Tο αστέρι που μαζί με τον «θάνατό» του, θα σημάνει και το τέλος της Γης.
Όλοι γνωρίζουμε ότι το τέλος του κόσμου θα έρθει κάποια στιγμή, αλλά πώς ακριβώς θα μοιάζει; Θα είναι η τελείωση μίας αργής, προοδευτικής φθοράς, ή ένα κοσμικό γεγονός τεράστιων διαστάσεων;
Σε μια νέα μελέτη, επιστήμονες προειδοποίησαν ότι η κατάρρευση της Γης θα μπορούσε να είναι ακόμη πιο βίαιη και χαοτική από ό,τι πιστεύαμε. Όπως ενημερώνει η Daily Mail, πηγή αυτής της καταστροφής θα είναι ο ίδιος ο Ήλιος μας, ο οποίος με τα χρόνια θα αυξηθεί σε μέγεθος, καταπίνοντάς μας, σύμφωνα με ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Warwick.
Ευτυχώς, δεν υπάρχει λόγος πανικού ακόμα, καθώς οι επιστήμονες λένε ότι αυτό πιθανότατα θα συμβεί σε περίπου έξι δισεκατομμύρια χρόνια.
Η «γέννηση» των άστρων
Αν και δεν είναι ζωντανοί οργανισμοί, τα αστέρια αποτελούν σχηματισμούς που μετέρχονται διάφορων σταδίων σχηματισμού και «θανάτου». Ένα αστέρι «γεννιέται» μέσα από ένα νεφέλωμα, μία περιοχή του διαστήματος όπου πολλά αέρια στοιχεία, κυρίως υδρογόνο, συγκεντρώνονται και συμπυκνώνονται σε μία μικρή περιοχή.
Αυτό οφείλεται φυσικά στο ότι κάθε ποσότητα μάζας, όσο απειροελάχιστη και αν είναι, ασκεί έναν βαθμό βαρυτικής έλξης. Τα «αδέσποτα» άτομα υδρογόνου που κυκλοφορούν στο διάστημα αρχίζουν έτσι να προσελκύουν το ένα το άλλο, και με την πάροδο εκατομμυρίων χρόνων σχηματίζουν αυτά τα πυκνά νεφελώματα.
Κοντά στο κέντρο αυτών των σχηματισμών, η ολοένα αυξανόμενη βαρύτητα και πυκνότητά τους αυξάνει επίσης δραματικά την πίεση, οδηγώντας κάποια στιγμή στην σχάση των πυρήνων του υδρογόνου.
Αυτή η σχάση απελευθερώνει τεράστιες ποσότητες θερμικής ενέργειας, και σημαίνει τη «γέννηση» του άστρου, στην ουσία ένας πυρηνικός αντιδραστήρας, που διασπά άτομα οξυγόνου, ενώ σχηματίζει πολλά ακόμα χημικά στοιχεία, εκλύοντας στο διάστημα τα παράγωγα αυτής της διαδικασίας, με τη μορφή φωτός, ακτινοβολίας και θερμότητας.
Ο «πεινασμένος» λευκός νάνος
Ωστόσο, όλα τα αστέρια έχουν μόνο μια περιορισμένη ποσότητα υδρογόνου, και όταν αυτό αρχίζει να εξαντλείται, οι δυνάμεις που κρατούν το αστέρι σταθερό αρχίζουν να καταλύονται.
Ξεκινώντας σε περίπου πέντε δισεκατομμύρια χρόνια, ο ήλιος μας θα «κάψει» και τα τελευταία αποθέματα υδρογόνου στον πυρήνα του, προτού μειωθεί περίπου 200 φορές σε μέγεθος, καθώς ξεκινά η διαδικασία της σύντηξης του ήλιου (χημικό στοιχείο) που περιέχει, για να διαιωνιστεί η ύπαρξή του.
Ενώ μερικά τεράστια αστέρια εκρήγνυνται σε σουπερνόβα καθώς καταρρέουν, το άστρο μας είναι αρκετά μικρό ώστε απλά να πεθάνει καθώς καταναλώνει τα τελευταία υπολείμματα του πυρηνικού του καυσίμου.
Όταν αυτό συμβεί σε περίπου έξι δισεκατομμύρια χρόνια, θα αφήσει πίσω του έναν λευκό νάνο: ένα εξαιρετικά πυκνό απομεινάρι του πυρήνα του ήλιου, που λάμπει μέσω της υπολειπόμενης θερμότητας του εκλιπόντος άστρου.
Τότε είναι που θα ξεκινήσει και η σίγουρη καταστροφή της Γης. Αν και ένας λευκός νάνος θα έχει μικρότερο μέγεθος από τον Ήλιο, η πυκνότητά του θα είναι πολλαπλάσια, με πολλαπλάσια βαρυτική έλξη.
Αυτή η αύξηση της βαρυτικής του έντασης θα καταστρέψει τη λεπτή ισορροπία πάνω στην οποία περιφέρεται το ηλιακό μας σύστημα, με τον Ερμή, την Αφροδίτη και τη Γη να είναι οι πρώτοι πλανήτες που θα μπουν σε πορεία σύγκρουσης προς τον λευκό νάνο.
Ο καθηγητής Boris Gaensicke του Πανεπιστημίου του Warwick σημείωσε ωστόσο: «Τα θλιβερά νέα είναι ότι η Γη πιθανότατα θα καταστραφεί από έναν διαστελλόμενο Ήλιο, προτού γίνει λευκός νάνος».
Στην πρόσφατα εκδοθείσα διαχρονική μελέτη, οι ερευνητές εξέτασαν τη φωτεινότητα τριών διαφορετικών λευκών νάνων επί 17 χρόνια, αλλά και τις κινήσεις των πλανητικών σωμάτων που περιφέρονταν γύρω τους.
Αυτό που παρατήρησαν ήταν πως τα ουράνια αυτά σώματα δεν διέγραφαν σταθερές τροχιές γύρω από τους λευκούς νάνους τους, αλλά χαοτικές και βίαιες περιδινίσεις, προλέγοντας τη μοιραία κατάληξη που θα έχει και ο δικός μας πλανήτης.