολίτικη. Η πόλη έγινε και πάλι προορισμός, για Έλληνες και ξένους, για βαλκάνιους μα και βορειοευρωπαίους.
Όμως, όλα αυτά τα προτερήματα και τα επιτεύγματά του, έγιναν συγχρόνως και η αχίλλειος πτέρνα του. Κυνηγώντας τα σπουδαία, αδιαφόρησε για τα καθημερινά. Θεώρησε ότι με τα τετριμμένα θα έπρεπε να ασχοληθούν οι συνεργάτες του. Ωστόσο, σε ένα ασφυκτικά δημαρχοκεντρικό μοντέλο διοίκησης, η απουσία του δημάρχου ισοδυναμεί με παράλυση. Η δημοτική αρχή είναι σαν συμφωνική ορχήστρα, χωρίς τον μαέστρο της, μοιραία, αυτοσχεδιάζει και σε βάθος χρόνου αποδιοργανώνεται πλήρως.
Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τον δύσκολο χαρακτήρα του, αλλά και με την σταδιακή έκθεσή του στις επιμολύνσεις της εξουσίας, κατέστησαν τη διοίκησή του, «ενός ανδρός αρχή», μεταλλάσσοντας συγχρόνως την «Πρωτοβουλία», η οποία από μια ζωντανή, πρωτοποριακή συλλογικότητα, εξέπεσε σε απλό ακροατή και παρακολούθημα των επιλογών του αρχηγού της.
Και τώρα που ο Μπουτάρης απέρχεται –και σημαντικό ρόλο σ’ αυτό έπαιξε η αναζωπύρωση του λεγόμενου «Μακεδονικού» και η εσφαλμένη διαχείρισή του από τον ίδιο- η «Πρωτοβουλία» πολύ δύσκολα θα καταφέρει να σταθεί.
Όμως οι πολιτικές παρακαταθήκες, τόσο της παράταξης όσο και του ίδιου του Μπουτάρη, αποτελούν σημαντική περιουσία για την πόλη. Η Θεσσαλονίκη είναι υποχρεωμένη να πάει μόνον μπροστά. Δεν της επιτρέπεται να επιστρέψει στο παλιό, φοβικό παρελθόν της. Ο επόμενος δήμαρχος, όποιος κι αν είναι, οφείλει να αποδειχθεί τουλάχιστον ισάξιος του προκατόχου στα μεγάλα και πολύ καλύτερος από εκείνον στα μικρά.
Πηγή: voria.gr