“Εσείς πότε θα κάνετε ένα παιδάκι;”
Εκ πρώτης όψεως, είναι μια αθώα ερώτηση, φυσική και γεμάτη ενδιαφέρον για τον άλλο, μπορεί, όμως, να προκαλέσει μεγάλο άγχος σε πολλές γυναίκες και ζευγάρια ή να προσθέσει ακόμη περισσότερο στο ήδη υπάρχον. Είναι μια ερώτηση, που κάποιος πρέπει να σκεφτεί δύο φορές, πριν την κάνει ή αλλιώς, να προετοιμαστεί για μια πολύ ειλικρινή έως και αγενή απάντηση.
Η Μάγδα, η οποία πάλεψε χρόνια για να αποκτήσει ένα παιδί, έγραψε για τη δική της εμπειρία και πώς αισθανόταν κάθε φορά, που της έκαναν αυτή την ερώτηση: “Είμαστε ακόμα νιόπαντροι, θέλουμε να κάνουμε μερικά ταξίδια πρώτα, δουλεύω πολλές ώρες…”. Αυτές είναι μερικές από τις δικαιολογίες, που χρησιμοποιούσα χαμογελώντας προσποιητά, για να αποφύγω να συζητήσω αυτό, που μου συνέβαινε πραγματικά. Δεν ήταν ό, τι πιο ευχάριστο. Μια μέρα εκνευρίστηκα και απάντησα: “δεν είναι τόσο εύκολο, ξέρετε”. Εκείνο το πρωί είχα πάλι περίοδο”.
Η Μάγδα έχει ενδομητρίωση και πολυκυστικές ωοθήκες, γι’ αυτό και η σύλληψη ήταν ένας κανονικός αγώνας γι’ αυτήν. Μετά τη διάγνωση, σκέφτηκε, ότι δεν θα έκανε ποτέ παιδιά. Αυτή και ο σύζυγός της συζήτησαν για θεραπείες και για την περίπτωση της υιοθεσίας και ήξεραν, ότι όποια απόφαση κι αν έπαιρναν, ο δρόμος θα ήταν μακρύς. Επέλεξαν τελικά την εξωσωματική γονιμοποίηση.
“Η εξωσωματική ήταν χάλια. Ήταν η πιο χρονοβόρα, οδυνηρή και ακριβή διαδικασία, που θα μπορούσα να περάσω. Με διέλυσε. Επένδυσα τόσα πολλά σε αυτή τη διαδικασία, οικονομικά και συναισθηματικά, που «ρούφηξε» κάθε σκέψη μου”.
Η υπογονιμότητα είναι κάτι, που σε φθείρει συναισθηματικά, διανοητικά και σωματικά. Όταν τη βιώνεις και βλέπεις όλους τους άλλους γύρω σου να κάνουν οικογένειες γρήγορα και εύκολα, απορείς, γιατί να ζεις εσύ αυτό το μαρτύριο. Ξέρω, γιατί το έχω ζήσει.
“Το να επισκέπτομαι φίλες μου στα μαιευτήρια ή να πηγαίνω σε παιδικά πάρτι γενεθλίων, ήταν πολύ οδυνηρό”, γράφει η Μάγδα. “Ένιωθα απελπισμένη, δυστυχισμένη και θυμωμένη”. Μετά από περίπου ένα χρόνο με θεραπείες και μπόλικη ταλαιπωρία, ξύπνησε ένα πρωί και έκανε ένα τεστ εγκυμοσύνης, περιμένοντας το συνηθισμένο “αρνητικό”. Αυτή τη φορά, όμως, κάτι είχε αλλάξει. Το τεστ ήταν θετικό. Αυτή και ο σύζυγός της ήταν από τους “τυχερούς”.
Με την ιστορία της θέλει να δώσει στους ανθρώπους να καταλάβουν, ότι υπάρχουν ζευγάρια, τα οποία παλεύουν ίσως και χρόνια να συλλάβουν. Άλλοι τα καταφέρνουν, άλλοι όχι. “Και τί γίνεται με τα ζευγάρια, που δεν θέλουν παιδιά ή έχουν ένα παιδί, αλλά δεν θέλουν δεύτερο ή έχουν χάσει κάποιο παιδί;”. Αυτές είναι διαφορετικές περιπτώσεις, αλλά και πάλι το να τους ρωτάς, δείχνει αδιακρισία.
Για όσους το βλέπουν «απ’ έξω», είναι εύκολο για τον καθένα να κάνει παιδάκι. Είναι κάτι, που προκύπτει εύκολα, ακόμα και τυχαία. Είναι εύκολο και για τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, που περιμένουν με ενθουσιασμό ένα νέο μέλος. Η υπογονιμότητα, όμως, είναι μια εμπειρία δύσκολη και ψυχοφθόρα, γεμάτη άγχος και αρνητικά συναισθήματα. Είναι μια εμπειρία, που σε απομονώνει από τους άλλους και επηρεάζει κάθε πτυχή της ζωής σου.
Είμαι ευγνώμων, που κατάφερα να αποκτήσω ένα πανέμορφο, υγιές κοριτσάκι, αλλά τίποτα δεν ήρθε από μόνο του. Ο αγώνας μου με τις πολυκυστικές ωοθήκες σήμαινε, ότι χρειαζόμουν ιατρική βοήθεια, για να ρυθμίσω την παραγωγή ινσουλίνης και να πείσω τις ωοθήκες μου να προκαλέσουν ωορρηξία.
Μας ρωτάνε συνέχεια, πότε θα κάνουμε δεύτερο παιδί και κάθε φορά, που το ακούω, μου έρχεται ή να κλάψω ή να ουρλιάξω. Την επόμενη εβδομάδα θα επισκεφτώ ξανά τον ίδιο γιατρό, που με βοήθησε τρία χρόνια πριν, για να ξεκινήσω την ίδια διαδικασία για άλλη μια φορά. Δεν ξέρω, αν θα τα καταφέρω ξανά, αλλά δεν μπορώ και να τα παρατήσω.
“Έτσι λοιπόν, την επόμενη φορά, που θα ρωτήσεις ένα νιόπαντρο ζευγάρι ή κάποιους, που είναι πολλά χρόνια μαζί, γιατί δεν έχουν ή πότε θα κάνουν παιδιά, σκέψου το λίγο καλύτερα”, λέει κλείνοντας η Μάγδα. “Ποτέ να μη ρωτάς. Δεν ξέρεις, τί μπορεί να συμβαίνει”.